De prijs van ‘Kan niet bestaat niet’ …

Alles heeft zijn prijs. Ook het gevecht, ongeacht de aard ervan.

Ik heb eerder een update van meer persoonlijke aard met u gedeeld. Ik heb het gevoel dat het nu tijd is dat nog eens te doen. Zo vlak voor aanstaande vrijdag, ‘D-day’. Mag ik dat zo zeggen?

Wellicht herkent u het wel. Een periode, inmiddels bijna twee jaar, waarin je/ik vooral verschillende tegenslagen het spreekwoordelijke hoofd moest bieden. Het heeft, tot nu (op enkele momenten na dan), nooit als vechten gevoeld. Was een soort vanzelfsprekendheid, ‘story of my life’. Ik ga niet klagen hoor, zeker niet na het nu behaalde resultaat. Toch was en voelde het vaak erg eenzaam. Vele van u hebben enorm meegeleefd. En niet te vergeten Helga en Floor. Vergeleken met wat zij samen hebben moeten doormaken is mijn gevecht een ‘walk in the park‘ geweest.

Wat ikzelf vooral erg moeilijk gevonden heb en vind is de eenzaamheid van het proces. Het is zo ontzettend moeilijk, zo niet onmogelijk, om te duiden wat zo’n proces met je doet. Wat er in je omgaat. De frustratie, het constant tegen een ‘muur‘ aanlopen, de hele dag en vaak ook ‘s nachts. De fysieke pijn heb ik vervelend maar nooit heel erg gevonden. De vele keren dat de onderzoeken en behandelingen pijn deden en doen deren mij niet. Het niet kunnen delen, dat vind ik pas moeilijk. En ik ben al niet de meest open persoon. Nooit geweest, nooit geleerd, niet van huis uit meegekregen.

Vandaag (donderdag) twee weken geleden stond ik om 06.00 u op de P-plaats in Ede, medicijnen gebruiken en precies om 07.00 uur met een lach op het gezicht klaar staan. Kijk, ik heb deelgenomen aan behoorlijk extreme sportevenementen. Inspanningen van soms 25, 30 tot wel 55 uur, nee 7 dagen achter elkaar sporten, afzien, vaak met her en der pijntjes die nu eenmaal bij dergelijk lange inspanningen horen. Maar dit was echt anders. Van een totaal andere orde zeg maar. ‘Je liep lekker soepel he?’ Ik hoor het ze nog zeggen (Arjan en Erik) twee weken geleden. Ja, je ademde wel zwaar, maar het zag er soepel uit hoor!’ Ze moesten eens weten, voelen. Man man, wat heb ik afgezien zeg. Pfff .. Absoluut nooit eerder zo gevoeld. De vermoeidheid van de afgelopen maanden zal ongetwijfeld hebben meegespeeld, maar zo zwaar had ik het nog niet meegemaakt.

Moet je dat dan wel doen? Ja, ja en nog eens ja!!! Kijk, het helpt mij om op mijn sterkst deze volgende periode in te gaan (better-in, better-out’). En de effecten, fysiek en fysiologisch zijn, hoewel veel van u zullen denken van wel, echt niet louter slecht. Integendeel zelfs. Maar goh, het was zwaar hoor.

Vandaag (donderdag) nog twee uur sporten met twee groepjes. Het hardlopen neemt Erik van mij over. Dat is mij nu teveel geworden, en niet goed voor mij, ook volgens de chirurg niet. Ik denk aan het eind van de dag even het bos in of zo. Even op mijzelf zijn, wellicht een traan (waarschijnlijk meer dan één), wellicht opluchting. Ik denk het eerste.

En dan … de volgende fase. Operaties gevolgd door twee dagen Intensive-care, tussendoor naar Zwitserland, herstellen en revalideren (ook weer alleen, en ook daar zie ik als een berg tegenop). Dan rij ik voor de beide volgende operaties naar Amsterdam en vervolgens weer terug naar Zwitserland. Benieuwd wat het mij gaat brengen.

Rest mij voor nu u allemaal ontzettend te bedanken voor de steun, materieel (geld) en mentaal. Zonder u was het ons (ja, ons, ook Helga en Floortje) nooit gelukt zover te komen.

