Goeiedag,

Wij willen ons graag eens voorstellen. Wij zijn Andy en Evi, de trotste ouders van Rachelle.

Toen Rachelle geboren werd was dit vooral voor mij als papa meer dan een droom die uitkwam. Ik was reeds 36 jaar en had de hoop om vader te worden al opgegeven. Dus zeggen dat Rachelle mijn oogappel is, is de understatement van het jaar.

Eindelijk viel alles in zijn plooi en was mijn gezin compleet, na zelf jaren op de dool te zijn geweest had ik samen met Evi, onze dochter en Evi haar 2 dochters uit een vorige relatie het geluk en de rust gevonden.

Enkele jaren geleden zijn we naar Eeklo verhuist omdat dit ideaal was voor onze werksituatie en we vonden een huis in een rustige straat vlak bij de nieuwe school van Rachelle en aan de sporthal met aanpalend park waar er enorm veel mogelijkheden zijn van ontspanning voor Rachelle.

Ons leven liep als in een droom, alle problemen van ons verleden werden echt verleden tijd en we genoten van de tijd samen.

Rachelle ging veel buiten met vriendinnen, genoot van het leven en was het zonnetje in huis. Een kind met een groot hart, iemand die alles zou doen voor haar vrienden en vriendinnen.

Op een dag kwam ze thuis en zei ze dat ze een vriendje had, mijn vrouw en ik moesten er nog eens om lachen. En zeiden tegen elkaar ze is er vroeg bij met haar 11 jaar. We dachten dat het zo een schoolliefje was en deden er nog wat lacherig over.

Een week later vroeg ze als hij eens mocht langs komen en we stemden toe vooral omdat we wel eens nieuwsgierig waren naar die geheimzinnige jongen. Groot was onze verbazing toen er plots een behoorlijk uit de kluiten gewassen jongen voor onze deur stond die dan ook nog een met moeite nederlands kon spreken. Het lacherige was direct weg en er kwam onrust en ongeloof voor in de plaats.

De jongen in kwestie zei dat hij 14 jaar was, afkomstig van Afghanistan en vertelde een enorm pakkend verhaal over hoe hij alles en iedereen verloren was in zijn thuisland en te voet had moeten vluchten.

MIjn vrouw en ik hebben na die eerste ontmoeting uren met elkaar gepraat en we wouden niets liever dan dat dit werd stopgezet. Uiteindelijk besloten we van hem toe te staan om bij ons thuis te komen zodat we er wat controle over hadden en alles in de gaten konden houden. Evi heeft hem de eerste keren ook naar het asielcentrum gebracht en daar info gevraagd aan de begeleiders. Vooral omdat wij toch twijfels hadden over zijn leeftijd. Telkens kreeg ze daar het antwoord dat ze de leeftijd niet mochten vrijgeven, zijn voogd ging contact opnemen en we moesten ons niet veel zorgen maken want het was een superlieve jongen. Ook toen we zeiden dat ons dochter nog maar 11 jaar was zeiden ze maak jullie geen zorgen.

Naarmate de tijd verstreek merkten we dat Rachelle enorm rebels werd. Ze at bijna niets meer.  Ze wou plots haar plechtige communie niet meer doen, begon onregelmatig te eten en haar op te sluiten in haar kamer. Van mij kon ze plots geen lichamelijk contact meer verdragen. Geen knuffel meer voor het slapengaan, enz.

Enkel toen hij er was kon ze vriendelijk zijn en hij gaf de indruk dat hij haar er op wees dat ze lief moest zijn tegen haar ouders.

Opeens vond ik een vape in haar kamer en blikjes redbull, ze beweerde eerst nog dat deze niet van haar waren, maar uiteindelijk gaf ze toe. Ook daar werd hij boos op haar en zei dat ze dat niet mocht doen.

