Tijdens mijn eerste zwangerschap ben ik tijdens de bevalling mijn kleintje verloren, en sinds die dag ben ik het helemaal kwijt. Wat de rede daarvan is is nooit bekent, waardoor ik mijzelf altijd de schuld heb gegeven dat ik iets mis heb gedaan. Maar helaas de tijd kan ik niet terug draaien. 

na de ellende heb ik twee prachtige kindjes gekregen waar ik zo blij mee ben, maar nog steeds kan het verdriet mij niet loslaten. Ik sluit me heel vaak van mensen familie en vrienden aangezien ik deze leven maar oneerlijk beschouw. mijn partner en kinderen hebben mij altijd gesteund waar het nodig is, en heb voor hun het leven voortgezet. Maar helaas ben ik voor lange tijd veel schulden opgebouwd, terwijl ik mijn brieven nooit open maakte en niet achter mijn zaken aan ben gegaan. Dat heeft nu heel veel impact op ons leven waardoor we helaas met minder of zelfs niks hebben. 
 

heel veel mensen zouden nu zeggen dat het mijn schuld is en dat ik beter achter mijn zaken moest gaan enz, maar helaas kan niet zich in andermans schoen schuilen, van de moeder is zo blij was om moeder te worden tot de huilde die haar eigen kind moest begraven en naar huis moest gaan leeg… 

In mijn leven heb ik veel mensen geholpen, maar helaas wanneer tijd komt dat iemand alleen steun nodig heeft, zie je hun schaduw niet eens helaas. elke klein gebaar kan veel betekenen en ik hoop dat geen 1 moeder haar kind mag kwijt raken..