Help Willemijn weer thuiskomen

Lieve allemaal, 

Het voelt bijna onmogelijk om dit te schrijven. Onze wereld is volledig ingestort. Nog geen zes maanden geleden leefden Willemijn en ik ons leven vol dromen en plannen. We waren gelukkig in ons droomhuis in Griendtsveen, samen met ons hondje Zena. Maar sinds september 2024 is niets meer zoals het was. Willemijn, mijn liefde, mijn alles, kreeg uitval onder haar navel. En nu is ze vanaf haar navel verlamd. Na maanden in ziekenhuizen, talloze onderzoeken en eindeloze vragen kwam er geen diagnose, geen duidelijk antwoord. Alleen maar een kille werkelijkheid: een dwarslaesie, zonder bekende oorzaak, zonder prognose. Dit had iedereen kunnen overkomen. Dit had jou kunnen overkomen. En nu zitten wij hier, met een toekomst die plotseling onherkenbaar is geworden. Willemijn zit nu in een revalidatiecentrum in Nijmegen, waar ze alles moet leren wat ooit vanzelfsprekend was: zich aankleden, koken, zich verplaatsen – maar dan in een rolstoel. Ze werkt zo hard, elke dag weer, maar hoe moet ze straks thuiskomen als ons huis niet op haar nieuwe realiteit is ingericht? Het doet zoveel pijn om te zien dat de plek waar we ooit samen onze toekomst bouwden, nu een obstakel is geworden. Ons huis moet verbouwd worden. De voordeur is te smal, de badkamer niet toegankelijk, de slaapkamer niet toegankelijk. En zonder die aanpassingen kan Willemijn niet naar huis. Dat vooruitzicht breekt mijn hart. De gemeente biedt een subsidie, maar het bedrag is niet genoeg. Ik voel me machteloos. Mijn vrouw, mijn partner, mijn alles – ze verdient een thuis. Een plek waar ze niet elke drempel als een gevecht moet zien. Een plek waar ze weer kan lachen, kan douchen, kan knuffelen met Zena zonder barrières. Maar op dit moment voelt dat alsof het onbereikbaar is. Daarom schrijf ik dit, met een brok in mijn keel. Want ik weet niet wat we nog meer kunnen doen. We willen niets liever dan Willemijn naar huis brengen, maar daarvoor hebben we jullie hulp nodig. Elke donatie, hoe klein ook, betekent een stap dichter bij een leven waarin we weer vooruit kunnen kijken, waarin Willemijn niet gevangen zit in een situatie waar ze niets aan kan doen. Ik kijk naar Willemijn en zie iemand die ondanks alles blijft vechten. Maar ik zie ook de pijn, de frustratie, het verdriet. En ik voel de verantwoordelijkheid om dit voor haar op te lossen, hoe onmogelijk het ook lijkt. Daarom vraag ik jullie: help ons, alsjeblieft. Help ons om van ons huis weer een thuis te maken voor Willemijn. 

Bedankt voor het lezen van ons verhaal. Bedankt voor het meeleven, het steunen, het helpen. Het betekent meer dan woorden kunnen uitdrukken. 

Willemijn, Rob en Zena