Het verhaal van Joske is er een van een minderbedeelde die weinig assertief is, steeds klaarstaat voor anderen en het deksel zelf steeds weer op de neus krijgt. Een pensioengerechtigd menske met loopbaan van meer dan 40 jaar die elk centje hard nodig heeft. Het leest een beetje als een verhaal van Dickens maar zijn verhalen kennen, ondanks de zware misérie die er in voorkomt, af en toe een gelukkige afloop. In dit verhaal kennen we de afloop slechts voor een deel, Joske dient een enorm bedrag te betalen omdat ze zich niet kon verdedigen tegen het onrecht dat haar werd aangedaan.

Het verhaal zelf:

Een zogenaamde “BV” die net een huis had geërfd vroeg rond in zijn vrienden- en kennissenkring of ze niet iemand kenden die een huisje wou huren en het goed zou onderhouden. Iemand stelde Joske voor.

Joske is een alleenstaande oudere dame die op dat moment het verlies van haar vaste partner en haar geliefde hondje aan het verwerken was. Joske dacht niet meteen aan verhuizen, ze had immers een beperkt budget om een woning te huren, maar de eigenaar praatte op haar in. Voor hem was Joske een zeer goede kandidaat aangezien gezamenlijke vrienden hem hadden verteld dat Joske zich graag bezig hield met alles inzake interieur en verfraaiing van een woonst.

Joske ging overstag. Ze zou het huisje bewonen en er werd mondeling afgesproken dat de eigenaar de nodige werkzaamheden zou uitvoeren die nodig waren om het huis conform te maken. In de staat waarin het huis zich bevond was het immers niet conform de Vlaamse wooncode die een minimum aan behoeften voorschrijft voor een eigenaar om het te mogen verhuren. De verwarming werkte nauwelijks, er was geen veilige voorziening om te kunnen koken, …

De huisbaas beloofde mooie zaken en niemand die dacht (hij is immers een bekend gezicht) dat het bij praatjes ging blijven.

Kort na Joske’s intrede in het huis begon de ellende. De mondelinge afspraken werden niet nagekomen en het werd winter. Er was bijna geen verwarming. Wat mijnheer de huisbaas wel deed was zich onaangekondigd toegang verschaffen tot de woning van Joske. Opeens stond mijnheer midden in de keuken zonder aan te bellen. Hij had zichzelf binnengelaten om de handen te wassen zei hij. Hij vond het zijn recht. En dit was niet eenmalig. Op een zelfde manier heeft hij meerdere keren de wetten van de privacy geschonden van de gepensioneerde dame.

Gaandeweg werd ook duidelijk dat er, naast de zichtbare, ook onzichtbare gebreken waren. Joske deed, als goede huurster, melding van deze zaken aan haar huisbaas.

Toen begon voor Joske de hel. Al gauw bleek uit de arrogante manier, waarop de huisbaas zich toen heeft opgesteld, dat hij niet van plan was zijn deel van de overeenkomst na te komen. Dat de wet hem ertoe verplichtte om de woning van een minimaal comfort te voorzien liet hem koud. Joske kon hem niets maken zei hij, hij was immers goed bevriend met de lokale politici. 

En zo was het ook. De daaropvolgende jaren waren jaren van bedreigingen tegenover Joske. Ook van lokale politieke figuren die kwamen “kijken” naar de woning. We kunnen hier spijtig genoeg geen namen noemen maar er is een dame geweest die in de lokale politiek zit die Joske op een zondag aan haar deur kwam bedreigen. Ze wilde de woning zien en had daarvoor de toestemming gekregen van de eigenaar. Joske vroeg met welke reden en mevr. zei vluchtig dat ze het huis wilde zien om te kopen. Maar Joske wist helemaal van niets. Dat de wet voorziet dat het enkel de inwoner is en niet de eigenaar van het huis die bezoekrecht in een woning kan verlenen, scheen de dame volledig te ontgaan. Op dat moment liet Joske haar niet doen en gelukkig was er een onafhankelijke getuige aanwezig op dat moment. 

Joske zocht hulp. Hulp om te proberen te verkrijgen wat haar namens de wet toekomt; privacy in een woning die conform is. Officiële hulp vond ze niet onmiddellijk. Bronnen genoeg maar bronnen die nooit echt “konden” helpen. Op het hier en daar wat informatie verstrekken na, bleek niet veel hulp gegeven te kunnen worden. Sommigen veranderden van richting toen ze hoorden wie de huisbaas was. Het ging volgens hen om iemand met veel politieke vrienden waar Joske het toch nooit van ging kunnen halen! De huurdersbond maakte wel een brief op, 1 sociale assistente probeerde te helpen maar de middelen bleken ontoereikend.

Uiteindelijk vroeg Joske aan een bevoegde instantie om een controle uit te voeren in haar woning. Die controle heeft geleid tot een technisch verslag.  Het verslag liet niets aan de verbeelding over, met 51 strafpunten werd een advies gegeven door Wonen-Vlaanderen aan de Burgemeester van desbetreffende gemeente om de woning ongeschikt en/of onbewoonbaar te verklaren. Een woning wordt ongeschikt geadviseerd van zodra er 15 strafpunten in het technisch verslag zijn genoteerd en wordt pas onbewoonbaar geadviseerd van zodra er veiligheids- en/of gezondheidsrisico’s zijn. Met het genoteerde  “ontploffingsgevaar”, “ongedierte in de spouwmuren die het slapen op de bovenste verdieping onmogelijk maakten”, elektrocutiegevaar,…  bleek dit advies meer dan terecht. Zowel de Burgemeester, de huurder als verhuurder ontvingen een afschrift van dit technisch verslag.

