Ik richt mij tot u met een zwaar en gebroken hart. Ik schrijf deze brief terwijl ik machteloos toekijk hoe mijn vijf kinderen en mijn echtgenote in Gaza proberen te overleven onder een oorlog die geen mens, geen boom en geen steen spaart. 

In deze oorlog verloor ik mijn vader, mijn broer, de kinderen van mijn broer en meer dan vijfentwintig onschuldige familieleden. Mijn vader, die meer dan tachtig jaar oud was, werd gedood, net als het enige kind van mijn broer, een jongen van elf jaar oud, terwijl hij in de armen van zijn moeder zat.

Mijn vrouw en mijn vijf kinderen — mijn drielingdochters, mijn dochter van acht jaar en mijn enige zoon van vijftien — leven momenteel onder constante dreiging van dood, honger en angst. Ze slapen in een versleten tent die geen bescherming biedt tegen de hitte in de zomer of de kou in de winter. Ze hebben geen bed, slechts stukjes karton om op te liggen.

Ik heb een verblijfsvergunning in België gekregen en heb wettelijk recht op gezinshereniging. Ik heb alle vereiste documenten volgens de regels ingediend, gelegaliseerd door de Belgische ambassade in Jeruzalem. Mijn familie wachtte vol hoop op het visumbesluit, maar de reactie van de ambassade was een verzoek om extra documenten: Syrische geboorteakten voor mijn kinderen, omdat zij in Syrië zijn geboren, ongehuwdheidsattesten voor mijn drielingdochters, en opnieuw een huwelijksakte, hoewel ik deze eerder gelegaliseerd en vertaald had ingediend.

De eerste aanvraag was al zeer kostbaar en langdurig. De tweede aanvraag, om de nieuwe documenten te regelen, is nog duurder en tijdrovender. Ik ben al bijna zes maanden werkloos nadat de fabriek waar ik tweeënhalf jaar werkte, is gesloten. De schulden stapelen zich op door de hoge huur van mijn woning, die ik had gehuurd in de hoop dat mijn gezin snel naar België zou komen.

Ik voel mij machteloos, verdrietig en wanhopig. Ik kan mijn kinderen niet vertellen dat de procedure opnieuw zal vertragen, terwijl ze dagelijks worden geconfronteerd met bombardementen, honger, kou en angst. Soms overweldigt de wanhoop mij tot het punt dat ik de dood verkies, en soms houd ik alleen nog vast aan de hoop dat ik mijn kinderen nog één keer in mijn armen kan sluiten.

Daarom richt ik mij tot u met een dringende vraag:

Als u mij kan helpen op financieel vlak zodat ik herenigd kan worden met mijn gezin, dan vraag en smeek ik u om dat niet na te laten.

Ik beloof u dat ik deze steun mijn hele leven niet zal vergeten.

Met oprechte dank en respect.

Ziad