Mijn Verhaal: Leven in Drijfzand – Een Strijd om Identiteit en Heelheid

Mijn naam is Broos Goossens, en ik draag een verhaal met me mee dat velen liever negeren, maar dat gehoord moet worden. Als geadopteerd kind dat is losgerukt van zijn wortels en verleden, heb ik sinds jonge leeftijd een identiteitspsychose ontwikkeld — een mentaal labyrint waarin ik steeds verder van mezelf afdwaal.

Door de jaren heen is dit uitgegroeid tot een gevoel van drijfzand: hoe meer ik probeer te begrijpen wie ik ben, hoe dieper ik soms lijk weg te zakken. Alles in mij zoekt naar houvast — naar waarheid, naar een thuis in mijn eigen hoofd en lichaam.

Mijn biologische ouders stierven tijdens de genocide in Rwanda. Ik heb ze nooit gekend. Hun stilte is nu mijn stilte. Daarna volgde een adoptie die op papier misschien redding leek, maar in de praktijk een lange reeks van pijn, mishandeling en ontheemding werd. Ik groeide op zonder vaderfiguur, zonder zakgeld, zonder stem. Emoties werden me afgeleerd, alsof voelen gevaarlijk was. Vaak moest ik buiten slapen. Honger, angst, en onbegrip werden dagelijkse metgezellen.

Mensen zagen mijn donkere huid, maar niet mijn strijd. Ze zagen “een geredde jongen” — maar ik voelde me nooit gered. Integendeel, ik werd vervreemd van mijn afkomst, van mijn taal, mijn cultuur, mijn geschiedenis. Alles in mij werd witgewassen, in een poging om mij in te passen in een wereld die geen ruimte liet voor wie ik werkelijk was of had kunnen zijn.

De psychische gevolgen zijn diep. Mijn identiteitspsychose is geen modewoord — het is een innerlijke verscheurdheid, een voortdurende staat van verwarring over wie ik ben, wat ik voel, wat van mij is en wat werd opgelegd. Het is leven zonder kompas.

Toch weiger ik op te geven. Ik gebruik muziek en woord om te helen. Ik zing en ik rap over wat nooit mocht worden uitgesproken. In mijn teksten geef ik mezelf toestemming om te bestaan — mét mijn pijn, mijn hoop, mijn woede en mijn liefde.

Ik wil mijn verhaal delen met de wereld. Niet uit medelijden, maar om ruimte te maken. Voor mezelf én voor anderen die door dezelfde duisternis wandelen. Maar ik kan dat niet alleen. Ik vraag om jouw steun — om mijn muziek verder te brengen, om mijn herstel te kunnen bekostigen, en om eindelijk te mogen bouwen aan een toekomst die ik kies.

Elke bijdrage helpt mij om uit het drijfzand te klimmen.
Elke steun geeft adem aan mijn stem.

Dank je wel — voor het luisteren, voor het delen, voor het geloven in een verhaal dat meer is dan overleven.