Wil ik u tot slot via deze weg heel graag om nog een kleine gunst vragen. Wanneer u in de gelegenheid bent, steek Helga en Floor (twee enorm sterke dames, de twee mensen waar ik zo enorm van hou) de komende tijd dan met enige regelmaat een ‘hart onder de riem’ of sla een arm om ze heen of een knuffel. Even een bakkie doen, even kletsen, er even voor ze zijn. Zij hebben het zo verdient en nodig en waarderen het vast enorm. 

Ik laat van mij horen.

Geert

En toen was het zover!

Ok, vanochtend meerdere onderzoeken gehad om te bekijken of de longfunctie voldoende hersteld is en of de luchtweg voldoende stabiel is. Ik zal proberen één en ander in een beetje ‘Jip en …’ (hoe heet dat kind ook weer) uit te leggen.

Kijk, in beginsel gaat er op het niveau van een witte bloedcel iets niet goed. Dat ‘kreng’ weet zich niet te gedragen. Hoort eerst twee weken naar ‘school’ te gaan om te leren wat ie moet doen wanneer een bacterie of virus het slijmvlies van de luchtwegen ziek wil maken. Bij mij hebben die bloedcellen geen zin in ‘school’ (hebben ze dat van mij?) en denken ze dat ze alles al weten. Dus gaan ze, zonder naar school te gaan de bloedbaan in en doen daar (tja, dat heb je dan he!!!) precies de verkeerde dingen. Luister dan ook gewoon eerst eens naar wat, hoe en wanneer je precies iets moet doen! Potverdorie nog es aan toe zeg!!! En daar komt dan nog bij dat ze zich ook maar ongelimiteerd moeten gaan voortplanten. Kijk, eigen initiatief wordt gewaardeerd, maar niet op deze manier he! Foei!

Nou, die bloedcellen moeten dus worden aangepakt. Moeten worden verwijderd. Dat doen we met dat infuus en dat gaat eigenlijk al een tijdje best goed. Maar je weet hoe dat gaat he, met dat ongedierte. Die weten dan via een omweg alsnog de boel te saboteren. Ok, dus ook die andere wegen en overgebleven kwajongens moeten worden aangepakt en dat doen we door de injecties. En ook dat deel van het probleem hebben we inmiddels redelijkerwijs onder controle. Rotdingen trouwens hoor, die injecties. Auw!

Nou, dan blijft er nog één ding over, namelijk de spiercellen die op basis van de aanwezige ontsteking en bij het sporten toegenomen luchtstroom door de luchtwegen de boel verstieren. Die spiercellen trekken zich daardoor samen waardoor de luchtpijp alsnog vernauwd en benauwdheid blijft bestaan, m.n. tijdens het sporten. En dat proberen we vanaf aanstaande vrijdag (jawel, we gaan beginnen) te stoppen door de vier operaties. En vier worden drie, want de eerste twee (bronechoscopie = het nemen van een biopt van de spieren rond de luchtwegen en de eerste operatie) worden samengevoegd.

De longfunctie moet 60 tot 65% zijn om überhaupt te kunnen opereren en bovendien moet de boel stabiel zijn. Dat kunnen we meten met een stikstofmonoxide meting (stikstofmonoxide adem je uit wanneer deze specifieke bloedcellen een ontsteking op het slijmvlies van de luchtwegen veroorzaken) en longfunctie onderzoek. De beide onderzoeken waren boven verwachting. Kortom, de berglucht heeft gedaan wat het moet doen, zelfs meer dan dat! Een longfunctie van maar liefst 76% in een meer dan voldoende stabiele toestand hebben we gezien.

Daarom ben ik vanaf aanstaande vrijdag voorlopig even ‘onder de pannen’ zal ik maar zeggen. Of zijn jullie even van mij af of … moeten jullie mij ff missen (die laatste zou ik toch wel de meest sympathieke versie vinden hoor). Woensdag beginnen we met een extreem hoge prednisolonkuur, vrijdagochtend naar Amsterdam, tegen de middag de eerste twee ingrepen, waarschijnlijk twee dagen op de IC en dan kijken of een derde nacht ter observatie nodig is of dat ik naar huis mag. Tussen de drie operaties door gaan we proberen te organiseren dat ik in Davos (Zwitserland), onder begeleiding van de specialisten daar, iedere keer kan aansterken en ik (alleen voor de operaties) heen en weer rijdt naar Amsterdam en weer terug naar Zwitserland. Dat is voor het thuisfront ook geruststellender dan wanneer ik iedere keer na zo'n zware ingreep in de winter op een camping verblijf.

