Het oorspronkelijke asiel is opgericht door een Belgische moeder en dochter, die in 2002 zijn verhuisd naar het Turkse Antalya.

Het dierenleed in Turkije is enorm groot, waarbij vooral honden, katten, paarden en runderen het moeten ontgelden. Zwerfhondjes lopen los op straat, zonder eten of drinken. Ze hebben last van allerlei ziektes en mankementen, soms zelfs omdat de honden bewust omvergereden worden. Ze worden ‘voor de lol’ geschopt, geslagen, verminkt en verwond.

Ook de honden die door mensen worden gehouden hebben het lang niet altijd goed. Vaak zitten ze vast aan een te korte ketting en krijgen ze geen voedsel, water of medische zorg en dat terwijl ze de hele dag in de brandende zon liggen en nergens kunnen schuilen Hun nekbanden zijn ook nog eens te hard, waardoor ze diepe wonden en infecties kunnen krijgen.

Als West-Europeanen is het onmogelijk om dit te begrijpen.

In onze opvang is er plaats voor ca 60 honden en katten, maar we werken ook met voederplaatsen.
Wij houden niet van hokken, dus wordt geen enkele hond in onze opvang opgesloten. De dieren krijgen overdag alle vrijheid en kunnen naar hartenlust rondrennen, spelen en plezier maken in de opvang. Nieuwe dieren gaan de eerste weken in quarantaine, zodat ze hun vaccinatieperiode goed doorstaan. Dit doen wij uit veiligheidsoverwegingen, zowel voor de nieuwe dieren als de ingeburgerde honden. Er zijn twee grote stukken grond. Vooraan verblijven de jonge of zwakke dieren, achteraan de gezonde, volwassen roedel.

Na zonsondergang en etenstijd gaan alle honden naar hun eigen slaapplaatsen. Dat zijn gebouwde huizen van 5 bij 5 meter of ruime rennen. Op deze manier vermijden we ‘s nachts geblaf en onrust en leren de SOS-hondjes het onderscheid tussen dag en nacht, wat een groot pluspunt is voor hun adoptie en verdere leven.