Ik ben Liselot, 38 jaar. Op mijn 26e kreeg ik de diagnose ‘Stoornis van Asperger’, tegenwoordig autismespectrumstoornis genoemd.

Autisme betekent voor mij vooral dat ik me onveilig voel als ik niet een steunfiguur naast me heb. Alsof ik een klein kind ben dat de nabijheid en steun van een ouder mist. Ik vind het dan erg moeilijk om contact te maken met mensen. En om ruimte in te durven nemen door mijn gedachten, vragen of wensen kenbaar te maken. De angst kan ervoor zorgen dat ik niet meer kan praten en zelfs niet meer kan bewegen. En heel regelmatig komt het voor dat ik situaties maar liever helemaal vermijd. 

Gelukkig zijn er mensen in mijn omgeving die de rol van steunfiguur in verschillende situaties vervullen. Maar zij kunnen niet een hele dag, in alle situaties, bij me blijven. 

Drie jaar geleden is Lola als pup bij me gekomen. Ze betekent enorm veel voor me, door haar gezelschap en met haar knuffels. Ik heb gemerkt dat ik makkelijker contact maak met de mensen die ik tegenkom als ik met haar ga wandelen. Ik vind het soms zelfs leuk om een praatje te maken. Het zou fantastisch zijn als Lola overal mee naar toe zou kunnen!

Dat zou namelijk betekenen dat ze mij voortdurend de nabijheid kan bieden die ik nodig heb om me veilig te voelen, bijvoorbeeld ook op het werk/de dagbesteding en in het openbaar vervoer. Verder kan ze bijvoorbeeld, veel eerder dan ik dat zelf in de gaten heb, signaleren dat bij mij de spanning oploopt, en daarmee voorkomen dat die zo hoog wordt, dat ik blokkeer. Door me op haar te focussen vormt ze als het ware een buffer tussen mij en ‘de buitenwereld’ en komen prikkels minder heftig binnen, maar ze kan ook letterlijk leren als een buffer tussen mij en een ander in te gaan staan. Tegelijk kan ze me juist ook helpen makkelijker contact te maken met mensen, wat me het gevoel geeft dat ik mee kan doen. En heel praktisch kan ze ‘s morgens op het signaal van de wekker reageren door het dekbed van mij af te trekken, wat mij kan helpen om op tijd uit bed te komen (autisme zorgt voor problemen met de ’startmotor'). 

Na lang twijfelen heb ik me aangemeld bij Bultersmekke, een organisatie die hulphonden opleidt door middel van ‘teamtraining’. Dit betekent dat ik zelf, onder intensieve begeleiding van een instructeur, in mijn eigen thuissituatie Lola ga opleiden tot officiële assistentiehond. 

De twijfel kwam vooral voort uit de bekostiging van het hele traject. In het geval van een psychiatrische beperking worden de kosten voor opleiding niet vergoed door de zorgverzekeraar. Er kan een beroep gedaan worden op de WMO-voorziening, maar mijn gemeente gaf aan dat ze tot nu toe geen enkele aanvraag hebben toegekend. Dan zinkt de moed je wel een beetje in de schoenen… 

En dus ben ik op dit platform beland, om jou te vragen of je een stukje van de kosten voor je rekening wilt nemen. Om de opleiding betaalbaar te maken, zodat ik er uiteindelijk een onbetaalbare hulphond  aan over houdt. 

Dank je wel voor je bijdrage!

Liselot & Lola

PS. Ik houd je graag op de hoogte van het verloop van de actie en, laten we het hopen, de voortgang van het opleidingstraject. Dus kom nog eens terug!