Op een dag was hij aan het praten en vertelde hij opeens dat hij morgen niet moest werken wat de altijd aanwezige alarmbellen bij ons enorm deed afgaan. Toen kwam er plots uit dat hij 17 jaar was maar dat hij dat niet mocht zeggen van Rachelle. 

Vanaf dit moment hebben we er alles aan gedaan om de relatie te laten stoppen en hebben we constant op Rachelle ingepraat. Na enige tijd begonnen we door te dringen tot haar en was er terug wat vertrouwen tussen ons.

En toen kwam de bewuste dag dat ze met tranen in haar ogen kwam zeggen papa ik moet wat zeggen maar je mag niet boos zijn.             “Ik heb sex gehad met hem” en toen is er een rollercoaster gestart die steeds maar harder aan het gaan is en waarvan we niet weten wanneer en waar hij gaat stoppen.

Woede, wanhoop en verdriet. Ik kan niet omschrijven wat er op dat moment door ons ging. Evi is direct klacht gaan neerleggen bij de politie, ik ben als een zot door het huis beginnen ijsberen, twijfelend tussen ik moet hem gaan zoeken en ik moet er zijn voor mijn dochter. Gelukkig heb ik er voor gekozen om er te zijn voor mijn dochter.

De dag erna zijn we naar de huisarts geweest om alles te laten vaststellen en haar bloed te laten controleren. Puur denkende je weet toch nooit als ze iets heeft van SOA's. Ikzelf ook nog denkend, is het wel allemaal zo erg, wat verstaat een 11 jarige onder sex.

De volgende dag vergeet ik nooit. Rachelle was op schoolreis, Evi en ik waren aan het werken en toen ik gedaan had met werken stond er een bericht op mijn gsm van Evi. "Kan je na je werk eens binnenspringen op mijn werk?x  

Ik wist meteen dit is niet goed en inderdaad toen ik aankwam op haar werk zag ik haar met tranen in haar ogen zitten achter haar bureau, met veel horten en stoten en al snikkend kwam het eruit.

Ze is zwanger.

Gelukkig hadden we dan de huisarts die direct in actie is geschoten en het zorgteam van het uz gent op de hoogte heeft gebracht. Wat een fantastisch team is dit. We moesten de avond zelf al direct langsgaan. Dus ik mocht mijn 11 jarige dochter gaan opwachten aan de bus als ze terugkwam van schoolreis om haar te zeggen dat we direct naar het ziekenhuis moesten.

Daar hebben ze direct ingegrepen en enkele dagen laten werd via medicatie de vrucht al weggehaald wat een traumatische gebeurtenis was voor Rachelle. Want de vrucht moest in beslag genomen worden voor het onderzoek.

Tijdens alle gesprekken met Rachelle is aan het licht gekomen dat hij haar voorzag van de nodige vape's en energydranken, haar verbood van varkensvlees te eten en dat hij haar volledig in zijn macht had. Dit gebruikte hij dan ook om haar tot sex te dwingen want anders zou hij alles tegen ons vertellen.

Het is onwezenlijk om te horen van de zorgverleners dat Rachelle nog niet beseft wat sex infeite is en dat ze zich op die momenten volledig afsloot van de wereld. En dat er nog heel zware momenten voor haar gaan komen, zoals de eerste keer echt de liefde bedrijven en bewust zwanger worden.

Het onderzoek dat tot op de dag van vandaag is gevoerd kan ik niet anders omschrijven als amateurwerk, moest het zo erg niet zijn het zou lachwekkend zijn.

Via het zorgteam van het uzgent kwamen we te weten dat je via de verzekering een advocaat kan krijgen voor deze zaken en van de verzekering kregen we nadat we ons verhaal verteld hadden de vrijheid om onze eigen advocaat te kiezen. Deze is Meester Mussche en daar kan ik enkel maar met lof over spreken.

Over de politie en het gerecht heb ik een andere mening maar oordeel vooral zelf. We hebben een botscan van de beklaagde aangevraagd omdat er vermoedens zijn dat hij zelfs 18 of 19 is en vervalste papieren heeft.

