Van overleven naar leven met een PTSS hulphond.

Help mij mijn wereld te vergroten met de ondersteuning van een trotse hulphond. Een kameraadje voor het leven.

0 € of €26,000 raised

Lieve lezer,

Ten eerste wil ik u graag bedanken dat u de tijd neemt om mijn verhaal te lezen. Mijn naam is Coleen en ik ben 28 jaar. Ik ben gediagnosticeerd met onder andere (complexe) PTSS en een angststoornis.

Al sinds mijn jeugd kamp ik met verscheidene problematiek die zich eerst uitte in erge faalangst en zware depressieve perioden. Talloze behandelingen en therapeuten hebben mij niet de oplossing geboden die ik wens. Mijn problemen zorgen ervoor dat ik (nu) niet zelf het huis durf te verlaten. Ik raak snel overprikkeld, en ervaar stress en paniek bij onverwachte situaties. Het grote gevoel van onveiligheid zorgt ervoor dat ik niet alleen de straat op durf. Hierdoor ontstaat een angstig en eenzaam bestaan. Het is sociaal isolerend en het netwerk blijft heel klein. Ik blijf afhankelijk van mantelzorgers of begeleiders om dingen buitenshuis te doen.

Een oplossing bood zich aan in de vorm van een psychiatrie-assistentiehond. Een medisch hulpmiddel die 24/7 ondersteuning kan bieden.

En gewone gezinshond geeft support en natuurlijk onvoorwaardelijke liefde. Hij heeft geen verwachtingen en wil alleen maar je maatje zijn. Ook zorgt hij voor de nodige structuur in verzorging en uitlaten. Maar, omdat het maar een gewone “huishond” is, blijft deze ondersteuning beperkt.

Anderzijds is een hulphond vrijwel altijd bij zijn begeleider. Hij geeft dezelfde structuur en verantwoordelijkheid als een gewone hond, maar mag met zijn hesje op plekken komen waar de andere dieren niet mogen komen. Denk aan de winkel of het ziekenhuis. Dit zorgt voor meer veilige beweegbaarheid. Hierdoor groeit de leefwereld en het sociale netwerk. Ik wordt beter zelfredzaam en heb minder zorg nodig van mantelzorgers en begeleiding, waardoor de zelfstandigheid wordt vergroot. Therapie en thuiszorg wordt vermindert en zijn uiteindelijk (misschien) niet eens meer nodig.

Specifieke taken van een psychiatrie-assistentiehond voor mij zijn:

het uitvoeren van “deep pressure therapy";”
het reguleren van emoties, stress en spanning;
het kalmeren en ondersteunen in situaties (hierdoor het overzicht beter behouden);
het voorkomen en/of signaleren van paniekaanvallen;
het “blocken” of afschermen van andere mensen (grenzen aangeven, uitgang zoeken);
etc.

Momenteel woon ik met mijn huidige Labradoodle in het zuiden van Limburg. Deze hond, Kili, is een gewone huishond. Hij is bijna 10 jaar mijn steun en toeverlaat geweest, en heeft me door sombere en depressieve perioden geholpen. Echter, Kili is geen officiële, opgeleide hulphond met hesje. Hij mag niet mee naar school of werk, waardoor mijn wereld toch wel heel klein blijft in mijn appartementje. Met zijn huidige leeftijd en conditie loopt hij ook snel tegen de pensioenleeftijd aan. Als hij er niet meer is, zal er een terugval komen. Zonder hond kom ik ook bijna niet de deur uit. De sprong naar een echte PTSS-hulphond leek dus een goede volgende stap.

Wij willen samenwerken met de stichting Bultersmekke. Deze organisatie helpt mij om zelf de hulphond te trainen (natuurlijk onder begeleiding van een coach). Doordat ikzelf de hond opleidt, is het dier veel beter af te stellen tot mijn wensen en doelen. De honden worden in twee jaar getraind, maar het programma zelf duurt ongeveer 10 jaar, met elk jaar een terugkomdag en evaluatie.

