Foto: groep 5

Wie ben ik

Ik ben Sanne, 36 jaar en wil graag veilig zijn en kunnen leven. Op dit moment kan ik dat niet vanwege de financiële verbintenis met een familielid en een afwijzing van het Schadefonds Geweldsmisdrijven (omdat ik twee maanden te laat was). Het is mijn beangstigende realiteit na seksueel misbruik en gezinstrauma. Ikzelf en mijn omgeving maken ons ernstig zorgen om vandaag en om de toekomst.

Mijn vrienden en specialisten, die mij motiveerden tot het plaatsen van deze steunactie, kunnen mijn verhaal bevestigen. Met elke donatie, hoe klein ook, ben je van grote invloed op mijn leven.
 

Lees hieronder mijn verhaal en/of de kopjes waar je meer over zou willen weten. Dank je wel.

Overzicht: seksueel misbruik, lening, anorexia en dwang, verlies van familie, het Schadefonds Geweldsmisdrijven, geen toekomst, mijn maatschappelijke tegenprestatie.

Seksueel misbruik
Ik ben opgegroeid met zowel seksueel misbruik als fysiek geweld. Mijn vader was een ‘succesvol zakenman’. Seksueel misbruik vond plaats vanaf erg jonge leeftijd. Als kind begreep ik niet wat seks was, maar wel dat het héél belangrijk was. Er gebeurden dingen die ik eng vond. Eigen schuld, dacht ik. Had ik maar geen meisjeslichaam moeten hebben. Vriendinnetjes wilde ik juist beschermen. Ik was erg bang voor zijn grijns. Om mijn spanning te reguleren kneep ik voortdurend in mijn bovenbenen. Het hielp niet. Ik bleef van hem. Signalen van het misbruik zoals buikpijn, nachtmerries, geen contact met me kunnen maken en zinnen in schriftjes werden gemist of genegeerd. Een enkel familielid maakte zich al wel vroeg zorgen om de strakke focus die mijn vader op mij had, maar kon geen weg vinden.

De puberteit: geen hulp maar een lening
Ons gezin draaide om functioneren. Kwetsbaarheid werd sterk afgekeurd. Dat gaf problemen want ik kon niet meer meekomen. Op de middelbare school bleef ik meermaals zitten, de sport waar ik dol op was hield ik niet meer vol. ‘Wat is er toch met dat kind aan de hand’, hoorde ik mijn ouders en zus vaak zeggen. Verteld werd ‘hoe de kinderen van die en die het wél goed deden'. Ik begon steeds minder te voelen. Zelfs dat kon ik niet meer goed doen. Toen ik op een eng dieptepunt van depressie voor het eerst huilend om hulp smeekte, bleef dat uit. Geen huisarts, geen psycholoog. Ik moest door. Bang voor de wanhoop die ik voelde zocht ik afleiding om iets te kunnen voelen en weg te blijven van doodsgedachten. Ondanks mijn bijbaantje kwam ik in de schulden terecht. In paniek stapte ik naar de gemeente, maar daar kon, omdat ik scholier was, geen regeling aangeboden worden. De enige optie was mijn vader. Hij nam de rekeningen over en stelde een leenovereenkomst op. Ik tekende in tweevoud. Een zakelijke verbintenis met hem vond ik beangstigend. Ik wilde zijn dochter al zo lang niet meer zijn. Maar ik had geen optie en besloot het zo snel mogelijk recht te willen zetten als ik op mijzelf ging wonen. 

Gemiste kans in de GGZ
Toen ik als student last kreeg van flashbacks herkende ik voor het eerst trauma. Ik ging naar een GZ-psycholoog. Zij liet mij na een intake en een paar sessies kiezen: ‘Of we gaan door en je komt er waarschijnlijk achter dat er nog veel meer misbruik is, maar dan moet je wel stoppen met je studie want die ga je niet volhouden.. Of, we ronden de behandeling nu af. Zeg het maar’. Wie kíest er voor zoiets? Nog meer misbruik? En blijkbaar had ik een keuze? Studeren was mijn houvast. Daarbij wilde ik zo snel mogelijk een diploma halen om financieel onafhankelijk te worden van mijn vader. Ik koos voor de studie. Achteraf gezien had ik op dit moment alle hulp moeten krijgen die nodig was. ‘Hou het kastje maar dicht’ werkt niet. En dat bleek toen ik verslechterde.

