Hoi mijn naam is Jolanda,ik ben werkzaam in de zorg en doe dat met veel plezier en passie al 7 jaar. Ik verricht huishoudelijke taken,en help waar nodig is met de verzorging van mijn cliënten.

Ik wil u vragen om dit verhaal aandachtig te lezen en onze Annet te helpen om weer haar vrijheid naar buiten te geven.

Annet is 34 jaar en ze stond volop in het leven gaf danslessen,en werkte in een kroegje achter de bar,en was een vrolijke goedlachse meid,ze probeert dat nog steeds te zijn ondanks haar pijn en verdriet.Haar man is werkzaam in de logistiek en heeft ook een druk bestaan,ze zijn ongewild kinderloos,maar heel gelukkig samen.

Op de bewuste avond toen ze van haar danslessen naar huis reed kreeg ze een ernstig ongeluk,ze reed op haar fiets naar huis om zich klaar te maken voor de avonddienst in haar vaste kroegje,ze had normaal gesproken een vrije avond maar door de drukte werd ze gevraagd of ze kon bijspringen en dat vond ze prima,ze had het er toch altijd naar de zin,ik ga eerst even naar huis om mij om te kleden en op te frissen en dan kom ik eraan zei ze.

Maar thuis is niet aangekomen,ze werd van achter aangereden door een auto,ze reed op het fietspad wie verwacht er nu dat je van achter aangereden word op een fietspad,het was een jonge beginnende bestuurder en reed te hard en verloor de macht over het stuur en schoot zo over de weg het fietspad op waar op dat moment Annet fietste.

De hulpdiensten waren snel ter plaatse,Annet werd gereanimeerd en overgebracht naar het ziekenhuis in Groningen,waar ze op de bewaking kwam te liggen.

De familie werd gevraagd om te komen,we werden geinformeerd over haar toestand,en toen zeiden ze dat het zorgwekkend was en dat ze in coma was geraakt,en dat ze niet wisten wat de uitkomst zou zijn of ze weer wakker zou worden en of er schade was aan de hersenen,zodra ze stabiel genoeg zou zijn zou er een hersenscan gemaakt worden.Twee dagen daarna werd de scan gemaakt en kregen we de uitslag en er bleek een forse hersenbeschadiging en hersenletsel te zijn,nu was de vraag wat we wilden,en ja daar sta je dan wat doe je op dat moment we hebben besloten om de natuur zijn weg te laten kiezen,maar ze mocht geen pijn lijden en daar werd voor gezorgd.

De dagen kropen voorbij na een week werden we gebeld door de arts of we naar het ziekenhuis wilden komen,Annet had haar ogen open gedaan en vroeg naar ons,nou wat er toen door ons heen ging ik heb er nog kippenvel van over mijn lijf bij het schrijven van deze zin. We zijn meteen ernaar toe gegaan en Annet begon te huilen bij het zien van ons,we hebben god bedankt dat hij goed zijn werk heeft gedaan om haar terug te brengen. Maar nu was de volgende vraag hoeveel beschadiging hebben de hersenen opgelopen,naarmate de dagen en weken verstreken werd het steeds meer duidelijk,ze moest opnieuw leren lopen opnieuw en leren schrijven ze ging het revalidatiecentrum in en al wat er gebeurde ze gaf niet op het waren zware dagen van trainen en oefenen voor haar.Stukje bij beetje krabbelde Annet weer op en deed kleine stapjes met hulp natuurlijk maar ze stond weer.Nu ga ik weer lopen zei ze ik wil weer zelfstandig kunnen zijn,na een paar maanden mocht ze naar huis en kon kleine stukjes lopen,in huis werden veel aanpassingen gedaan zodat ze zich redelijk zelf kon redden,haar man kan ook geen 24 uur thuis zijn en dat wil ze ook niet wij zijn er als familie om haar te steunen en helpen waar we kunnen.

Maar Annet is een buitenmens en wil graag weer fietsen maar dat zal ze nooit meer kunnen,maar met een Duofiets zou ze weer lekker naar buiten kunnen en kunnen wij als familie samen met haar weer gaan genieten en mooie herinneringen creeëren,maar om een duofiets aan te schaffen is financieel te haalbaar ze zijn erg duur en hopen we op u hulp om Annet te helpen een duofiets geven.

Bedankt voor het aandachtig lezen en u eventuele bijdrage elk klein beetje is welkom.