Hallo iedereen.  Mijn naam is Fabiola.  Ik ben Kameroenees en woonachtig in Nederland.  Ik kwam hier illegaal toen ik ongeveer 5 jaar oud was en werd gescheiden van mijn moeder en samen met mijn zus in verschillende weeshuizen en pleeggezinnen geplaatst.  Dit was niet de beste omgeving zoals je je al kunt voorstellen en er gebeurde veel, onder andere misbruik en verwaarlozing.  We hebben jaren geworsteld en uiteindelijk moest mijn moeder kiezen.  Ofwel het land verlaten en we konden blijven tot we 18 waren, of ons samen met haar meenemen terug naar Kameroen.  Mijn moeder maakte de moeilijke keuze om ons een beter leven te bieden en we werden hier achtergelaten.  We hebben jarenlang mentaal, financieel en emotioneel heel hard geworsteld.  Dit leidde tot zware dingen om mee om te gaan, zoals dakloosheid, depressie en verlatingsproblemen.  Maar door dit alles hebben mijn zus en ik doorgezet en kregen we uiteindelijk te horen dat er een nieuwe wet was die permanent verblijf in Nederland mogelijk maakte.  Dit kwam met zoveel vreugde maar ook met zoveel pijn in het hart dat we onze moeder moesten missen in onze meest vormende jaren.  Maar we bleven vechten en hadden uiteindelijk het geluk een plek te vinden om te wonen en ons leven langzaam op te bouwen.  Maar financieel was het erg zwaar voor ons.  Zodra ik wettelijk mocht werken, nam ik een baan, wat altijd betekende dat zaken als schoolwerk en leuke activiteiten met vrienden op een laag pitje moesten blijven staan.  Door nooit op te geven, kon ik mijn middelbare schooldiploma halen en had ik grote plannen om door te gaan naar het studentenleven en een nieuw leven op te bouwen.  Maar met alle emotionele onrust en strijd ben ik helaas bij 2 studies uitgebrand en heb ik een paar jaar nodig gehad om hard aan mijn emotionele trauma's te werken. Eindelijk 3 jaar geleden was ik klaar om terug te stappen in mijn volledige potentieel en begon ik aan een studie die ik erg leuk vind.  Ik haalde mijn eerstejaars diploma met volledige punten en een 7,5 gemiddeld en toen sloeg COVID toe.  Zoals je je kunt voorstellen was dit een enorme strijd om te navigeren.  Maar zelfs met mijn angst en covid-gerelateerde worstelingen heb ik mijn 2e en 3e jaar afgerond.  Nu is de wereld weer opengegaan, maar COVID eiste een financiële tol van mij en mijn spaargeld.  Ik raakte in de schulden en kan het me nu niet eens veroorloven om mijn laatste jaar van de universiteit te betalen en heb het heel moeilijk om maandelijks hiervoor te betalen, zoals huisvesting en voedsel.  Maar ik geef niet op.  En daarom doe ik dit.  Omdat ik niet klaar ben om mijn dromen op te geven.  Niet alleen mijn dromen, maar ook de dromen die mijn zus voor mij heeft. Mijn moeder heeft offers gebracht voor de dromen waar ik zo hard voor heb gevochten.  Het geld zou gaan naar collegegeld, boeken, schoolbenodigdheden, hulp bij mijn huisvestingskosten zodat ik me kan concentreren op mijn studie aangezien stages niet bepaald lucratief zijn.  En het zou me ook helpen bij onvoorziene rekeningen aangezien we allemaal weten hoe moeilijk een laatste jaar kan zijn.  Ik hoop dat je het in je hart kunt vinden om me te helpen geld in te zamelen voor mijn laatste studiejaar.  Het zou zeer gewaardeerd worden, meer dan je ooit zou kunnen geloven!