Ik heb al een lang bestaande kinderwens. Mijn Madrileense ex-man en ik waren dan ook dolblij toen ik in 2016 spontaan zwanger bleek. Helaas mondde dit na 7 weken uit in een miskraam. We waren dan ook heel verbaasd en dankbaar toen ik in januari 2017 opnieuw zwanger bleek te zijn. De echo bij 9 weken was perfect. Op 12 weken kregen we echter heel slecht nieuws te horen. Ons zoontje had een hartafwijking. 

We stonden voor de hartverscheurende keuze om de zwangerschap te onderbreken of om toch door te zetten. We werden doorgestuurd naar het universitair ziekenhuis in Madrid waar ze ons intensief begeleidden. Na een second opinion was er toch een mogelijkheid om Diego meteen na de geboorte te opereren. Tijdens de zwangerschap deed hij het naar de omstandigheden erg goed. 

Op de dag dat we een controleafspraak hadden in het ziekenhuis om een keizersnede te plannen, stelden de artsen echter vast dat ons zoontje kort daarvoor overleden was. Ik moest dus bevallen van een sterrenkindje. We hielden ons sterk, maar het gevoel valt niet te beschrijven. Gelukkig hebben we wel zijn orgaantjes kunnen doneren. Na het verlies namen we de tijd om dit alles te verwerken. Na een tijdje begonnen we vol goede moed opnieuw, maar een nieuwe zwangerschap bleef helaas uit. Een echte oorzaak werd niet gevonden, maar we konden wel overschakelen op IVF. 

Ik ben zelf draagster van een genetische aandoening (myotone dystrofie type 1) en ook al had ik deze aandoening niet aan ons zoontje doorgegeven (zijn hartafwijking had daar immers niets mee te maken), toch wilden we op zeker spelen. Alle voorbereidingen waren getroffen voor de fertiliteitsbehandeling, maar helaas hield onze relatie geen stand. In 2022 ben ik dan op mezelf met een IUI-behandeling in België begonnen, maar zonder succes. Ik informeerde me verder waar ze me in België konden helpen en uiteindelijk hebben ze me doorverwezen naar een Spaanse fertiliteitskliniek. Aangezien ik daar al een dossier had liggen, kon ik vlot alles opstarten. Bij de 2 pogingen mislukte telkens de innesteling. De dubbele donatie (eicel-en zaaddonatie) om de erfelijke aandoening niet door te geven was niet aangeslagen. In oktober 2024 hebben de artsen dan extra testen afgenomen, waaruit blijkt dat de innesteling moeilijker gaat door een immuniteitsprobleem. 

Hier hebben ze wel een oplossing voor, maar wat initieel een vlot traject bleek te zijn, duurt veel langer dan verwacht. Ik heb tot nu toe alles kunnen bekostigen (behandeling + medicatie + testen + reiskosten) en heb daarbij ook hulp gekregen van familie. Ik ben intussen ook, naast mijn werk, aan het bijstuderen om nog betere werkomstandigheden te hebben. Ik heb lang getwijfeld om deze stap te zetten, aangezien ik zoveel mogelijk zelf alles wil kunnen dragen. Ondanks het feit dat de moed me soms in de schoenen zinkt, wil ik toch blijven doorzetten, aangezien de artsen er nog steeds in geloven dat het ooit wel zal lukken. Ik ben alleszins iedereen enorm dankbaar die mij in dit traject steunt. Dat is van onschatbare waarde.