Geluksbrenger? Vandaag, de 13de, was de verjaardag van mijn grootvader zaliger. Zolang hij er was, hielp hij telkens er financieel iets fout liep. Ik mis hem enorm. Niet omwille van het financiël, maar omdat hij het kloppend hart van de familie was, de lijm die ooit alles samenhield. Ware PATER FAMILIAS in alle opzichten. De Idee dat hij nog altijd waakt over ons, geeft altijd hoop op beterschap

Vandaag besloot ik, geen andere uitweg meer te zien, om mijn gevecht te delen. Een gevecht tegen overheidsinstanties - ongelijke strijd- om de ernst en gevolgen van mijn aandoeningen te willen erkennen zodat de noodzakelijke hulp bereikbaar wordt. Ondanks ondersteuning van andere instanties wordt erkenning en hulp geweigerd waardoor ik kosten van hulp zelf te dragen heb en niet kan betalen. Het is noodzakelijk maar kost alles wat opgebouwd was, weldra ons huis. 
 

Dit was echt de druppel, gezien mijn ziekte ongewild grote last voor mijn dochters veroorzaakt, plus enorm schuldgevoel uiteraard… Ze moeten vaak zorg voor mij opnemen ipv ik voor hen, wat hen tijd en moeite kost en te veel om dragen is op die leeftijd.  Bovendien geen budget voor spulletjes en hobby‘s zoals leeftijdsgenoten. Straks nog dakloos bovendien. 

Ik moet proberen om iets te doen als laatste hopeloze poging met alle hoop opdat het slaagt. Ik heb in eerste plaats geen donaties maar deel acties nodig gezien ik zelf amper een netwerk, amper familie en vrienden, over heb. Al geruime tijd zo goed zls geïsoleerd in overlevingsmodus. 
 

Alles op alles: deel mijn verhaal en strijd voor erkenning en hulp!