Nu wordt het toch wel spannend hoor. Tegelijkertijd ontzettend benieuwd wat het effect gaat zijn.

U hoort van mij.

Geert

Haal eruit wat erin zit …

iets wat in mijn DNA zit ‘haal eruit wat erin zit’! Ook in de lessen die ik geef komt dit vaak terug. Ik heb er soms ook moeite mee wanneer een deelnemer net niet voldoet aan wat gevraagd wordt of een beetje de kantjes er vanaf loopt. Vindt ik lastig. Voor mijzelf kan ik niet anders. Neem ik mij voor tien kilometer te gaan hardlopen kan het geen 9,9 zijn, kan ik niet een afslagje ‘missen’, ook niet met minder lucht. Wat is voorgenomen moet gebeuren. Soms bij het neurotische af.

Waar je goed in bent is vaak ook een valkuil he. In het geval van afgelopen week wellicht wel weer in mijn voordeel. Gisteren (zondag 2 november) pas laat in de middag huiswaarts getogen. En eerst nog een wandeling gemaakt hoog in de bergen. Samen met Erik en Stef. Leuke wandeling, maar vooral goed. Zo lang mogelijk hoog in de bergen zijn om ervoor te zorgen dat de onderzoeken van zometeen (ik schrijf sit terwijl ik mijn eerste kopje koffie van de dag drink in het ziekenhuis restaurant). Ik ben echt hartstikke benieuwd. Gaan de resultaten ervoor zorgen dat we verder kunnen? Één deurtje verder? Eindelijk een ‘stap’ dichter bij een wat stabielere luchtweg? Een luchtweg die, in tegenstelling ook tot gisteren) ervoor gaat zorgen dat die zogenaamde ‘collaps’ (het zo plotseling contraheren of samentrekken van de ‘Smooth Airway Muscles’ of spiertjes rond de luchtweg) achterwege blijft. Zo frustrerend wanneer de beide andere heren met zo’n gemak bij mij weglopen terwijl ik hen toch gemakkelijk moet kunnen bijhouden (of liever dat zij moeite moeten doen om mij bij te houden) en ik af en toe op de stokken sta uit te hijgen als een werkpaard. Bah, echt super frustrerend! En de moeite die het mij kost om de lucht uit mijn longen te krijgen is ook zo waardeloos!

Dus, wat gaan de resultaten laten zien? Ben ik stabiel genoeg? Heeft het verblijf in de bergen ertoe geleid dat de longfunctie gestegen is naar rond 65%? Wellicht zelfs iets meer? Het is in ieder geval zo dat ik vanaf afgelopen dinsdag geen vernevelde medicijnen meer hoef te gebruiken. En dat was de week ervoor wel anders. Ik was het bijna alweer vergeten joh. Moet er moeite voor doen om mij te herinneren hoeveel moeite het mij koste km, zoals de donderdag voor ik wegging, tien kilometer hard te lopen en de laatste vijf kilometer naar lucht te happen als een vis op het droge. Ik moet die herinnering in mijn hoofd houden. Ook om uit te kunnen leggen hoe heftig het soms is.

Nou, ‘bakkie‘ pleur op, iPad weg, kopje wegzetten en naar de wachtruimte. Uur ‘u’!

Geert

Dreitausend und merh …

Ja, ben in ‘Österreich‘, nietwaar!  Gisteren Erik en Stef een soort van in de watten gelegd. Ik vind het ook gewoon hartstikke fijn dat zij de moeite hebben genomen om helemaal deze kant op te rijden om bij mij te zijn. En dus had ik eer gister wat voorbereid zeg maar. Ik was de dag daarvoor aan de andere kant van Sölden dan waar ik maandag was, naar boven gelopen voor een kleine en eenvoudige wandeling en een ’klettergarten’ en een ‘grilplatz’ tegengekomen. Ik ben klim- en bergsportinstructeur en dus bracht het mij op het idee om samen met mijn ‘vrienden’ in de ‘klettergarten’ een klettersteig te gaan doen en met hen te gaan abseilen. Leuk toch. Daarna zijn we naar beneden gelopen en hebben de beide heren de BBQ etenswaren die ze mee hadden genomen ingepakt en hebben we midden in het bos, bij het ondergaan van de zon en bij temperaturen onder nul een groot vuur gestookt (lekker warm) en hebben we daarop het eten klaar gemaakt (Zie de foto’s).

