Ik ben een 45-jarige jonge dame en mama van een 17-jarige topper, die 10 jaar geleden haar 35ste verjaardag vierde en dacht alles is oké.  Het leven is mooi, ik heb een gezin, een huis, leuke vrienden, een goeie job.   

Tot exact een maand later de grond onder mijn voeten wegzakte.  Ik voelde een knobbeltje in mijn rechterborst.  Na een echo en een gesprek in het ziekenhuis ging alles heel snel.  Op een week tijd had ik alle onderzoeken achter de rug.  Het resultaat was dat het knobbeltje verwijderd moest worden, maar de verdere behandeling gingen ze nog bekijken.   Oké, een operatie, maar de rest viel precies nog wel mee.  De operatie werd snel vastgelegd, want ik wou het knobbeltje er nu ook wel zo snel mogelijk uit hebben.   Maar tijdens het laatste onderzoek voor de operatie werd ik gebeld door de prof. Er zijn toch wat afwijkingen gevonden waardoor we toch rechts een mastectomie zullen moeten uitvoeren en links hebben we ook een klein knobbeltje gezien.  Dat moment dat ik in die gang stond en dit telefoontje kreeg vergeet ik nooit.  

Na de operatie moest ik nog enkele dagen wachten op de resultaten.  Die afspraak bij de dokter om het verdere verloop te bespreken, wat ik daar te horen kreeg dat had ik echt niet zien aankomen.  Uit de resultaten bleek dat er nog meer knobbeltjes zaten en dat ik aan de linkerzijde ook een mastectomie zou moeten ondergaan.   

Maar eerst zou er gestart worden met chemo zodat mijn klieren niet zouden aangetast worden. Daarna een nieuwe operatie, een tweede chemokuur, daarna bestraling en aangezien mijn leeftijd 5 jaar hormoontherapie.

Het volgende 1,5 jaar was dus voor mij bepaald.  Op een maand tijd werd mijn hele leven op zijn kop gezet en zat ik opeens in een andere wereld. 

De behandeling is achter de rug, en is heel heftig geweest.   Maar samen met mijn gezin, familie en vrienden kwamen we hierdoor.

5 jaar hormoontherapie afgewerkt met ups en downs.  Van heel de behandeling heb ik elke bijwerking die mogelijk was wel gehad. Maar ik wou altijd positief blijven, want ik dacht dan zal de medicatie zijn werk wel doen, daarom dat ze mij zo ziek maakt en dat alles zoveel pijn doet.   

Dan was het evaluatiegesprek na 5 jaar daar en de dokters twijfelden.  Mijn hormoonwaarden gingen steeds op en neer, bleven niet stabiel, wat voor enige twijfel zorgde.  Daardoor werd de beslissing genomen om de hormoontherapie met 5 jaar te verlengen met medicatie en een combinatie met inspuitingen.  Voor deze inspuitingen waren er eerst terugbetalingen, maar na een tijd was het project voor deze terugbetaling gestopt.  Dus moest ik deze inspuitingen zelf betalen.  

We zijn ondertussen bijna 10 jaar verder met vallen en niet opgeven. De laatste 6 maanden reageerde ik niet goed op de medicatie. Waardoor ik het gevoel had dat ik terug stappen achteruit aan het zetten was in plaats van vooruit.  Mijn leven zag er ondertussen ook heel anders uit, mijn familie was er nog steeds voor mij, vrienden sommige wel en andere niet meer, mijn werk ook maar half meer en vaak met weken of maanden niet aanwezig kunnen zijn.   

Door de pijn van de operaties en behandelingen, om wat meer mobiliteit terug te krijgen onderging ik een dubbele reconstructie.  In november heb ik nog een bijkomende operatie gehad.  Nu staat er nog ééntje die moet ingepland worden en hopelijk is dit de laatste.

“Doorbijten”, bleef ik maar tegen mezelf zeggen, hier moet toch eens een einde aan komen.  Maar als ik dacht dat ik bijna alles al gehad had, viel het dierbaarste wat ik nog had ook uit elkaar.   Mijn gezin viel na al die tijd toch nog uit elkaar en opeens stond ik er helemaal alleen voor.  Ik had veel dingen niet zien aankomen, maar dit had ik echt nooit verwacht.  Wij kwamen altijd overal sterker uit, maar opeens stond ik er helemaal alleen voor en werd ik ingeruild voor een ander exemplaar zonder rugzak.   Dat kwam heel hard aan en haalde niet enkel de grond onder mijn voeten weg, maar zetten alles op zijn kop.

Hoe een mens zijn leven toch kan veranderen zonder dat je iets in de hand hebt.   De financiële kant van mijn medische rugzak valt nu volledig op mij alleen.  De betalingen van de behandeling enerzijds en een volgende operatie waar bijna geen terugbetaling mogelijk is.  Omdat ik mijn beurten voor tussenkomst opgebruikt heb, zal ik nu zelf met eigen middelen deze operatie moeten betalen.  Maar het is oneerlijk dat er bij een behandeling die noodzakelijk is met aantal keer je recht hebt op tussenkomst gewerkt kan worden. Ik kan er zelf niets aan doen dat het resultaat zoals gehoopt werd er nog niet is.  Om mijn mobiliteit te verbeteren zou ik deze operatie dus nog moeten laten doen.  Zelfs de dokters die mij medisch heel goed ondersteunen vinden hier geen oplossing voor.

Ik zou graag die laatste stap nog willen nemen en dan zijn we er, eindelijk. 

En dan hopelijk wat rust en genieten van gezellige kleine dingen.