Lieve mensen,

Het is erg moeilijk voor mij om hulp te vragen, maar ik bevind me in een dergelijke situatie waar ik geen uitweg zie. Drie jaar geleden viel mijn leven uit elkaar. Mijn gezin is uit elkaar gegaan. Mijn vrouw vertrok voorgoed met ons kind naar het buitenland . Een paar weken later werd mijn vader  met gevorderde kwaadaardige slokdarmkanker gediagnostiseerd. De artsen gaven hem geen kans ... nog maar een paar maanden... Toen besloot ik, ondanks mijn ernstige depressie die ondertussen was vast gesteld, te vechten voor het leven van mijn vader. Vaak heb ik gehoord dat ik afscheid van hem moest nemen. 

Op een dag kwam ik een geweldige arts tegen. Zij wilde samen met mij die strijd aan voor het leven van mijn vader in. De toestand van mijn vader verslechterde van de ene op de andere dag de . Op een dag bleek dat de tumor  zo erg gegroeid  dat zelfs slikken onmogelijk werd. Voedingssonde is toen geplaatst om voedsel, vloeistoffen en medicijnen naar binnen te krijgen. Mijn vader viel veel af, hij woog 58 kg en had geen kracht meer. Kon nauwelijks lopen en sliep hele dagen lang. Voor hem was er geen verschil tussen dag en nacht... Ik was erg bang. Ik dacht dat dit het einde was. Desondanks onderging hij heel dapper 5 bestralingsbehandelingen en, hoewel hij erg zwak was, bleef hij zeggen dat hij voor zijn leven zou vechten. 

Na een paar maanden bleek dat de  tumor  begon te krimpen. Echt een wonder! Dankzij voeden via de sonde kreeg mijn vader weer zijn kracht terug en wilde hij zijn leven weer oppakken.  Dat deed hij. Hij ging weer koken voor zichzelf en hij hielp me thuis met alles, o.a. samen boodschappen doen. Ik was blij en hoopte dat de kanker zich terugtrok en dat mijn vader weer gezond zou zijn. Helaas… mijn blijheid duurde niet lang. Na een paar maanden veranderde de situatie zich weer … mijn vader kon weer geen eten en drinken naar binnen krijgen. De artsen zeiden weer dat ik mij moest me op de voorbereiden op het ergste . Weer stuurde  de geweldige arts  mijn vader voor bestraling. Helaas… dit keer zonder spectaculaire effecten. 

In augustus 2020 bleek dat de slokdarm volledig verstopt was en de enige mogelijkheid was om een stent in te brengen. De slokdarm werd ‘gefikst’. Mijn vader kon weer vloeibaar voedsel en water binnen krijgen, maar daarna moest hij vaak overgeven. 

Begin 2021 een ernstige longinfectie was geconstateerd die veroorzaakt was door een slokdarmperforatie. Artsen besloten om nog een stent te plaatsen. Mijn vader woog 56 kilogram. Hij had bijna 4 liter vocht in zijn rechterlong. Hij werd op IC opgenomen om de vloeistof uit zijn longen af te krijgen. In maart 2021  is tijdens gastroscopisch onderzoek  vast gesteld dat een van de stents is los gegaan en naar de maag is geglipt. Waardoor eten weer onmogelijk werd. Mijn vader werd naar een gespecialiseerd medisch centrum gebracht (50 km van onze woonplaats). Artsen wilden proberen de stent er uit te krijgen, maar gezien de conditie van mijn vader de operatie is gestaakt. Uiteindelijk is besloten om  een voedingssonde weer te plaatsen en is mijn vader naar huis ontslagen.

Mijn vader is nu thuis en helaas paar dagen geleden is bij hem gordelroos vastgesteld . Hij is nu bedlegerig en wordt gevoed via een voedingspomp. Hij gebruikt antivirale medicatie en sterke pijnstillers.

Sinds het begin ben ik enige verzorger die dag en nacht voor mijn vader zorgt. Ik heb geen hulp van buiten af. Ik kan geen werk krijgen want in ben in ‘onbetaald dienst  verzorger’ van mijn vader. Ik ben daarvoor niet geschoold. Van beroep ben ik pianist. Door de jaren heen heb ik mezelf geleerd hoe ik de zorg moet verlenen.. Elke nacht sta ik regelmatig 's nachts op om voedingszakjes te wisselen, pijnstillers te geven en om te helpen met fysiologische behoeften. Ik doe mijn best, hoewel het erg moeilijk is. Mijn psychische toestand is verre van optimaal. Ik sta  onder de toezicht van een psycholoog. Helaas mijn depressie is weer teruggekomen. 

Door alles wat in mijn leven gebeurt is mijn financiële situatie heel erg slecht. Ik krijg alleen een ziekte-uitkering van 657 euro+346 euro voor mijn vader. Dit moet voor mij en mijn vader genoeg zijn. Ik moet vaste woonlasten (huur + verzekeringen) betalen. Er blijft niets meer over om eten te kopen. Ik ben in een schuldencirkel terechtgekomen waar ik niet uit kan komen. Vaak moet ik heel moeilijke keuzes maken, soms eet ik een paar dagen niet. Toch geloof ik nog steeds dat het lot naar ons zal glimlachen en dat wij weer gelukkig zullen worden.

Ik ben geen veeleisend persoon. Ik heb geen dromen meer, behalve dat mijn vader kan herstellen. Ik hou heel veel van hem en heb niemand anders op deze wereld. Ik ben mij ervan van bewust dat we op een dag afscheid zullen moeten nemen. Maar tot die dag blijf ik voor hem zorgen. De gedachte alleen al breekt mijn hart in miljoenen stukjes. Hopelijk is er iemand die mij financieel wil helpen om überhaupt elke maand rond te kunnen komen.