Vandaag is het Oekraïne, morgen kan het ons land zijn!

Ik weet niet hoe ik moet beginnen, ik ben geschokt, ik voel me hulpeloos. Toen ik aan de grens met Oekraïne woonde, zag ik wat de oorlog achterlaat. 

Oude mensen, moeders met kinderen, steken te voet de grens over, beladen met de weinige dingen die ze mee kunnen nemen, een leven lang achterlatend, hun leven en dat van hun mannen aan het front. We delen alles met ze: eten, kleding, huizen, rouw. Het is nooit genoeg geweest en het zal nooit genoeg zijn om de rijken tevreden te stellen. Hoe graag ik het ook zou willen, ik kan niet iedereen helpen, maar laten we het samen doen. 50 cent is een brood, 50 cent water. Ze hebben kleding, onderdak en eten nodig, maar niets kan hun leegte vullen, de dwaling in hun ogen... 

Wat ik tot nu toe heb verzameld, ik heb ze alles gegeven, ik heb ze gekocht wat ze nodig hebben. Samen helen we de wonden van de oorlog!