Nadat we op ons veertigste in juli 2006 een heel mooie zaak hadden opgestart lachte het leven ons toe! Maar eind 2008 kwam daar abrupt een einde aan…

Door de bankencrisis kwamen we in een situatie waarbij de faling onvermijdelijk werd, waarbij we alles, met uitzondering van onze kleren, verloren. We spreken over ons eigen huis, onze beide wagens, ons hele hebben en houden!

En daar sta je dan… op straat… met 4 kinderen (22, 17, 10 en 7 jaar)… en de bijhorende armoe!

En tot overmaat van ramp kwam mijn moeder, die kort daarvoor borstkanker had overwonnen (daar waar mijn vader zijn strijd tegen kanker had verloren), door de openbare verkoping van haar woonst te wijten aan haar borgstelling voor een deel van onze lening, ook op straat te staan.

Met bloed, zweet en tranen én met hulp uit verwachtte en onverwachte hoeken kregen we ons gezin gevoed, gekleed, en mochten we voor een peulschil verblijven in een huis toebehorende aan kennissen. Dat huis is intussen verkocht…

Toch zijn we hier als koppel doorgekomen! Maar niet zonder kleerscheuren; in 2013 werd bij mijzelf voor de eerste keer kanker vastgesteld waarna ik in 2014 werd geopereerd. Mét succes zo bleek, al kreeg de ziekte opnieuw vat op mijn gestel in 2016 waarna ik het maximum aantal bestralingssessies onderging. Én ook deze maal bleek de strijd gewonnen! Tot in 2019 het vuile beestje weer kwam opzetten! En deze maal uitgezaaid, niet langer te genezen en geen mogelijkheid tot operatie en/of bestraling… en de behandeling bracht ook geen soelaas… waarna mijn werkgever mij op “ziektepensioen” stuurde, met een inkomen van net geen € 800/maand…

Maar! Door een samenwerking tussen een aantal attente en parate artsen ontstond een combinatie van behandelingen, waardoor eerder dit jaar (maart 2022) is gebleken dat er een significante krimp van de carcinomen was vast te stellen!

Daarmee ben ik niet genezen, en ik zal ook nooit meer kanker-vrij zijn, maar ik probeer hier en nu de kans te grijpen om een ruïne van een huis te kopen én zélf (met hier en daar hulp van onze kinderen) op te knappen, opdat mijn echtgenote, die mij door dik en dun is blijven steunen, niet tot aan haar dood zou moeten blijven betalen voor een dak boven haar hoofd!

Alvast bedankt om dat sprankeltje hoop werkelijkheid te laten worden!