Lieve mensen,

De afgelopen periode is voor mij ingrijpend geweest. In de zomer van 2022 werd ik opgepakt op verdenking van het verstrekken van middelen aan mensen in nood. Omdat het onderzoek nog loopt, kan ik daar op dit moment niet verder op ingaan.

Op de ochtend van 20 juli werd mijn voordeur opengebroken door een arrestatieteam. Ik werd zonder uitleg, zonder me te mogen aankleden, meegenomen naar het politiebureau in Eindhoven. Daar zat ik vier dagen in volledige isolatie, onder zware omstandigheden. Vervolgens werd ik overgeplaatst naar een isoleercel in Scheveningen, waar ik nog drie dagen verbleef, zonder toegang tot schoon ondergoed, stromend water of basale verzorging. Pas daarna kwam ik op een gemeenschappelijke afdeling terecht, waar ik bijna vier maanden in voorarrest heb gezeten.

Zonder veroordeling. En op verdenkingen waarvoor in Nederland nog nooit iemand zo lang heeft vastgezeten.

De impact van dit alles is groot. Niet alleen emotioneel, maar ook praktisch. Ik heb mijn leven opnieuw moeten opbouwen. Hoewel ik altijd heb gehandeld vanuit overtuiging en zorg voor anderen, word ik geconfronteerd met een juridisch proces dat mijn bestaan volledig heeft ontwricht.

Ik word verdacht van overtreding van de Geneesmiddelenwet, hulp bij zelfdoding en witwassen. Eén van de middelen waar het OM het over heeft, is internationaal vrij verkrijgbaar en was tot voor kort ook in Nederland zonder problemen te verkrijgen. Andere middelen die ik zou hebben verstrekt zijn in principe legaal, maar worden door beleidskeuzes en afspraken met leveranciers bijna onmogelijk gemaakt om nog te verkrijgen.

Deze beperkingen raken aan een fundamenteel recht: het recht op zelfbeschikking. De vrijheid om over je eigen lichaam en leven te beslissen wordt steeds verder beperkt. Dat raakt niet alleen mij, maar ons allemaal.
 

In Nederland is hulp bij zelfdoding strafbaar. Toch mag iemand wettelijk gezien wel zelf uit het leven stappen. Alleen als iemand anders daarbij helpt, uit zorg of liefde, wordt het ineens een misdrijf.
 

Zelfbeschikking zou een recht moeten zijn, geen gunst. We noemen het een mensenrecht, maar in de praktijk beslist de overheid of jij er gebruik van mag maken. Zelfs als je zelf voelt dat je leven voltooid is, mag je daar niet zelf over beslissen. Alleen een arts mag bepalen of je wens ‘gerechtvaardigd’ is. En zolang die toestemming er niet is, bestaat jouw recht eigenlijk alleen op papier.

Er wordt vaak gezegd dat deze regels er zijn om mensen te beschermen. Maar de balans is zoek. Om een paar mensen te beschermen worden duizenden anderen beperkt. Daarbij spelen vaak persoonlijke overtuigingen mee, soms religieus of politiek, die een enorme invloed hebben op mensen die juist op een rustige en waardige manier afscheid willen nemen.
 

We vinden het blijkbaar normaal dat iemand in stilte en wanhoop sterft, zolang niemand helpt. Maar zodra er wél iemand helpt, noemen we dat strafbaar. Terwijl het ook anders kan. Menselijker. Eerlijker. Vrijer.

Ik zit niet meer in voorarrest, maar ik ben ook niet echt vrij. Ik leef onder voorwaarden terwijl mijn zaak nog loopt. En dat kan lang duren. Ondertussen moet ik kiezen: probeer ik mijn leven op te bouwen of wacht ik af? Maar te lang wachten betekent stilstand. Terwijl vooruitkijken ook gevaarlijk voelt.
 

Het is alsof ik met één been in het leven sta, en met het andere in de wachtkamer van de rechtbank. Ik ben begonnen aan een studie, maar zelfs dat voelt als een risico. Wat als ik straks weer vast kom te zitten? Dan heb ik een studieschuld, geen diploma en moet ik opnieuw beginnen. Je leeft voortdurend in onzekerheid. In angst. Alles wat je opbouwt kan zomaar weer wegvallen of worden afgekapt. Daarom durf je ook niet te veel te verzamelen, te plannen of te hopen.

Deze hele situatie heeft mijn leven overhoop gehaald. Niet alleen wat achter me ligt, maar ook alles wat nog komt, is onzeker. Toch probeer ik door te gaan. Iets op te bouwen. Maar dat lukt niet alleen.

Daarom vraag ik om hulp. Niet voor iets groots of specifieks, maar gewoon om weer ademruimte te krijgen. Om praktische zaken op te vangen. Om een klein beetje veiligheid te voelen in een periode waarin niets vanzelfsprekend is.

Elke bijdrage, hoe klein ook, helpt. Als je iets kunt missen, of mijn verhaal wilt delen met anderen, ben ik je daar oprecht dankbaar voor.

Dank je wel voor je tijd, je steun en je medemenselijkheid.

Met warmte,

Alex