De politie heeft hem 1 maal ondervraagd. Daarna hebben ze hem weer mooi aan het asielcentrum afgezet. Och ja waar zou zo een brave jongen naar toe gaan he. Wel volgens zijn laatste tiktoks zit hij ondertussen al in Italie.

Toen er moest worden uitgesproken of hij als minderjarige of als meerderjarige zou vervolgd worden was de uitspraak als minderjarige want het enige bewijs is een papiertje in het rijksregister dat hij juist geen 18 jaar is. Bewijzen als berichten van mensen die hem kennen en zeggen dat 19 is, bewijs dat zijn verjaardag op een andere dag is gevierd als degene die op het papier staan zijn van geen tel. En ja meneer inderdaad een botscan maar we vinden hem niet.

Resultaat hij wordt vervolgd als minderjarige wat wil zeggen dat wij bijna geen inzage krijgen in het dossier en dat er veel minder middelen kunnen gebruikt worden.

Ondertussen heeft beklaagde nog altijd contact met mensen uit Eeklo waardoor Rachelle haat en dreigberichten krijgt via sociale media want het is haar schuld dat die brave jongen is moeten vluchten.

In oktober is het niet bij dreigen gebleven en kreeg ik plots telefoon van Rachelle dat ze in elkaar was geslagen door vrienden van hem. Dit beeld heb ik ook gebruikt als foto want de aanblik van mijn dochter daar zo aan te treffen is iets dat ik elke dag herbeleef. Een meisje dat zich schuldig voelt, vraagt “ papa, ik heb toch niets misdaan en is het mijn schuld dat hij nu in Italie moet leven onder een brug?”

We merken ook op dat ondanks alle goeie zorgen er nog meer hulp zal nodig zijn. Rachelle snijdt in haar armen, slaap snachts niet, ligt naar het plafond te staren. Is constant op sociale media op zoek achter info van hem. 

En nu begint ook de financiële kant van het hele verhaal door te wegen.

Ik heb tijdkrediet met motief voor het zorgen van een ziek kind opgenomen want naar school gaan is voorlopig niet mogelijk voor Rachelle. Wat mijn inkomen van 3500euro naar een 700 euro brengt. De pyschologische hulp die Rachelle nodig heeft kost ook tonnen geld. Rots en water, traumaverwekking enz enz We hebben ook geprobeerd om de kamers te wisselen omdat Rachelle niet meer in haar kamer kon zijn maar ook dit is geen oplossing want het is in het hele huis dat ze flashbacks krijgt van hem. Dus dat wil zeggen dat we op zoek moeten naar een nieuwe huurwoonst want ook weer enorm kosten met zich meebrengt.

De enige 2 weken dat ik mijn dochter enigszins gelukkig heb gezien is toen we op reis waren in Egypte waar we elk jaar naar toe gaan en dat ze aanziet als haar 2de thuis. Moest het aan haar liggen we emigreren naar daar. Maar ook dat zal de komende jaren heel moeilijk worden om haar die reis te gunnen.

Plus dat ik ergens de stiekeme hoop koester om via een prive detective en eigen onderzoek hem toch te vinden en  mijn dochter kan geven waar ze recht op heeft.  Gerechtigheid en de hoop dat ze het kan afsluiten.

Kort samengevat hebben we heel lang getwijfeld om dit te doen want ook wij gaan gebukt onder enorme schuldgevoelens en schaamte maar deze moeten we langs de kant schuiven en alles doen om ons meisje alle mogelijkheden te vieden om een zo mooi mogelijke jeugd en leven te hebben.

Ik wil en gun haar zo graag rust, hoop en gerechtigheid.

Indien er mensen zijn die graag de stukken van het dossier of de verslagen zien vraag het gerust maar ik wou deze hier niet posten ivm het onderzoek.

Groetjes

Andy en Evi