Mijn mama heeft op toch jonge leeftijd de diagnose knieartrose gekregen, die ondertussen al in beide knieën zit, rechts erger dan links. Ze is een hele sterke vrouw die ik zo enorm bewonder. Maar als dochter doet het mij ook verschrikkelijk veel pijn om haar te moeten zien lijden, want de constante pijn in haar knieën is iets wat ze voelt en nooit zo naar de buitenwereld zal tonen hoe erg het ook is.

 Mijn mama is een doorzetter, ze heeft inmiddels dan ook een job gevonden (na een lange zoektocht) waarbij ze zittend haar werk kan uitvoeren dicht bij thuis. Ik woon nog thuis bij mijn mama om te helpen waar mogelijk.

Want we hebben vaak moeilijke tijden gekend, de financiële problemen zijn daar 1 van, mijn ouders zijn zo'n 15 jaar geleden gescheiden, en we hebben maanden gekend met de ene deurwaarder na de andere, niet enkel rekeningen, maar ook de verschrikkelijke “bezoekjes” van de deurwaarders die alle "waarde" van onze inboedel kwamen opschrijven met risico dus om het app uitgezet te worden.

Mijn mama is een sterke vrouw, en het moment dat ik besefte dat de woorden “eet jij maar, ik heb al gegeten” niet waren wat ik toen dacht, ben ik volledig ingestort, hoe had ik toen als puber toch kunnen helpen? En de stomme “wat als” vragen kwamen er ook.

Als alleenstaande moeder een dochter opvoeden die net in haar pubertijd zat, en alles maar dan ook alles opeens alleen moest doen, is enorm moeilijk, wanneer het financieel dan ook nog eens tegenzit is dit dweilen met de kraan open. De eindjes aan elkaar knopen was bij ons al niet meer het geval, het was keuzes maken tussen dat beetje eten/rekeningen/een broek kopen of toch die gescheurde houden…

Als je de 20ste van de maand niets meer overhoudt nadat je kort gezegd brood. boter en 1 pak beleg had, dan zaten de frustraties en onbegrip heel hoog.

Gelukkig gaat dat nu wel iets beter, maar geld aan de kant zetten is helaas nog steeds onmogelijk.

Mijn vraag is dus misschien wel een “luxe” vraag, maar het is iets wat voor mij onmogelijk is om alleen waar te maken, en dat is; Mama een moment te geven zonder zorgen, al is het maar even, om te kunnen ontspannen, alles wordt duurder, dus veel grote veranderingen in deze situatie zie ik niet meer, maar ik geloof er wel in hoeveel een dagje/ weekend pure ontspanning zonder zorgen kan doen, al is het maar voor even.

Gaan wandelen of naar de zee gaan in eigen land klinkt allemaal top, maar aangezien wandelen enkel meer pijn veroorzaakt zit ik zelf met de handen ik het haar te zoeken naar ideeën die niet duur zijn, maar wel haalbaar.

Daarom vraag ik hier ook geen gekke bedragen, alle beetjes helpen en zijn welkom, moest er iemand tips hebben, die zijn ook zeker welkom, want mijn mama is absoluut niet de persoon die afhankelijk wilt zijn van iets of iemand. En natuurlijk wil ik dit ook alleen kunnen, maar ik heb door de jaren wel geleerd dat hulp vragen mag, en er ook geen verplichtingen aan hangen.

dankjewel alvast, ik hoop dit oprecht ooit te mogen waarmaken.🙏🏼🫶🏼