Deze opleiding kost best een hoop geld. Een bedrag dat ik zelf niet kan betalen.

In tegenstelling tot (veel) blindengeleidehonden, ADL-honden en signaalhonden, wordt de psychiatrie-assistentiehond niet vergoed vanuit de zorgverzekering. Er zijn mogelijkheden om de hond via de WMO vanuit de gemeente te bekostigen, maar ook dit is nog vrij nieuw en onbekend. Veel gemeenten stemmen dan niet in om de hulphond te financieren.

Met deze crowdfund vraag ik dus om uw hulp. Alle kleine beetjes helpen, helemaal als u deze actie ook nog wil delen met kennissen en vrienden.

Nogmaals bedankt voor uw tijd en steun. En hele lieve, natte kusjes van Kili, die nu toch wel met pensioen wil.

Coleen, Familie & Beestenboel.

Dear reader,

First of all, I’d like to thank you for taking the time to read my story. My name is Coleen and I am 28 years old. I have been diagnosed with (complex) PTSD and an anxiety disorder.

Ever since I was young, I struggled with various problems that first manifested themselves in severe fear of failure and depressive stages. Numerous treatments and therapists have not given me the solution I want. My problems mean that I (now) am unable to leave the house by myself. I quickly become overstimulated, and experience stress and panic in unexpected situations. This massive feeling of insecurity means that I fear going out alone. This creates an anxious and lonely existence. It is socially isolating and the community remains very small. I remain dependent on caregivers or social workers to do things outside my home.

A solution presented itself in the form of a psychiatric assistance dog. A medical device that can provide support 24/7.

A regular family dog provides support and of course unconditional love. He has no expectations and just wants to be your buddy. He also provides the necessary structure in care and walking. But, because he is just a regular “pet dog”, this support remains limited.

On the other hand, an assistance dog is almost always with his handler. He provides the same structure and responsibility as a regular dog, but is allowed to go to places with his vest where other animals are not allowed to go. Think of the store or the hospital. This ensures more safe mobility. As a result, the environment and social network will grow. I become more self-reliant and need less care from carers and social workers, which increases my independence. Therapy and home care are reduced and are ultimately (hopefully) no longer necessary.

Specific tasks of a psychiatric assistance dog for me are:

performing “deep pressure therapy";”
regulating emotions, stress and tension;
calming and supporting in stressful situations (hereby maintaining a better overview);
preventing and/or signalling panic attacks;
“blocking” or shielding other people (setting boundaries, looking for an exit);
etc.

I currently live with my current Labradoodle in the south of the Netherlands. This dog, Kili, is a regular family pet. He has been my support and confidant for almost 10 years, and has helped me through dark and depressive periods. However, Kili is not an official, trained assistance dog with a vest. He is not allowed to go to school or work, which means that my world remains very small in my little apartment. With his current age and condition, he is also quickly approaching the age of retirement. If he is no longer there, there will be a relapse. Without a dog, I hardly leave the house. The leap to a real PTSD assistance dog therefore seemed like a good next step.

We want to collaborate with the Bultersmekke foundation. This organization helps me to train the assistance dog myself (under the supervision of a coach). Because I train the dog myself, the animal can be adjusted much better to my wishes and goals. The dogs are trained in two years, but the program itself takes about 10 years, with a follow-up day and evaluation every year.

This training costs quite a lot of money. An amount that I cannot afford by myself.

Unlike (many) guide dogs, mobility dogs and signal dogs, the psychiatric assistance dog is not reimbursed by health insurance. There are options to pay for the dog via the local governments (think disability care and benefits), but this is also still quite new and unknown. Many towns do not agree to finance the assistance dog.

With this fund, I'd like ask for your help. Every little bit helps, especially if you also want to share this campaign with acquaintances and friends.

Thank you again for your time and support. And very sweet, wet kisses from Kili, who would really like to retire

Coleen, Family & Furry Friends.