Hey,

Wat betreft mijn privacy heb ik erg veel moeite met het delen van mijn volledig verhaal. Mijn naam is Naomi Voorzanger en ik heb erg veel angst om dit soort informatie vrij op het internet te zetten. De nood wint het van de angst, gedeeltelijk alvast.

Wat betreft het exacte verhaal, ben ik bereid om met eventuele donateurs die twijfelen te spreken face to face, maar niet via pb. Het is te gevoelig en intiem.

Wat ik kan vertellen en daarbij mijn vraag:

Ik ben uit een euthanasieprocedure, omwille van psychisch lijden, gestapt, vrijwillig. Ik doe mijn stinkende best om iets van kwaliteit te vinden in mijn leven. Werken kan en mag ik niet meer.

Al sinds mijn 12de maak ik ontzettend veel opnames mee, die met niets anders dan tal van trauma's en een zeer late diagnose van Asperger te maken hebben. De combinatie van beiden heeft mij zodanig geschaad dat ik blijf overleven ipv leven. Ik ben wel écht een vechter.

Misschien zijn sommigen onder jullie bekend met het feit dat hulp voor volwassenen met autisme zeer beperkt is. Ik heb al jaren goedkeuring en recht op een PVB van het VAPH maar ik bevind mij in categorie 3 dus zal nooit op deze financiële hulp kunnen rekenen omdat de overheid gewoon geen budget heeft (of vrijmaakt). Indien ik deze hulp effectief zou hebben, zou deze vraag hier nooit terecht hoeven komen want onder andere voor dit soort dingen dient dat budget. Erkend worden als persoon met grote en dringende nood aan hulp is één ding, maar de hulp niet krijgen en dus niet kunnen inschakelen, is iets anders. Er stappen hierdoor téveel mensen uit het leven. 

Doordat het regelmatig helemaal misgaat, word ik opgenomen in psychiatrische instellingen waar ik niet thuishoor. Ik ben absolute voorstander van de GGZ maar autisme wordt niet opgenomen in hun standaard DSM en hierdoor vallen we telkens door de mazen van het net. Is geen handicap of psychiatrische stoornis en de standaard behandelingen werken zeer averechts wat op zijn beurt zorgt voor secundaire trauma's.

Doordat het de laatste maanden opnieuw bijzonder moeilijk is geweest, en de crisissen mekaar steeds sneller opvolgen,  ben ik door een vriendin de natuur ingeloodst voor een weekend. Hierop aansluitend bevind ik mij nu tijdelijk op een camping, uit goedheid van anderen, afgezonderd maar nooit compleet alleen. Dit werkt heilzaam. Niet te omschrijven in woorden. Geen druk, verwachtingen, aanpassingen, spanning, stress,… Alles kan/mag/niets moet. 

Mijn vraag en doel: ik ben kapitaal net krachtig genoeg om staanplaats en dergelijke te betalen maar niet de caravan zelf. Die kost 20000 euro. Dit is vraagprijs + basis om er meteen in te kunnen trekken. Maar daarvoor zou ik moeten lenen en dan kom ik maandelijks echt niet meer rond. Ik kan mijn leven héél erg veranderen door hierheen te kunnen wanneer ik daar nood aan heb.

Hiermee zou niet alleen mijn eigen leven en de kwaliteit ervan ontzettend veranderen (kwaliteit ervaar ik niet op de huidige manier), maar ook die van mijn gezin en geliefden. Op een gegeven moment voelde ik opnieuw verbondenheid en ik heb ontzettend veel verdriet omwille van de pijn die ik mijn geliefden hiermee gedaan heb. Het ging echt ver. Ik heb vorig jaar beloofd er álles aan te doen om hen dit in de toekomst te besparen. 

Mijn volledige verhaal betreft veel meer dan wat ik hier neerschrijf maar dit voelt al heel ‘naakt’. Mocht iemand twijfelen of mijn vraag een donatie waard is ben ik bereid in gesprek te gaan. Ik moet gewoon echt iéts proberen en hier geloof ik niet alleen in, ik merk gewoon aan zóveel dingen dat deze manier therapeutisch gezien véél effectiever werkt voor mij én mijn omgeving. Ik zou een toekomst kunnen hebben, perspectief, kwaliteit.