Lieve mensen,

Ik ben Cindy, alleenstaande mama van vier kinderen. De twee oudsten staan al stevig in hun eigen leven. Met mijn jongste twee – Noah (bijna 6) en Jolien (bijna 14) – trek ik er regelmatig op uit. Samen zoeken we rust in de natuur, weg van de drukte, dicht bij de aarde, en dicht bij elkaar.

De afgelopen jaren hebben we geleerd om op een andere manier te leven. Na een lange periode van ziekte en pijn bracht de natuur ons terug naar onszelf. In het bos, onder de sterren, aan het water – daar vond ik ademruimte. Daar groeide onze band, onze kracht, onze levenslust.

We reizen met een kleine, omgebouwde Renault Kangoo. Hij bracht ons al op prachtige plekken en door bijzondere momenten. Maar nu wordt het krap.
De ruimte laat amper toe om rechtop te zitten of te rusten. Als het regent, kunnen we nergens comfortabel schuilen. Een maaltijd maken, een pauze nemen, even gaan liggen of samen tekenen vraagt telkens dat alles uitgeladen, opgebouwd, en weer opgeruimd wordt. Elke halte betekent opnieuw organiseren, passen en puzzelen.

Wat we nodig hebben, is eenvoud:
Een plek waar we kunnen landen, waar we even kunnen rusten zonder alles om ons heen te moeten herschikken. Een plek waar we beschut zitten, waar koken vanzelf gaat, waar Noah en Jolien zich kunnen uitstrekken en adem kunnen halen.

Een camper.
Een thuis op wielen.
Een veilige basis onderweg.

Ik vraag niet om veel. Enkel om jullie hulp. En als dat vandaag niet lukt, dan is ook het delen van ons verhaal een kostbaar gebaar.

De voorbije jaren heb ik met hart en ziel ervaren wat een gemeenschap kan betekenen. Hoe mensen elkaar dragen, steunen, ruimte geven. Zelf gaf ik telkens terug waar ik kon – in energie, zorg, massage, of gewoon een luisterend oor.

Deze keer is het mijn beurt om te vragen.
Om ruimte. Om steun. Om een duwtje richting onze droom.

Elke bijdrage brengt ons een stapje dichter bij rust en vrijheid.
Dank je wel om ons verhaal te lezen, te voelen, te dragen.

Met liefde,
Cindy, Noah & Jolien