Vandaag zijn we met tourskies (skies met stijgvellen eronder) op de Rettenbachgletsjer omhoog gelopen en hebben Stef en ik een paar prachtige afdelingen gemaakt op de ‘Tiefenbachgletsjer’ (dezelfde gletsjer waar ik vorig jaar zo onfortuinlijk tegen het ijs ben geskied door een jonge Belg). Wat een prachtig gebied is het toch (wederom, zie de foto’s).

Het heeft grote voordelen om dit vandaag te doen. Hoe hoger ik in de bergen ben, hoe beter ik herstel en volgens mij komt het de stabiliteit enorm ten goede. Het was dan ook van begin een onderdeel van het plan tijdens mijn verblijf hier.

En ik heb ook echt de indruk dat ik veel stabieler ben dan toen ik wegging. Het blijft wonderlijk. Afgelopen zondag overdag en ‘s nachts tijdens het rijden in totaal 5 keer de zwaardere medicijnen gebruikt. Giater en vandaag niet één keer.

Morgen hebben we afgesproken een rustige dag in te lassen. Eerst maar eens goed uitslapen/uitrusten, goed ontbijten (maak ik klaar voor de heren), wellicht een stukkie fietsen (we hebben alle drie een ATB bij ons), stukje wandelen, we zien wel.

Ik ben heel erg benieuwd wat de onderzoeken aanstaande maandagochtend gaan laten zien. Ben ik voldoende stabiel? Direct na de onderzoeken overleg met het medisch team en dan hopelijk plannen!

Geert

Thats what friends are for???

Woensdag, de derde dag van mijn verblijf hier in Oostenrijk. Alleen, tot nu toe dan. En ik heb de sterke indruk dat ik aan het herstellen ben, dat ik wat stabieler word. Waar ik dat aan aflees? Nou simpel, de hoeveelheid van m.n. de zwaardere medicijnen die ik gebruik. De gecombineerde Ipratropium en Salbutamol die ik mijzelf verneveld (wolkje) toedien. Vorige week donderdag gebruikte ik die bijvoorbeeld nog vijf keer, vrijdag vier, zaterdag vijf keer, zondag drie keer en ‘s nachts tijdens de reis naar Oostenrijk twee keer. Gemiddeld vier á vijf keer per dag dus. En nu dan, hoor ik u denken? Nou maandag drie keer (is al wat minder he!), gister twee keer en vandaag … niet één keer. Magisch he, die berglucht. Minder schimmels, minder pollen en minder vervelende bacteriën dat maakt dat de ontsteking enigszins tot rust komt. En vannacht goed geslapen!

Maar dat hadden we ook afgesproken nietwaar. Ik moet stabieler worden en gelukkig lijkt het ook nu weer te lukken. En de afgelopen drie dagen alleen, maar ja, dat begint er een beetje bij te horen. Alles voor het ‘hogere’ (wel een passende term hier in de bergen) doel. Met vandaag een hele rustige wandeling van 2,5 uur.

En morgen komen de hulptroepen. Een tweetal goede vrienden, Erik en Stef. Hoewel, goede vrienden? Kijk, ik vind het super lief en fijn dat ze komen hoor, maar ben tegelijkertijd ook erg op mijn hoedde kan ik u vertellen. Ik leg het uit.