Uiteraard werd deze controle, door de huisbaas, gezien als verraad. Tenslotte, zei hij, was hij een bekend figuur en zoiets kon hij niet verkroppen. 

Uiteindelijk nam Joske een advocaat onder de arm die eerst via het Vredegerecht kon verkrijgen dat Joske een paar maanden slechts 50% van de huurprijs diende te betalen en dat de eigenaar verplicht was om de nodige werken uit te voeren.

De eigenaar zag dit niet zitten en ging hiertegen in beroep.

Hij opperde voor de rechtbank dat hij geen toegang verkreeg tot de woning alhoewel in corona tijd (verplicht) een document werd opgemaakt, die getekend moest worden door iedere bezoeker, aantoont dan mijnheer wel de toegang werd verschaft tot het pand … 

Hoe onwaarschijnlijk het ook lijkt, de rechter in beroep veegde alles van tafel en oordeelde dat Joske de gebreken op voorhand wist en maar had moeten inschatten dat de huisbaas misschien niet het nodige ging uitvoeren en veroordeelde Joske tot het betalen van, niet alleen de volledige huurgelden, maar ook tot het betalen van alle gerechtskosten met daar bovenop een deel van de kosten van de advocaat van de verhuurder (huisbaas). Dat de huisbaas dat pand wettelijk niet mocht verhuren, officiële verslagen, beelden van agressie ed werd genegeerd. 

Waar Joske eerst haar advocaat had kunnen betalen van haar klein inkomen, door het deels wegschelden van de huurprijs en financiële hulp door eigen familie, hangen haar nu serieuze bedragen boven het hoofd. Bedragen die nog dienen berekend te worden maar waarvan we nu al zeker weten dat ze meer dan 14.000 euro zullen bedragen. Of hoe een minderbedeelde nu ook weer aan het kortste eind trekt!?

Na al hetgeen was voorgevallen koos de huisbaas eieren voor zijn geld en verkocht hij het huis aan een vriendin. Door buitenstaanders gemaakte beelden laten niets aan de verbeelding over wanneer ook de nieuwe eigenares meerdere bedreigingen uit tegenover Joske en regelmatig agressie vertoont. Die vriendin en nieuwe eigenaar van het huis vond dat de zes maanden dat Joske het huis wettelijk nog mocht huren, te lang was. Joske moest meteen uit de woning. Maar de wet zei nu eenmaal dat zes maanden een recht is. De hel was nog niet over. 

Joske heeft alles op alles gezet om zo snel mogelijk te verhuizen. Daar waren extra kosten aan verbonden maar hier schoot de familie te hulp. Joske vindt het niet fijn om financiëel afhankelijk te zijn van haar familie en zou liever zien dat het onrecht voor haar en anderen ongedaan wordt gemaakt.

Uiteindelijk leeft Joske sinds kort niet meer in die gemeente. Ze vond een ander huisje.

Ook al krijgt ze overal steunbetuigingen en komt ze nu soortgelijke verhalen te weten van andere slachtoffers, het kostenplaatje is enorm.

Joske, die leeft van een pensioentje en geen cent op overschot heeft, spendeerde iedere cent van haar pensioentje aan de kosten van dit rechtsspel. Volgens zowel advocaten, derden, als juristen van andere instanties kon Joske met haar bewijsstukken immers niet verliezen…

Maar zoals iedereen wel merkt tegenwoordig is gelijk hebben niet hetzelfde als gelijk krijgen, zeker niet als een van de partijen de macht van het geld achter zich heeft of de juiste vrienden. Ze kreeg ondanks de beelden, officiële verslagen e.d. ongelijk van de rechtbank.

 Alle kosten vallen dus op Joske’s schouders. Kostenplaatje van het leed voorlopig: 14.000 euro. 

Geld dat Joske niet heeft. Geld dat ze van haar pensioentje niet kan betalen. Joske werkte meer dan 40 jaar. Het leven was haar niet altijd gunstig. En gezien Joske ook al sinds haar 14de in de fabriek werkte is ze helemaal niet mondig en listig genoeg geweest om opgewassen te zijn tegenover bepaalde politieke figuren en andere mondige listige wezens.

We zien Joske de moed opgeven. Hulp van officiële instanties is er niet. Ook niet van het OCMW. Voor Joske was er geen woning en geen geld… We zien haar wegkwijnen in verdriet en vrezen dat het teveel is geworden.

Hierdoor vragen we hulp. Hulp om Joske’s oude dag toch nog menselijk te laten doorbrengen, het kan tenslotte iedereen overkomen. Wie niet kapitaalkrachtig is, is een vogel voor de kat voor verkeerde politiek en bepaalde kapitaalkrachtigen. 

We kunnen het onrecht niet ongedaan maken, maar we kunnen wel zorgen dat ze dit onrecht achter haar kan laten en wel haar eigen boterhammetje kan kopen.

Dit zou niemand mogen overkomen. 

Hier en daar krijgt ze de vraag waarom ze er geen krant heeft bijgehaald. Het antwoord daarop is simpel: “uit vrees voor represailles”. Zowel door die politieke figuren als door de personen in kwestie zelf.

Joske schijnt het te hebben opgegeven maar wij willen dit niet. Wij zouden graag geld inzamelen om dit onrecht voor haar iets dragelijker te maken. Wij zouden dit willen doen voor iedereen maar willen beginnen bij het begin.

Jullie donaties zullen zeker naar deze goede daad gaan en mocht er geld over zijn wordt dit zeker gedoneerd aan een goed doel. 

Alvast bedankt voor elke vorm van steun aan dit project!

Met oprechte groeten,

“Team tegen onrecht voor Joske!”