Mijn verhaal als passagier in een ongeval

Ik was nog maar twee weken bevallen van Adémar, mijn tweede kindje, toen ik als passagier betrokken raakte bij een ongeval op de E40. 

Een vrachtwagen week plots uit omdat een andere trucker vóór hem zonder waarschuwing was opgeschoven. Mijn ex-man heeft nog zo hard mogelijk geremd, maar een botsing was niet te vermijden. 

Die eerste vrachtwagen, die het gevaarlijke manoeuvre deed, was zich van geen kwaad bewust en is doorgereden.

Lichamelijke kwetsuren

Ik was buiten bewustzijn geraakt. Toen ik bijkwam en naar de vangrail stapte, kreeg ik tintelingen in mijn voeten en benen, gevolgd door een helse pijn. In het ziekenhuis zagen ze dat ik een ingezakte ruggenwervel had.

Een kraakbeenletsel aan mijn knie werd ook vastgesteld.

Gelukkig geen breuk in mijn rug want dan was ik wellicht voor altijd verlamd. Maar zo’n ingezakte ruggenwervel en letsel aan de knie is ook te onderschatten. De artsen wilden mij in het ziekenhuis laten revalideren, maar dat zag ik niet zitten. Ik was pas mama geworden. Dus kreeg ik een korset en er werd een ziekenhuisbed in onze woonkamer gezet. 

Zes maanden was dat mijn leefomgeving, liggend in het bed. Moest ik naar het toilet? Dan droeg mijn man mij tot daar, of hij schoof de bedpan onder mij. Mij wassen? Dat deden we met een kommetje water.

Mijn leven veranderde in 1, 2, 3

Ik kon niets meer doen, al mijn zelfstandigheid werd mij afgenomen in een vingerknip.

Wanneer ik dan aan de dokter vroeg hoelang deze situatie nog zou aanhouden, zei die: ‘Ik kan niet garanderen dat je ooit weer normaal zal stappen, dat moeten we nog afwachten.’ En dat terwijl Adémar, mijn zoontje van ’n paar weken oud, naast mij lag. Hulpeloos.

Probeer het je eens in te beelden: ik lag daar in mijn bed naar het plafond te staren, met naast mij mijn baby die huilde van de honger, terwijl ik hem niet kon vastpakken en voeden.

Het eerste halfjaar heb ik amper lichamelijk contact gehad. Deed ik het toch eens, dan verging ik van de pijn. Soms legde mijn man Adémar bij mij op de borst, maar alle ouderlijke taken heb ik moeten uitbesteden. Al een geluk dat wij een goed netwerk hadden. Mijn ouders, tante en nonkel, sprongen bij om voor mij dochter van toen 5 jaar te zorgen, te koken, te poetsen... Zo bleef het huishouden wel draaien en kreeg Adémar ook de nodige aandacht.

Euthanasie besproken

Ik ben lang bang geweest dat dit een impact zou hebben op onze band later, dat we minder aan elkaar gehecht zouden raken. Gelukkig kan ik nu zeggen dat dit absoluut niet het geval is. Maar ik heb daar zwaar onder geleden. Zo zwaar, dat ik zelfs even aan euthanasie dacht.

Op alles wat mijn dochter vroeg moest ik nee zeggen. Ik kon m’n dochter haar haren niet meer vlechten, niet meer mee naar de speeltuin, niet meer knuffelen, mijn pasgeboren zoon geen eten geven. ‘Wat voor moeder ben ik nog?’, vroeg ik mij af. Het leek mij voor iedereen beter mocht er iemand anders in m’n man z’n leven komen. Die gedachte heeft maar heel even gespeeld en ik besefte al snel dat dat niet de juiste weg was. Maar ’t geeft wel aan hoe diep ik heb gezeten.

De pijn

Die is er nog steeds. Volgens de artsen zou de rugpijn weg moeten zijn, want mijn rug is volledig hersteld volgens de beelden. Maar ik zeg ’t je: ik beeld mij dit niet in. Volgens mijn kinesist kan het wel nog een onrechtstreeks gevolg zijn van dat ongeval. Door die ingezakte wervel ben ik mijn rug immers anders gaan gebruiken, om die wervel te ontlasten. Daardoor heb ik mogelijk andere spieren overbelast, wat de pijn kan verklaren. De kniepijn is voor de rest van mijn leven want een kraakbeenletsel hersteld nooit.

Ik heb al vanalles geprobeerd om de pijn te doen verminderen.

Toen dat korset uit mocht, ben ik lange tijd naar de rugschool gegaan. Daar leer je correcte houdingen aan, je verstevigt je rug. Nadien ging ik naar een chiropractor en al die tijd ben ik ook kine blijven doen, tot op de dag van vandaag, en wellicht voor de rest van m’n leven.

Weinig beterschap

Maar toch voel ik bitter weinig beterschap. Inmiddels tikt de financiële rekening wel verder aan, alles bij elkaar opgeteld zit ik al over 40.000 euro. 

(daarbij spreek ik van loonsverlies, materiele en medisch kosten)

Mentale problemen

Ik ben voor het trauma te verwerken een tijd in behandeling geweest via slachtofferhulp. Kroop ik achter het stuur, dan hield ik onbewust mijn adem in. In druk verkeer blokkeerde ik. De psycholoog stelde het posttraumatisch stresssyndroom bij mij vast. Dankzij EMDR-therapie (Eye Movement Desensitization and Reprocessing, een therapie voor mensen die last blijven hebben van de gevolgen van een schokkende ervaring, nvdr) is dat veel gebeterd, maar af en toe duikt die angst nog op. Vooral wanneer ik de remlichten van een vrachtwagen zie, speelt heel die film zich opnieuw voor m’n ogen af.

Moeilijke situatie

Voor mijn kinderen ploeter ik voort. Da’s soms confronterend, bijvoorbeeld wanneer ze naar een pretpark willen. Tegen de middag sleept mijn ene been al, door de last in m’n knie. Enkel in de rustige attracties ga ik mee en dan nog ben ik geradbraakt aan het einde van de dag. Naar huis rijden lukt mij niet meer, dat moet Stefanie, mijn partner doen. Maar ook los daarvan, ik rijd niet meer graag met de auto. 

Wanneer ik mij wel nog eens de mama voel die ik wil zijn is op vakantie, in zee of in een zwembad, wanneer het water mij draagt. Dan kan ik héél even onnozel doen, zonder te vergaan van de pijn.

Dit voorval valt nooit te vergeten

Niet alleen door de dagelijkse pijn maar ook door de financiële gevolgen, zal dit een blijvende inpakt hebben op mijn bestaan. Er was niemand in fout, concludeerde de verzekering. Wij niet, en de vrachtwagen ook niet. Dus moest ieder voor z’n eigen schade opdraaien. Dat vind ik niet oké. We zijn inmiddels negen jaar verder en mijn rekening blijft maar oplopen, uiteindelijk voor iets waar ik niet om gevraagd heb en geen schuld aan heb. Overal word ik wandelen gestuurd. Waar hebben we dan een verzekering voor, vraag ik mij af? Al die jaren hebben wij correct onze bijdrage betaald, wanneer ik de verzekering dan nodig heb, keren ze me de rug toe.

De camerabeelden konden we ook niet gebruiken want die houden ze maar drie dagen bij. Dus eer wij wisten dat de verzekering ons niets zou uitbetalen, waren die beelden al lang vernietigd. Het enige wat ik kan doen ik de uitspraak aanvaarden.

Mochten jullie een klein beetje willen bijdragen om mijn medische financiële kosten te steunen, dan kan dit via deze steunactie.