Vorig jaar, ongeveer om dezelfde tijd (paar weekjes later) hadden beide heren het lumineuze idee geopperd om mij mee te nemen de bergen in naar Sölden. Yep, Sölden. De bergen in waar ik zo enorm van houdt, en dat weten zij. Even ertussenuit, even wat rust na alle eerste beslommeringen van het ernstig ziek zijn. Daar hoefde ik (in tegenstelling to nu) geen twee keer over na te denken. Heerlijk, gezellig en fijn! En we zijn zelfs nog in enige mate actief geweest samen. Zo hebben we, uiteraard gewandeld, zijn we een gletsjer overgestoken en hebben we (komt ie…) geskied. Nou, dat heb ik geweten zeg (zie de foto’s). En gelukkig hebben we die foto’s nog, want ik heb er weinig van meegekregen. Halverwege de dag zijn Stef en ik (Erik was geblesseerd), na een paar afdalingen (heel rustig aan overigens) naar de andere kant van de berg getogen, de andere gletsjer op die zijn naam die dag eer aangedaan heeft (Tiefenbachgletsjer). En ‘Tief’ was ie! Een bijna lege afdaling en een jonge Belg waren de overige ingrediënten om mij eronder te krijgen. De jonge Belg is echt met een noodvaart achter ons de afdaling afgegaan om mij, halverwege de afdaling met diezelfde noodgang, voor de ogen van Stef, omver te kegelen. Niets gezien, werd direct zwart voor de ogen. Ik was dan ook direct mijn bewustzijn kwijt (niet gelogen!) en heb dus enige tijd bewusteloos op het koude ijs gelegen. We denken iets van een ‘stief’ (of beter ‘Tief’) kwartiertje. Eenmaal bijgekomen wees een hele aardige Poolse tandarts mij erop te blijven liggen, vooral niet te bewegen en vertelde zij mij dat de helikopter inmiddels onderweg was. Is uiteindelijk met een sisser afgelopen, ik heb er gelukkig niets aan overgehouden, weet er niet veel meer van, maar ben wel weer ontzettend geschrokken.

En nu komen diezelfde twee ‘vrienden’ weer deze kant op. Zelfde gebied en met hetzelfde plan om te gaan ……. skieën! Pfff, ik weet het niet hoor. Nog maar eens een nachtje over slapen.

Alle gekheid op een stokje, natuurlijk hartstikke fijn dat ze komen. Mij wat afleiding komen geven, samen dingen doen en samen van de omgeving genieten. Want mooi is het hier wel hoor! En ik beloof dit keer eerst te vragen aan de andere mensen die dezelfde afdaling ingaan waar ze vandaan komen. En indien er een jonge Belg tussen zit, gaat die voor!

Wordt vervolg.

Geert

Stabiliteit, stabiliteit en nog eens stabiliteit …

Gisteravond (zondag) om 19.15 uur afscheid genomen van Helga en Floor en met het stuur ferm in de handjes op weg naar Oostenrijk. Ik vind het moeilijk om afscheid te nemen van Helga en Floor, viel mij zwaar. Het liefst zou je de dingen die je meemaakt (de mooie en lelijke) met je partner en kind willen delen. Dat gaat nu gewoon even niet. Helga heeft haar leefstijl praktijk en ontkomt er eenvoudigweg niet aan de vele mensen die zij begeleid te helpen en zij moet bovendien zelf ook verder aan haar herstel werken. En Floor heeft stage die ze niet kan missen. Alleen (heb ik het daar niet eerder over gehad?) op pad dus.

Was een goed besluit om al begin van de avond weg te gaan. Ten eerste geeft dat ruimte te gaan slapen wanneer ik moe wordt (lekker achterin mijn rijdende huisje) en de extra tijd geeft rust. Ik hoefde per slot van rekening pas om 11.00 uur ter plaatse te zijn.

Wat een weer, wat een weer zeg (zie foto’s). Eigenlijk heeft het aaneengesloten geregend. Een constante douche was het, met bakken kwam het uit de lucht vallen. Uiteindelijk toch nog best lang door kunnen rijden. Ik ben om iets over half twee ‘s nachts gestopt om te slapen en had er daardoor al ruim 700km opzitten. Maar liefst vier en een half uur in dromenland doorgebracht (heerlijk!) en daarna rond 04.45 uur verder gereden.

Vanochtend (maandag) kwam ik om 08.45 uur in Sölden, Oostenrijk aan. Omdat de receptie van de camping dicht was ben ik doorgereden naar Obergurgl op ruim 2000 meter hoogte en heb ik daar een heerlijke wandeling in de sneeuw gemaakt (zie de foto’s). Het is de eerste serieuze sneeuw dit jaar en daar mocht ik vandaag van meegenieten. Ging overigens helemaal niet goed, was ontzettend benauwd ondanks de vele medicijnen. Ik ben dus ook absoluut niet stabiel! Daarna ben ik rustig naar beneden gereden, heb nog een boodschapje gedaan en mij vervolgens op de camping gemeld.

Terwijl ik naar beneden reed ging het steeds harder sneeuwen. Hoewel het bij aankomst nog helemal niet wit was in Sölden is dat nu, terwijl ik dit begin van de avond schrijf, wel anders. Ik denk tussen 5 en 10cm. Geeft een beetje dat kerstsfeertje. Dat vergoedt het ongemak (ik hou enorm van de kerst) van het alleen op reis zijn en huis en haard achter moeten laten.

