Wat ik nu doe is heel moeilijk voor mij maar zie geen enkele andere oplossing en hoop dat ik hier hulp kan vinden.

Het is een wat langer verhaal maar probeer het zo kort mogelijk te houden.

Ik ben een 42 jarige vrouw met een dochtertje van 10. We zijn met z'n tweetjes.

Gelukkig met z'n tweetjes met hetgeen we hebben, elkaar.

Sedert 7 jaar ben ik met haar alleen en dit is helemaal niet erg.

Er waren heel veel periodes dat ik moe was, uitgeput is meer het woord.

Niet meer uit de zetel geraken, geen energie meer voor iets te doen.

Enkel voor mijn dochtertje kwam ik nog uit de zetel en trachtte ik te doen alsof er niets aan de hand was, dat ik zo moe was. Lukte uiteraard niet altijd, kinderen hebben het sneller door hoe hun moeder zich voelt dan we denken.

Het enige wat ik nog deed was slapen als ze naar school was, was 3 weken thuis wegens ziekte.

Dokters dachten toen dat ik oververmoeid was door de scheiding en alle emoties dat het met zich meebracht.

Zelf dacht ik dat ook. Maar ik ben geen opgever, een optimist, dus dat ging ook wel weer overgaan.

Na 3 weken was ik nog steeds moe maar ging toch terug naar mijn full time job. Dacht dat lukt allemaal wel.

Echter ging het van kwaad naar erger, vermoeidheid ging niet over.

Verschillende dokters gezien maar telkens kreeg ik de raad om rust te nemen wegens emotionele oververmoeidheid. 

Dus, ik ging werken daar ik het financieel alleen niet anders kan, maar deed veel ontspannen dingen met mijn dochtertje.

Echter ging het niet over.

Op een dag begon ik vrij zwarte gedachten te krijgen: waarom ben ik hier, zou hier beter niet meer zijn.

Mocht ik zelfmoord plegen … (zocht mogelijkheden op op het internet enzo)

Telkens was het de gedachte dat mijn dochter hier alleen zou zijn die me recht hielden.

Maar … een aantal weken later was ik dolgelukkig. Had ineens uit het niets heeeeeeel veel energie, was euforisch, alles ging goed komen, werk lukte goed zonder vermoeidheid…

Mijn geluk kon niet op. Was overenergiek…

En dan… een maandje later terug naar af … opnieuw oververmoeid, zwarte gedachten, …

Zomaar plots uit het niets :(

Ik zag dat het een invloed had op mijn dochter maar ook uiteraard op mijn werk.

Het was onmogelijk, hoe graag en hard ik het wilde, om een dag volledig te werken.

Opnieuw naar dokter om uit te zoeken wat er gaande was… 

Kreeg geen antwoorden , telkens werd het op stress gestoken.

Na een heeeeeeeel lange periode van ups & downs, ziekteverlof in bed kwam ik bij een dokter terecht die me de raad gaf om met een psycholoog te praten. Was daar eerst niet zo voor maar gezien ik me zo ten einde raad voelde ben ik toch gegaan. Uit de gesprekken daar stuurde ze me door naar een psychiater.

Daar werd vastgesteld dat ik bipolair ben. Vandaar de extreme ups & downs.

Ik heb medicatie maar deze put me nog meer uit. Enkel de zwarte gedachten zijn verdwenen.

Daar ik regelmatig afwezig was wegens ziekte door deze aandoening besloot mijn werkgever me te laten gaan.

Met spijt in het hart, schreven ze.

Voor mij was dit echt een ramp! 

Ik viel in een nog groter zwart gat.

Zat nog volledig in het zoeken naar de beste oplossing.

Let op, ik begreep de beslissing ergens wel daar ik er op een bepaald moment meer niet dan wel was.

Wat moeten ze met zo een werknemer!

Een kleine periode kon ik financieel overbruggen. Tot alles op was en ik in het negatief stond.

OK, dacht ik, ik moet verder.

Volop ah solliciteren naar wat ik dacht dat ik aankan op dit moment maar zonder resultaat tot op heden.

OK dacht ik, een persoonlijke lening dan maar om te overbruggen tot ik werk heb.

Uiteraard: niet mogelijk wegens werkloos.

Ondertussen heb ik weer grote ups & downs door deze hele situatie die erbij kwam en zie geen uitweg meer momenteel.

Ik zag regelmatig crowdfunding passeren en dacht (hoop) mss langs deze weg hulp te ontvangen.

Kan het alleszins maar proberen en hopen.

Persoonlijk vind ik ook dat bipolaire stoornis niet heel goed onder de aandacht wordt gebracht.

Als je dit ziet voorbijkomen op tv of dergelijke lijken we wel telkens enorm gestoorde mensen.

Terwijl ik psychologisch wel in orde ben. Het zijn de extremen tss de ups & downs zijnde van super energiek naar super vermoeid.

Ondertussen nog steeds op zoek naar de juiste behandeling zodat ik toch opnieuw full time kan gaan werken en daar de kracht opnieuw voor heb.

Trachtte het verhaal kort te houden, het gaat over een langere periode, anders zou het niet zo een diep dal zijn nu.

Ik wens mezelf anoniem te houden daar ik schrik heb dat ik dan helemaal niet meer aan werk geraak.

Alvast bedankt om mijn verhaal te lezen!