Lieve lezers 

Ten eerste wil ik u graag bedanken dat u de tijd neemt om mijn verhaal te lezen. Mijn naam is Coleen en ik ben 28 jaar. Ik ben gediagnosticeerd met onder andere (complexe) PTSS en een angststoornis.

Al sinds mijn jeugd kamp ik met verscheidene problematiek die zich eerst uitte in erge faalangst en zware depressieve perioden. Talloze behandelingen en therapeuten hebben mij niet de oplossing geboden die ik wens. Mijn problemen zorgen ervoor dat ik (nu) niet zelf het huis durf te verlaten. Ik raak snel overprikkeld, en ervaar stress en paniek bij onverwachte situaties. Het grote gevoel van onveiligheid zorgt ervoor dat ik niet alleen de straat op durf. Hierdoor ontstaat een angstig en eenzaam bestaan. Het is sociaal isolerend en het netwerk blijft heel klein. Ik blijf afhankelijk van mantelzorgers of begeleiders om dingen buitenshuis te doen.

Een oplossing bood zich aan in de vorm van een psychiatrie-assistentiehond. Een medisch hulpmiddel die 24/7 ondersteuning kan bieden.

En gewone gezinshond geeft support en natuurlijk onvoorwaardelijke liefde. Hij heeft geen verwachtingen en wil alleen maar je maatje zijn. Ook zorgt hij voor de nodige structuur in verzorging en uitlaten. Maar, omdat het maar een gewone “huishond” is, blijft deze ondersteuning beperkt. 

Anderzijds is een hulphond vrijwel altijd bij zijn begeleider. Hij geeft dezelfde structuur en verantwoordelijkheid als een gewone hond, maar mag met zijn hesje op plekken komen waar de andere dieren niet mogen komen. Denk aan de winkel of het ziekenhuis. Dit zorgt voor meer veilige beweegbaarheid. Hierdoor groeit de leefwereld en het sociale netwerk. Ik wordt beter zelfredzaam en heb minder zorg nodig van mantelzorgers en begeleiding, waardoor de zelfstandigheid wordt vergroot. Therapie en thuiszorg wordt vermindert en zijn uiteindelijk (misschien) niet eens meer nodig. 

Specifieke taken van een psychiatrie-assistentiehond voor mij zijn:

• het uitvoeren van “deep pressure therapy";”
• het reguleren van emoties, stress en spanning;
• het kalmeren en ondersteunen in situaties (hierdoor het overzicht beter behouden);
• het voorkomen en/of signaleren van paniekaanvallen;
• het “blocken” of afschermen van andere mensen (grenzen aangeven, uitgang zoeken);
• etc.

Momenteel woon ik met mijn huidige Labradoodle in het zuiden van Limburg. Deze hond, Kili, is een gewone huishond. Hij is bijna 10 jaar mijn steun en toeverlaat geweest, en heeft me door sombere en depressieve perioden geholpen. Echter, Kili is geen officiële, opgeleide hulphond met hesje. Hij mag niet mee naar school of werk, waardoor mijn wereld toch wel heel klein blijft in mijn appartementje. Met zijn huidige leeftijd en conditie loopt hij ook snel tegen de pensioenleeftijd aan. Als hij er niet meer is, zal er een terugval komen. Zonder hond kom ik ook bijna niet de deur uit. De sprong naar een echte PTSS-hulphond leek dus een goede volgende stap.

Wij willen samenwerken met de stichting Bultersmekke. Deze organisatie helpt mij om zelf de hulphond te trainen (natuurlijk onder begeleiding van een coach). Doordat ikzelf de hond opleidt, is het dier veel beter af te stellen tot mijn wensen en doelen. De honden worden in twee jaar getraind, maar het programma zelf duurt ongeveer 10 jaar, met elk jaar een terugkomdag en evaluatie.

Deze opleiding kost best een hoop geld. Een bedrag dat ik zelf niet kan betalen.

In tegenstelling tot (veel) blindengeleidehonden, ADL-honden en signaalhonden, wordt de psychiatrie-assistentiehond niet vergoed vanuit de zorgverzekering. Er zijn mogelijkheden om de hond via de WMO vanuit de gemeente te bekostigen, maar ook dit is nog vrij nieuw en onbekend. Veel gemeenten stemmen dan niet in om de hulphond te financieren.

Met deze crowdfund vraag ik dus om uw hulp. Alle kleine beetjes helpen, helemaal als u deze actie ook nog wil delen met kennissen en vrienden.

Nogmaals bedankt voor uw tijd en steun. En hele lieve, natte kusjes van Kili, die nu toch wel met pensioen wil.

Coleen, Familie & Beestenboel.