Het kan niet anders en het moet he. Ik moet stabiliteit gaan terugwinnen, want anders kunnen we geen planning maken wanneer ik drie november terug kom. En de artsen durven het nu gewoon níet aan. Kortom, werken aan stabiliteit, stabiliteit en nog eens stabiliteit. Ik heb er goede hoop op hoor. De vorige beide keren dat ik in de bergen was ging het hartstikke goed, dus waarom zou dat nu niet het geval zijn.

Nou, uitgegeten, dus ik zeg douchen en de bedstee in!

Geert

Mixed feelings …

Heeft u dat ook wel eens? Dat je aan de éne kant ergens enorm naar uit kunt zien en dat je aan de andere kant totaal tegenovergestelde gevoelens hebt? Ik heb ze. Ik heb ze terwijl ik mij de afgelopen dagen aan het voorbereiden ben op ruim een week in de bergen. Aan de éne kant mogen herstellen van toch best weer een inspannende tijd thuis en op het werk wat veel van mij vraagt. Met aan de andere kant weg bij Helga en Floor waarbij opgemerkt dat Helga zelf herstellende is een een ingrijpende operatie bijna een week geleden.

Kortom, mixed feelings. Maar het is wel echt nodig. Ik moet er voor zorgen dat ik stabiel wordt. Hoewel ik het idee heb iets stabieler te zijn dan een paar weken geleden is het niet genoeg. Dus een ruime week in de bergen moet mij dat zetje gaan geven waarmee we, de dag nadat ik terug kom (ik kom 2 november ‘s avonds laat terug) eerst om negen uur in de ochtend onderzoeken doen om te bekijken of dat is gelukt en dan direct daarna met het hele medische team de operaties kunnen gaan plannen. Vier in totaal met daartussendoor 2 of drie weken herstel in de bergen.

Ik merk dat ik er behoorlijk tegenop aan het zien ben. Zeg ik dat goed zo? Kijk, ik vind het niet erg om alleen te zijn. Maar wetende dat de operaties veel impact kunnen hebben op je fysieke gesteldheid en iedere keer gedurende langere tijd weg zijn van huis, weliswaar in de zo door mij geliefde bergen maakt dat, nu het langzaam dichterbij komt, ik er ook wel erg tegenop zie. En om de mixed feelings nog wat meer inhoud te geven zie ik er tegelijkertijd ook wel weer erg naar uit. Naar die operaties bedoel ik he. Ook wel weer raar, niet? Erg uitzien naar vier operaties. Ik ga er vanuit dat ik behoorlijk opgelucht (is het goede woord denk ik!) zal zijn wanneer het achter de rug is.

De komende dagen de laatste voorbereidingen treffen en dan zondag eind van de dag richting Sölden.

Geert

De lamme en de blinde(darm)…

Tja, ziek zijn kan iedereen overkomen. Of je nou inspanningsfysioloog bent, gewoon gezond leeft, zelf dokter of leefstijlcoach bent. Het kan iedereen overkomen.

Gister was een bijzondere dag. Om meerdere redenen. Ten eerste kreeg ik gister weer ‘lekkers’ via een infuus in Amsterdam. Helga is lang niet altijd in de gelegenheid om mee te gaan. De werkzaamheden gaan gewoon door he. Helga en ik zijn immers beide zelfstandig ondernemer. En we kunnen het geld eenvoudigweg niet missen.

Een hele goede vriend (enkele jaren geleden naar Haarlem verhuist) vertelde mij laatst dat hij mij graag ondersteund, mee naar het ziekenhuis gaat wanneer ik een infuus krijg. En gister is hij met de fiets van Haarlem naar Amsterdam gereden om er voor mij te zijn. Peter (yep, zo heet hij) is niet alleen een echte vriend, maar ook bijzonder grappig. En dat helpt om de tijd te vergeten.

Toen ik thuis kwam was Helga er. Uiteraard. Maar … ook zij kan ziek worden. En goed ook zeg. Vannacht vaak wakker geweest en uiteindelijk vanochtend vroeg samen naar de huisarts gegaan. En … ja hoor, ook een leefstijlcoach kan ziek worden. Goed ziek! Acute blinde darmontsteking en perforatie. En da’s geen katte… (dinges).

