Lieve mensen,

Op 9 december is Anneleen van ons heengegaan 🦋

Een grote dankjewel aan iedereen die deze actie heeft gesteund. Ze heeft nog mooie herinneringen kunnen maken met Mon en vrienden en familie.

Anneleen haar eigen verhaal: 
 

Graag wil ik me even voorstellen. Ik ben Anneleen, alleenstaande mama van een fantastisch zalig kereltje Mon, 5 jaar. In mei 2019 kreeg ik te horen dat ik borstkanker heb. Mon was 15 maanden oud en dronk nog dagelijks van de borst. Een nachtmerrie volgde: amputatie, 22 weken chemo, 28 bestralingen en hormonen behandeling. Omdat ik nog volop melkproductie in mijn rechterborst had, mocht ik nog 3 weken borstvoeding geven, en wat heb ik daarvan genoten. De ochtend van mijn eerste chemo behandeling gaf ik voor de allerlaatste keer borstvoeding aan mijn zoontje.

Na de chemo werd ik met pilletjes en spuitjes in mijn menopauze gebracht. Ondanks de vermoeidheid verdroeg ik mijn eerste behandeling goed.  

Pas nadien komt het mentale aspect enorm naar boven. Gelukkig werd ik goed opgevangen door mijn psychologe, maar toch, je moet het toch nog steeds in je eentje verwerken en een plaats geven.

Door Corona kon ik maar later dan voorzien terug gaan werken. Oh wat keek ik daar zo naar uit! Terug onder de mensen, terug naar het normale leven, terug functioneren in de maatschappij. Ik ben immers een bezige bij, ik hou ervan om tussen de mensen te zijn. En ik wou gewoon zo graag terug naar mijn normale leven. Al was ik niet meer dezelfde als voor mijn ziekte. Het is alsof je in een nieuw lichaam zit, een lichaam dat je nog moet leren kennen, een lichaam dat je moet leren accepteren.

Het chemobrain, de vermoeidheid, de kwalen vd hormoontherapie, die moeten we er bij nemen. Wat het niet altijd makkelijker maakt. Maar ik was klaar, klaar om terug het normale leven in te stappen.

Op 4 april 2022 mocht ik terug de werkvloer betreden! JOEPIEEEE, wat keek ik er zo naar uit.

Maar begin februari begon ik enorme rugklachten te krijgen. Meerdere malen naar de huisarts ervoor, hij verzekerde me dat het zeker niks zou te maken hebben met mijn borstkanker. In Spoed stuurden ze me na enkele uren gewoon terug naar huis. Wat, ben ik zo een zaag? Kan ik nu echt niet tegen pijn? Mijn pijn voelde als extreem aan, maar niemand aanhoordeme. Ik kon m'n zoontje de trap niet meer op en af dragen, en toen heb ik beslist om samen met Mon bij mijn lief mama'tje in te trekken, want alleen kon ik het niet meer aan. En dan maar zelf het heft in handen genomen en met de oncologe contact opgenomen. Enkele dagen later kon ik al meteen op consultatie gaan, er werd een urgente botscan aangevraagd die al 2 dagen later plaats vond. Die dag bleef m'n zoontje bij zijn papa slapen en besloot ik nog een nachtje in mijn huis te gaan slapen. 's Avonds kreeg ik meerdere malen een oproep van een privénummer. En je raadt het al, bij privénummer neem ik niet op, omdat dit meestal verkopers zijn. Ik crepeerde van de pijn en de nacht was hels, huilend en heel de tijd zoekend naar de juiste houding om geen pijn te hebben. Maar die vond ik niet. Vroeg in de ochtend werd er hysterisch op mijn voordeur en raam geklopt. Het waren mijn zus en mama. Ik zag meteen aan hun gezicht dat het niet oké was. "Je oncologe probeert jou al sinds gisterenavond te bereiken, je moet heel dringend terugbellen".

Ik kreeg rillingen over heel mijn lichaam, bellen naar oncologie? Dan moet het wel slecht nieuws zijn.

Ik moest in allerijl opgenomen worden in het ziekenhuis. Mijn moeder kreeg rij-instructies door, en ik mocht zo weinig mogelijk bewegen.

Eens in het ziekenhuis werd ik direct in een bed gelegd, werd er een blaassonde gestoken en mocht ik enkel nog maar plat liggen en zo weinig mogelijk bewegen. "Het is een wonder dat je niet verlamd bent", kreeg ik van velen te horen. Eén ruggenwervel was volledig gebroken en dit door uitzaaiingen in de bovenrug. De oncologe schrok dat ik daar al 6 weken mee rond liep en dat er noch bij de huisarts noch bij Spoed belletjes zijn gaan rinkelen. Zeker met de specifieke klachten en mijn voorgeschiedenis.
 