Anorexia en dwang als houvast
In de hoop controle te kunnen houden over mijn gevoelens, besloot ik controle te nemen over mijn uiterlijk. Als ik er perfect uit zou zien, zou het goed komen. Dan zou ik minder bang zijn voor mensen, hoefde ik niet naar die immense onzekerheid en diepe schaamte. Kwetsbaarheid was levensgevaarlijk. Als je fouten maakt ben je verwerpelijk. Ik wilde volop strijden om er te mogen zijn. Maar ongemak en verlegenheid bleef zichtbaar en expliciet veroordeeld binnen dit gezin waar het vooral gezellig moest zijn. Het seksuele gedrag van mijn vader bleef volop aanwezig. Twee van mijn beste vriendinnen werden aangerand. Een monster. Niemand zei ooit iets over zijn seksuele gedrag; hij bleef populair en the life of the party. Ik moest vooral ‘niet zo serieus’ doen.

Ik kreeg dwanghandelingen en kwam steeds moeilijker de deur uit. Ik dacht nog steeds dat als ik elke handeling perfect zou doen, ik dan door de dag zou komen en dit zou leiden tot succes. Ik vroeg mijn mentor om hulp. ‘Misschien manisch depressief?’ Nee, dat was ik niet. Advies voor verdere hulp werd niet gegeven. Mijn familie had gelijk; ik was een gigantische mislukking. De zelfhaat groeide. Ik durfde niet meer naar colleges en volgde het honours programma om zoveel mogelijk alleen te doen. Uiteindelijk hield ik het dagelijkse leven zowel psychisch als fysiek niet meer vol. Mijn gewicht was gedaald tot een gevaarlijk punt, ik kon niet meer fietsen. Ik meldde mij aan bij een psycholoog vanwege het volledig vastzitten in mijn eigen eetregels. Een acute doorverwijzing voor specialistische traumabehandeling volgde. Hier begon een lange weg. Voor het eerst leerde ik over psychotrauma, over herbelevingen en triggers, over mijn overlevingsstrategieën en de onontkoombare keiharde realiteit van seksueel misbruik.

Victim blaming en verlies
Voor mijn eigen gezondheid moest ik mij langzaam gaan onttrekken aan de wurgende status quo van het gezin. Hoewel ik zo voorzichtig mogelijk het gesprek opende volgde er bruut psychisch geweld. Ik vind het nog steeds ongelooflijk dat dit mechanisme, waarover je overal kunt lezen, als een copy paste in mijn familie plaatsvond. Ik voelde me volledig gehersenspoeld. Hoe was dit mogelijk in een welvarend gezin dat er zó normaal uitzag? De pijn die ik voelde verscheurde me tot diep in mijn kern. Ik werd vertrapt. Mijn vader, die aanvankelijk nog coulant was over de lening (waarvan slechts een derde afgelost door minimale inkomsten als student) eiste onmiddellijk zijn geld terug. Ik ontving meerdere dreigmails en herkende de man die mij vroeger dreigde met het verspreiden van bewijsmateriaal en juridische stappen. Een maatschappelijke hulporganisatie kon als bemiddelaar een aflossingsvrije periode afspreken van drie jaar. Deze drie jaar zijn nu voorbij.

In deze aflosvrije beschermperiode kon ik door intensieve steun en bescherming van beste vriendinnen, huisarts en behandelaren overeind blijven. Volledig zette ik in op traumabehandeling. Na vaak hard vallen en voorzichtig weer opstaan probeerde ik mijn weg te vervolgen. Ik begon opnieuw met een studie, ditmaal op de universiteit vanwege mijn grote liefde voor wetenschap. De cijfers die binnenkwamen emotioneerden me. Mijn brein bleek meer te kunnen dan dan ik ooit had gedacht. Ook al was de pijn en het verdriet immens groot.

