Vandaag kregen we nieuws dat we liever nooit hadden gehoord.

Na een scanner en een RX-sliktest werd meteen duidelijk dat het niet goed is.

Ik zag het zelf al aan de gezichten van de arts en verpleger…

Ze bleven zwijgend naar het scherm staren, samen.

En toen kwam het:

de operatie is niet geslaagd.

De nieuwe verbinding tussen mijn slokdarm, mini-maagje en darmen is opnieuw volledig vernauwd.

Er kan geen voeding door. Vloeibaar kost veel moeite en komt er vaak ook terug uit. Overgeven is mijn dagelijkse ding geworden...

Alles waarvoor ik gevochten heb, waar ik weken op hoopte,

lijkt ineens ingestort.

En het is hard. Zwaar. Pijnlijk.

Niet alleen fysiek – maar vooral mentaal.

We wachten nu op een nieuwe afspraak bij de chirurg,

maar zelfs hij gaf al eerder aan dat een heroperatie niet meer mogelijk is.

Dat vooruitzicht… het knaagt. Het vreet. Het verlamt.

Alsof dat nog niet genoeg was, kregen we vandaag ook een aangetekende brief van DKV.

Ze melden daarin dat alle medische kosten van de voorbije zes maanden,

die zij eerder hebben betaald aan het ziekenhuis, nu teruggevorderd worden van ons.

Alsof het fysiek nog niet genoeg is,

komt nu ook de financiële onzekerheid als een mokerslag binnen.

We proberen alles te begrijpen, alles te verwerken, alles te dragen —

maar het is zoveel.

Toch wil ik blijven vertellen, blijven delen.

Omdat ik voel dat jullie meevolgen, meeleven.

Omdat ik niet weet wat er nog komt,

maar wel wéét dat ik dat niet alleen hoef te dragen.

De dagen worden zwaarder…

Het wordt moeilijker. Elke dag opnieuw.

De pijn blijft. Het verdriet blijft. De zorgen blijven.

En soms… soms is het verlangen naar rust sterker dan alles.

Ik voel me leeg, uitgeput, op.

Er zijn dagen waarop ik wakker word en denk:

"Waarom nog? Waarom vandaag weer?"

Het gevoel van niet meer willen wakker worden sluipt steeds dichterbij. Niet omdat ik niet meer wil leven —

maar omdat ik zo moe ben van het vechten.

Van het lijden.

Maar dan kijk ik naar mijn kinderen. Naar Bert. Naar mijn familie.

En ik weet: ik doe het niet alleen.

Jullie houden me overeind.

Met woorden. Met stiltes. Met kleine gebaren.

Met jullie aanwezigheid.

🙏 Daarom deel ik dit. Niet om medelijden,

maar om eerlijk te zijn.

Dit is mijn gevecht. Dag na dag.

🩺 Een update van vandaag

Vandaag gingen we naar de professor.

Er is goed nieuws: in gewicht en spiermassa ben ik vooruit gegaan.

Maar… mijn vitaliteit en botsterkte zijn nog verder achteruit.

Mijn lichaam is nog te zwak.

Ik moet voorlopig verder met de dagelijkse voedingsbaxters.

We starten nu voorzichtig met smoothies en yoghurt met suiker.

Maar zolang de pijn aanhoudt, blijft eten moeilijk.

En zolang er pijn is, is rusten de enige optie…

Op 18 juli volgt een nieuwe scan en gesprekken met de chirurg en professor.

Dan wordt er geëvalueerd of we mogen afbouwen.

Dinsdag staat er een bloedcontrole gepland – hopelijk brengt die wat licht.

🌸 We zijn er nog lang niet, maar we blijven hopen.

Elke stap vooruit is er één.

En intussen voelen we ons ongelooflijk gesteund.

Aan wie al wafels of snoepjes kocht, of onze steunactie deelde of steunde: jullie helpen ons écht voort.!!!

💜 Dankjewel om ons te dragen, ook als het zwaar is.

#keepongoing #liefdeisgeenkwaal #dankbaar