Al snel volgde een heel zware rugoperatie. Ondanks de scans verschoten de artsen van wat ze daarbinnen aantroffen. Al snel volgde mijn prognose, ik ben niet meer te genezen 😥. Ze kunnen enkel nog mijn leven rekken. Mijn zus was net op bezoek toen de artsen me dit nieuws kwamen vertellen. Volledig van slag bleven we achter in de kamer. We huilden in elkaars armen en wilden elkaar niet meer loslaten. Zo een nieuws doet wat met je. Hoe in godsnaam moet ik dit Mon vertellen, m'n mama! Ik wil niet dood! Ik wil er zijn voor mijn zoon, ik wil hem zien opgroeien, ik wil nog zoveel doen met Mon. Ik wil niet dat Mon opgroeit zonder zijn mama! Ik wil niet dat hij verdriet heeft. Ik wil hem niet achterlaten. Het doet zo'n pijn! Ik wil mijn zoon gelukkig zien!

Er werd gestart met chemo. 3 maanden later werd er een controlescan gedaan. Slecht nieuws, de chemo heeft zijn werk niet gedaan en de uitzaaiingen zijn verder verspreid naar de onderrug, ribben en het borstbeen.
Deze chemobehandeling werd die dag direct stopgezet omdat die niet aansloeg. Volledig verslagen keerden mijn zus en ik naar huis. We stopten nog even in het park, waar we met onze voetjes in het water op een pier zaten en waar een heel intens emotioneel gesprek volgde. "Hoe moeten we dit nu weer aan mama vertellen?". 's Avonds vertelde ik het aan mijn zoontje, "de ridder heeft het gevecht met de slechte beestjes verloren". Mon is enorm zorgzaam en voorzichtig naar me toe. Omdat ik altijd heel open ben tegen hem en niets verbloem, is hij ook enorm geïnteresseerd in mijn ziekte, ondanks dat hij zo jong is. Zo kocht ik verschillende kinderboekjes over "doodgaan". Want hoe leg je in godsnaam uit aan je kind dat je zal sterven door je ziekte. "Ziek zijn, ik ben toch ook ziek geweest vorige week  en oma is nu toch ook ziek, gaan wij dan ook doodgaan?", vroeg Mon. Hoe leg je het onderscheid uit? Het ergste aan mijn ziek zijn is dat ik niet de mama kan zijn die ik wil zijn, dat ik zoveel uit handen moet geven, en dat ik hem zal achterlaten op deze wrede wereld.

Door dit alles wou en wil ik nog steeds niet opgeven, en er volgde opnieuw een chemokuur, ditmaal in pilvorm, met hele strikte regels. 's Morgens en 's avonds een pil, met exact 12u tussen, of ik kon een overdosis hebben. Het voordeel was dat ik dit gewoon thuis kon nemen en niet meer wekelijks in het ziekenhuis moest zijn. Uiteraard liep ik een infectie op aan mijn wondnaad van mijn rugoperatie, en moest ik hiervoor een zware antibiotica kuur nemen. Ik sliep in die periode 20 uur per dag en kon niet meer functioneren. Dolgelukkig was ik, toen ik daar mee kon stoppen.

Tussen al deze behandelingen door, ben ik ook actief op zoek gegaan naar alle mogelijke manieren om zo lang mogelijk een actief leven te kunnen leiden. Zo kwam ik ook bij enkele alternatieve behandelingen. Naast de pijn bestrijden met acupunctuur en "heeling" ben ik hier nog niet veel verder op in kunnen gaan, maar mijn hoop ligt wel in het feit dat zij misschien toch nog behandelingen hebben die me zouden kunnen helpen.

Want mijn strijd is volop gaande, zoals tijdens mijn laatste scan bleek. Ik heb uitzaaiingen naar mijn lever en in mijn ribben. Tijdens een weekend weg brak ik spontaan 3 ribben. Naast de helse pijnen die dit met zich meebrengt, en waar geen oplossing voor is, ben ik ook moeten starten met een nieuwe chemokuur, de 3e kuur in 10 maanden tijd. Terug wekelijkse bezoeken aan het ziekenhuis, de continue misselijkheid, de hoofdpijn, het verlies van mijn haar (want zelfs dat doet nog steeds pijn), maar ik sta ervoor en moet en ga erdoor, voor Mon, voor mijn zussen, voor mijn mama, voor iedereen die ik lief heb.

Terwijl ik dit verhaal neer pen, lig ik al een aantal dagen in het ziekenhuis. Ik ben volledig op, ben 4 kilo kwijt op 1 week, kan niets binnenhouden en lijd helse pijnen. Ondertussen malen mijn gedachten en staat mijn hoofd niet stil. Wat met Mon, hoe gaat mijn kleine man toch zo gelukkig mogelijk opgroeien? Hoe kan ik hem de wereld geven, als ik er niet meer ben. En ligt mijn grootste angst, mijn grootste schrik, "wat als hij vergeet wie ik ben?" Deze vraag houdt me zo vast, omdat ik zelf mijn papa ben verloren toen ik 3 jaar oud was, en ik geen herinneringen aan hem heb.

Dus daarom heb ik jullie hulp nodig, en doe ik deze oproep aan jullie. Ik wil jullie vragen om mij te helpen herinneringen te maken voor Mon. Zodat Mon nooit zal vergeten wie ik ben. Zodat hij kan terugdenken aan de vele mooie momenten die we samen beleefd hebben, zodat hij altijd weet dat wie zijn mama was, en hoeveel ze van hem hield.

Veel liefs,
Mon en Anneleen