Het Schadefonds Geweldsmisdrijven
Op mijn verjaardag in 2021 proostte ik met mijn beste vriendinnen op het achterlaten van een intense strijd met trauma. Ik was er nog. Diezelfde avond werd ik door een taxi chauffeur bedreigd en gedwongen tot seksuele handelingen. Ik verloor in één klap alles opnieuw. Tijdens het aangifte-proces hoorde ik voor het eerst over het Schadefonds Geweldsmisdrijven via Slachtofferhulp Nederland. Maar in de letsellijst zag ik vooral wat mijn vader had gedaan. Ik kon meerdere categorieën afvinken.

Hoopvol diende ik mijn gehele medisch dossier in. Dit voelde intens kwetsbaar. Ook deed ik telefonisch een toelichting. Met mijn hart in mijn keel sprak ik over de gebeurtenissen, de bedreiging, mijn (om)weg naar de juiste therapie, anorexia, dwang en het verlies van familie. Ondanks erkend letsel kon er niets toegewezen worden: ik was twee maanden te laat. De verjaringstermijn van 10 jaar werd namelijk sinds twee maanden strikter gehanteerd (zie beleidsbundel augustus 2021) en ‘het niet op de hoogte zijn van het schadefonds’ was niet langer een geldige uitzonderingsreden. Een bezwaar werd afgewezen (zie onderstaand fragment brief Schadefonds). Ik stortte in. Meer dan ooit was ik me bewust van het letsel, de gevolgen en het onrecht.

Geen wegen
Een aangifte over de strafbare feiten die mijn vader heeft gepleegd is geen optie vanwege gebrek aan direct bewijs. Ook strafbaarstelling van psychisch geweld is in 2023 nog steeds een onmogelijke kwestie binnen het strafrecht (zie motie Bergkamp c.s., 25 februari 2021). Hoewel ik alle verantwoordelijkheid neem voor het geleende geld, betekent dit dat ik nog jaren aan deze man verbonden zal zijn. Boven bijstandsniveau (de beslagvrije voet) is mijn salaris vrij opeisbaar. Gezien mijn minimale salaris als late starter en een maximale werkweek van 24/32 uur vanwege mijn gezondheid zal het om kleine termijnbedragen gaan. Een lening elders afsluiten is niet mogelijk (niet kredietwaardig, geen vermogende vrienden, geen familie). Ik ben midden dertig, kan niet sparen, niet denken aan een kindje krijgen of investeren in nodige opleiding en persoonlijke groei. Ondanks ambities kan ik mijzelf niet zijn.

Daarbij is er hoge angst vanwege het onvoorspelbare en wraakzuchtige karakter. De drie jaar zijn voorbij. Waar is deze man toe in staat? Op wat voor bewijsmateriaal doelde hij vroeger? Komt er nog een rechtszaak en kan ik dit überhaupt aan - of kies ik voorzichtig maar eerlijk gezegd - weloverwogen voor een ander einde? Ik ken zijn vrouwenhaat, nervositeit, manipulatieve karakter en obsessie met hoe men hem behandelt. Ik en mijn vrienden maken ons ernstig zorgen om mijn gezondheid.


Daarom zouden ik en mijn vriendinnen graag, met grote bescheidenheid, willen kijken of er een helpende hand bestaat. Het gaat mij allerminst om een saldo op mijn bankrekening, maar om mij volledig los te kunnen maken van de macht van deze man. Om mijn leven, voor het eerst, van mijzelf te kunnen laten zijn.

Mijn tegenprestatie
Steunactie stelt dat er geen tegenprestatie verwacht mag worden. Deze is er wel degelijk: wat mijn vader heeft aangewakkerd is een gigantisch rechtvaardigheidsgevoel en drive. Zoals mij zijn er zovelen. Ik mag mij gelukkig prijzen dat ik, na 30 jaar omwegen, een brein heb dat nog functioneert. De gevolgen van psychotrauma zijn ernstig en langdurig. Ook voor naasten, die gedwongen worden een groot deel van hun eigen leven op te geven voor het geven van steun terwijl zij zelf ook schrikken van de realiteit. Er gaat een enorme wereld schuil in het ‘normale’ leven. Het is noodzaak bij te dragen aan een groter en breder debat.

