Mijn naam is Vincent, 33 jaar oud. Ik heb ongeveer sinds 2004 last van zelfmoordgedachten, in sommige jaren zwaarder dan anderen, maar ik ben er gelukkig nog. 

In 2009 ben ik 3 maanden vrijwilligerswerk gaan doen in Amerika, dit heb ik op een manier verteld aan vrienden en familie dat het allemaal heel leuk en avontuurlijk klonk maar de echte reden was dat ik hier een einde aan mijn leven ging maken. Ik wilde het land graag 1 keer in mijn leven zien en dan er een eind aan maken door te springen bij de grand canyon. Het moment dat ik in Amerika aankwam vielen echter al mijn zelfmoordgedachten weg.. Het was nog wel even spannend bij mijn overstap in Minneapolis, nadat ik in de paniek schoot en ik opeens niet meer kon praten. De airport security meneer die met zijn rechterhand, steeds dichter bij zijn pistool kwam, hielp niet mee met de situatie 😅 Uiteindelijk mocht ik verder nadat een erg lieve mevrouw mij verder had geholpen. Bij het volgende vliegtuig werd er gevraagd of ik Vincent was, dan konden we vertrekken. Ik zal niet alles van mijn reis vertellen, maar het punt is, ik heb op geen enkel moment me depressief of suïcidaal gevoeld toen ik hier was. Zo veel mooie dingen gedaan, van het restaureren van natuurparken tot het maken van geweldige roadtrips.

15 november 2009, op deze datum keerde ik terug in Nederland. Vrijwel gelijk viel ik in een mentale put. Ik wist niet wat ik wilde, wist niet wat ik zocht. Snel realiseerde ik dat het niet in mijn planning stond om hier nog te zijn.  

In 2010 ben ik bij mijn broer komen wonen, die ook verdwaald door het leven liep. Ik werkte niet meer, kwam niet meer naar buiten, had angsten opgebouwd voor alles en iedereen en heb hier echte zelfmoordpogingen uitgevoerd. Hier heb ik, 7 ontzettend zware jaren in gezeten en nu ik bij dit schrijf gedeelte ben aangekomen schiet ik ook vol tranen, want het is een wonder dat ik hier doorheen ben gekomen. Aan het einde van deze tijd ben ik rustig aan werk gaan zoeken. 

Destijds door mijn therapeut kon ik via via bij het theater terecht, dit leek me heel leuk, maar deze stap was nog veels te groot, dus ik ben begonnen bij een buurtcentrum. Mijn gedachte was, als ik bij een buurtcentrum ongeveer 100 mensen per dag zie of help dan kan ik snel daarna 1000 man per dag bij het theater aan. Zo is het dus ook gegaan, door mezelf in het diepe te gooien, heb ik veel angsten kunnen loslaten en werk ik hier nogsteeds (ondertussen full-time).

In de jaren dat ik bij het theater werk, heb ik nauwelijks nare gedachtes gehad, tot hetgene waar we allemaal tegen aan liepen.. Corona. Hier moest ik geforceerd tijd met mezelf besteden en in deze tijd, heb ik zo veel in mijn hoofd gezeten. Ik heb sinds deze tijd niet per se pogingen verricht om er een einde aan te maken, maar het gespook in mijn hoofd is eindeloos en verstikkend. In 2021 heb ik psychologische hulp gezocht en het leek er na een half jaar op dat het weer de goede kant op ging, ik realiseer me alleen steeds meer dat ik hier nooit helemaal van af zal komen, maar ik doe mijn best om er te mee kunnen leven. Sinds ik hulp heb gezocht ben ik alweer zo ver gekomen, ik heb veel meer zelfvertrouwen opgebouwd, ik kan beter omgaan met veel van mijn angsten en ik wil graag verder.

Met de gedachte dat ik in Amerika, me zo vrij voelde van al het gespook en me sterk heb ontwikkeld, heb ik nu een reis geboekt naar Thailand voor anderhalve maand. Ik vind het erg spannend om financiële hulp hiervoor te vragen, maar als ik iets heb geleerd, dan is het dat een hulpvraag altijd een mooie uitkomst heeft. Niet per se om wat je krijgt, maar je stelt jezelf open naar een ander, en laat zo je eenzame strijd los. Dat is al een winst op zich zelf.