Hoihoi, ik ben Corine. Een vrolijke, chaotische flapuit van 47 jaar. Af en toe lief, maar ook af en toe a pain in the ass. Ik ben maar eerlijk. 

Ik heb deze crowdfunding opgezet, omdat ik graag een opvouwbare scootmobiel wil aanschaffen om mee te nemen voor onderweg of ziekenhuis, dagje weg ipv mijn rolstoel waarin ik afhankelijk ben van anderen of te strompelen achter mijn rollator. Ook moet ik  mijn grote scootmobiel (hoofdvervoer) laten nakijken/repareren, omdat dat hoognodig is. Tevens zijn er nieuwe aanpassingen in mijn badkamer nodig, omdat de toegankelijkheid nogal onveilig is plus  nog wat andere aanpassingen die ik wil newerkstelligen om zo lang mogelijk en zo prettig mogelijk te kunnen voortbewegen/leven in mijn geliefde (huur)huis èn buitenshuis. Ik heb er simpelweg het geld niet voor. 

Hieronder leg ik in het kort uit wat de reden voor mijn hulpvraag is. Wees gewaarschuwd, ik ben niet goed in het geven van een korte uitleg haha. Maar ik ga mijn best doen en daarbij vertel ik geeneens alles wat ik heb meegemaakt. Mijn meiden zeggen vaak; " Mam, je zou een boek over je leven moeten schrijven ". Maar nee, dat gaan we maar niet doen. Want ik zweer dat ik zelf zwaar depressief zou worden als ik mijn eigen levensverhaal zou moeten teruglezen. En daar heb ik dus geen zin in als u begrijpt wat ik bedoel. 

Op mijn 25ste is bij mij de diagnose MS vastgesteld. Heftig uiteraard, maar ja gelukkig was ik op medisch gebied wel wat gewend qua ongemakken, medicatie en ziekenhuis bezoeken. Vanaf mijn 8ste heb ik namelijk ook de chronische oogziekte Uveitus. Nou, dat was ook geen pretje gedurende mijn kind- en tienerjaren. Ook heb ik een spastische darm, grote middenrifbreuk, klapvoet, verminderde spierkracht, zenuwpijn, een lever vol met vooralsnog goedaardige tumortjes, migraine, chronisch vitamine D en B12 tekort *en de b12 moet ik nog volledig zelf betalen ook...en weetikveelwatnogmeervoorongemakken. Maar goed; je moet roeien met de riemen die je hebt en dat heb ik altijd gedaan en doe ik nog steeds. En mijn leven is nog steeds best leutig. Maar het wordt nu een beetje spannend, té inspannend.

Op mijn 24ste ben ik voor de eerste keer moeder geworden en op mijn 27ste nogmaals.  Thans een gescheiden alleenstaande moeder met 1 thuiswonende dochter.

Ik probeer nog steeds "dansend" door het leven te gaan. Eerst gewoon lopend en fietsend, al snel daarna met een wandelstok, vervolgens 2 krukken en nu al járen achter een rollator/op een scootmobiel en tijdens langere tochten/uitstapjes (dus verder dan 10 meter ofzo) in een rolstoel. Het is wat het is. Nog steeds zit ik graag overal op en in als het enigszins mogelijk is. Maar het wordt allemaal wat lastiger en meer uitputtend èn onveiliger. Mijn zelfredzaamheid is een groot goed voor mij. 

Maar mijn nest vliegt uit en mijn inwonende hulptroepen dus ook. Gelukkig heb ik wel een fijne sociale kring om mij heen, maar toch. En ik bedenk mij net dat bijna niemand mij kent van vroeger, gezond en super mobiel. Wow! Die gedachte komt even hard aan zeg. Ik was nog zo jong eigenlijk. Hoedanook, feit is dat mijn gezondheid nu meer achteruit gaat en mijn financiële buffer ook. 

En ja, met aanpassingen en hulpmiddelen kom je (letterlijk en figuurlijk)een heel eind. Alleen kosten die aanpassingen en hulpmiddelen jammergenoeg altijd best veel geld. Om maar te zwijgen over de eigen bijdrage van sommige medicatie, therapieen, medische aanpassingen en voorzieningen. Jaja, het leven is best duur als gehandicapte om jezelf in het "gewone" leven overeind te houden. Stom! Vooral omdat ik dus al járenlang volledig arbeidsongeschikt bent. En dat is geen vetpot. Geeft niets, maar nu dus even wel. 

Altijd heb ik alle aanpassingen/hulpmiddelen tweedehands gekocht, maar goed. Ook dàt kost geld. 

De WMO, gemeente, verhuurder zijn natuurlijk ook niet meer zo makkelijk en moet je máándenlang wachten en eindig je met uiteindelijk niks òf een hoge maandelijkse eigen bijdrage en wordt het hulpmiddel nooit van jou),

Zoals al eerder vermeld: ik ben volledig afgekeurd. Dus mijn inkomen is geen vetpot. Gelukkig is daar de voedselbank en de kledingbank. Daar ben ik dankbaar voor en nee, ik schaam mij niet. Maar een hulpmiddel- of gehandicaptenvoorzieningsbank heb ik nog niet gevonden. Dus daar zou ik graag financiële hulp voor kunnen gebruiken. 

Wie zou mij willen helpen? Alvast enorm bedankt!