Voor meer informatie zie de website Schadefonds Geweldsmisdrijven. Donaties zullen gegarandeerd en onder toezicht via een tussenpersoon direct bij het doel terechtkomen. De gebruikte naam ‘Sanne’ is een pseudoniem. Ik wou dat dat niet nodig was.

Elke donateur is voor mij een getuige die er vroeger nooit is geweest. Dit gevoel kan ik niet omschrijven.
 

______________________________

De gronden van uw bezwaar

U diende een aanvraag in voor meerdere misdrijven in de periode van [JAAR] tot [JAAR] waaronder langdurig seksueel misbruik en huiselijk geweld, in [JAAR]. De Commissie nam uw aanvraag niet in behandeling. U diende de aanvraag niet in binnen de wettelijke termijn van tien jaar na het misdrijf (artikel 7 van de Wet schadefonds geweldsmisdrijven).

U bent het niet eens met de beslissing. U voert hiertoe (kort samengevat) het volgende aan. U was vanwege ernstige psychische klachten en onjuist deskundig advies van een psycholoog niet in staat de aanvraag eerder in te dienen. Niet alleen had u psychische klachten als gevolg van de gebeurtenissen in uw vroege jeugd en in uw tienertijd maar ook als gevolg van de constante druk die op u werd uitgeoefend om niet over de gebeurtenissen te praten. Pas na lntensieve traumabehandeling durfde u zich uit te spreken. Verder voert u aan dat u in [JAAR] onjuist deskundig advies van een gespecialiseerde GZ-psycholoog kreeg. De psycholoog adviseerde u nog geen behandeling te starten als u uw studie wilde kunnen volgen. Als u toen wel was behandeld of was doorverwezen naar een specialistisch traumacentrum dan was de uitkomst zeer anders geweest en had u wel tijdig een aanvraag in kunnen dienen.

Motiverende beslissing

De vraag die wij moeten beantwoorden is of u een geldige reden had voor de termijnoverschrijding. De termijnoverschrijding is verschoonbaar als redelijkerwijs niet kan worden geoordeeld dat u in verzuim was. Dit betekent dat moet blijken dat het voor u redelijkerwijs niet mogelijk was om de aanvraag op tijd in te dienen of als u daar zelf niet toe in staat was, iemand in te schakelen om dit voor u te doen.

Wij begrijpen dat u ernstige psychische klachten had (en heeft) als gevolg van de gebeurtenissen in uw (vroege)jeugd en als gevolg van de constante druk die op u werd uitgeoefend om niet over de gebeurtenissen te praten. Wij beschikken alleen niet over objectieve informatie waaruit blijkt dat bij u sprake was van ernstige psychische, lichamelijke of cognitieve klachten waardoor het voor u redelijkerwijs niet mogelijk was om uw aanvraag op tijd in te dienen of, als u daar zelf niet toe in staat was, iemand in te schakelen om dit voor u te doen. U ging in [JAAR] in behandeling voor uw psychische klachten. U had de aanvraag uiterlijk op [DATUM] moeten indienen.

Dat u in [JAAR] onjuist deskundig advies van een gespecialiseerde GZ-psycholoog kreeg maakt ons oordeel niet anders. Wij kunnen ons voorstellen dat u eerder een begin had kunnen maken aan de verwerking van de gebeurtenissen als u eerder in behandeling was gegaan. Dit maakt alleen niet dat het voor u redelijkerwijs niet mogelijk was de aanvraag voor [JAAR] in te dienen.

Wij realiseren ons dat wij u met deze beslissing niet de erkenning kunnen geven waar u zo naar verlangt. Op uw aanvraagformulier schreef u dat de impact en het uitblijven van enige compensatie u ten zeerste raakt.