Direct door naar het de SEH (Spoed Eisende Hulp), onderzoek en direct naar de ’ok’. Gelukkig alles goed gegaan. Operatie geslaagd, maar door de perforatie (kan erg gevaarlijk zijn) twee dagen opname en antibiotica via een infuus. Wat? Infuus? Zij ook? Is dat besmettelijk?

Nee hoor, gaat goed komen. Blij dat het goed met mijn Helga gaat. En weet u wat zij leuk zou vinden? Gewoon een klein, kort lief berichtje. Opbeurend, hart onder de riem, nou, u weet wel. Wanneer u de moeite wilt nemen (helga@lecv.nl). Kijk, zij is er al die tijd (bijna twee jaar nu) altijd voor mij geweest en heeft nu zelf wat ‘support’ nodig.

Dank voor de moeite!

Geert

Lief dagboek …!

Tja, dat is toch zo? Dat het een soort van dagboek aan het worden is? Hoewel ik niet iedere dag een ‘update’ schrijf heb ik bij het schrijven van de updates wel het gevoel van een dagboek gekregen. En het is goed hoor. Het is goed dingen van je af te schrijven. Niet dat het daar direct gemakkelijker van wordt, maar dingen krijgen daardoor wel een plekje zal ik maar zeggen. En dat is goed.

Ik heb de vorige keer met een ‘persoonlijke noot’ al aangegeven dat het veel met mij doet. Dat ik er last van begin te krijgen en regelmatig depressieve gevoelens heb. Ik ben na de twee keer dat ik bijna onderuitgegaan ben vorig jaar ontzettend geschrokken. Ik niet alleen overigens. Ik weet bijvoorbeeld nog heel goed dat ik een paar weken later, weer in Veenendaal op een spinningfiets zat en ongemerkt, door lekkere muziek, als een soort van oude gewoonte de weerstand van de fiets zwaarder zette en een paar tellen later buiten adem raakte. Normaal gesproken geen enkel probleem natuurlijk. Dat hoort bij erbij, bij sporten, duursport, bij trainen. Ik train iedere dag, dus ik was dat gewend, niets bijzonders. Dacht ik. Maar niets is minder waar. Ik schrok mij te pletter joh! Die gebeurtenissen hadden hun sporen nagelaten merkte ik.

Vlak daarna heb ik mij bij de huisarts gemeld om begeleiding te vragen. Begeleiding van een psycholoog. En met EMDR (een behandelvorm waarbij het intense gevoel dat bij de gebeurtenis hoort langzaam vervaagd) heb ik het wat onder controle gekregen. Gelukkig.

Diezelfde psycholoog begeleid mij nog steeds. Ik heb het nodig. En één van de mogelijkheden om met alles om te gaan, zo vertelde zij, is het ‘van je af te schrijven’. En de trouwe lobbes die ik ben volgt zo'n advies (maar dat kent u van mij nietwaar) als vanzelfsprekend op.

Nou, en eigenlijk is dat ook wel wat ik met de updates doe. En het bevalt mij goed. Bovendien vind ik het hartstikke leuk om te doen. Af en toe een beetje opscheppen, af en toe wat ‘pijn’ delen, af en toe de grapjas uithangen, af en toe frustratie wegschrijven, het heeft een doel!

En laat mij u geruststellen. Ik beloof niet iedere dag te schrijven. Oh, en u mag eerlijk zijn hoor. Wanneer u het werkelijk niets vindt, dat ik u ermee lastigval, zeg het dan vooral. En wanneer u het wel leuk vindt hoor ik dat uiteraard ook graag.

Het bericht van afgelopen donderdag begint enigszins in te dalen. Voelt nog wat onwerkelijk, maar de gedachten over de operaties en wat het gaat betekenen, met mij gaat doen, de gevaren die het met zich meebrengt, komen langzaam maar zeker op gang. Ik ben erg benieuwd, maar merk ook wel dat ik er tegenop begin te zien. Tja, grote mond, klein hartje, maar ook dat heb ik eerder al met u gedeeld, nietwaar?

Inmiddels ben ik mij aan het oriënteren op verblijf in de bergen tussen de ingrepen door. Wordt het een camping (b.v. Sölden), een appartement, studio of B&B. Geen idee, maar ik heb wat lijntjes uitstaan.

Volgende week meer. Ten minste, wanneer ik u niet te veel met mijn gedachten lastigval uiteraard.

Geert