nooit gedacht dat ik me hiertoe gedwongen zou voelen...

Laat mij mezelf even voorstellen.

Mijn naam is ibrahim, ik was een succesvol zakenman en kon mijn familie alles geven wat hun hartje begeerde. Alles ging goed.

Ik deed jaarlijkse donaties aan daklozen. elk jaar maakte ik en mijn vrouw pakketjes met een broodje, water en een graankoekje. We waren hier dan al van smorgens vroeg in de ochtend mee bezig en reden dan met de auto rond, zoekend naar mensen die het nodig hadden ,waar we dan een pakketje aan konden geven.

wij waren altijd (en nog steeds) van de mentaliteit: 'wie goed doet, ontmoet goed'.

Ik hoop dat mijn goede daden mij gedurende deze tijd ten goede zullen komen, want deze keer vraag ik de mensen zelf om een ​​goede daad.

Zoals ik al zei, alles in ons leven was geweldig, totdat ik ziek werd...

Ik kreeg een bacteriële hersenvliesontsteking. Ik belandde in een coma, en toen ging alles mis...

Ik had twee bedrijven die ik moest blijven runnen.

Mijn vrouw had geen idee hoe het werkte, omdat ik haar er nooit bij had betrokken. Van de ene op de andere dag stond ze er alleen voor, zonder enig idee hoe alles werkte. We hadden op dat moment geen andere keuze dan mijn vader de leiding te geven. Omdat hij wel wist hoe het werkte.

Maar oh... wisten we maar dat dit het slechtste idee ging zijn...

Helaas besloot hij mij (zijn eigen zoon) te bestelen en mij met grote schulden achter te laten.

Hij plaatste bestellingen bij het bedrijf (mijn bedrijf), verkocht de goederen, maar betaalde niet voor de bestellingen.

Hij stak alle opbrengsten in zijn zak en liet de facturen voor mij achter.

Alsof dat nog niet genoeg was, speelde hij ook lotto.

Uiteraard betaalde hij niet voor de gespeelde kaartjes en de eindafrekening was wederom voor mij.

Zodra ik uit de coma ontwaakte, begon ik met mijn revalidatie in het ziekenhuis.

Ik heb een maand lang gevochten om uit het ziekenhuis te komen. Terug naar huis, terug naar mijn 2 lieve dochtertjes van 3 en 4 jaar, terug naar mijn vrouw, terug nar mijn geliefde gezin.

Zonder enige kennis van de stand van zaken en wat mijn vader had gedaan verloor ik mijn beide bedrijven.

Deels door mijn ziekte, maar ook grotendeels door de diefstallen van mijn vader.

Bovendien raakte ik ook mijn huis kwijt omdat ik het niet meer kon betalen. Het eerste huis dat ik samen met mijn vrouw kocht. Het huis waar mijn beide dochters zijn geboren...

ik ben blij dat ik leef. Dat ik leef voor mijn kinderen en mijn vrouw.

Mijn beide bedrijven zijn failliet gegaan. Ik had geen andere keuze. Maar door de diefstal moet ik de facturen nog betalen.

Hij stal ruim 200.000 euro. Ik weet niet hoe ik het moet betalen.

ik heb al problemen met het betalen van mijn huur.

Niet alleen mijn huur. Op het einde van de maand sprokkel ik alles bij elkaar om alles voor de kinderen te voorzien: eten, kledij, drinken, een gezellig dagje in de speeltuin,...

Daarom roep ik via deze weg om hulp...

Mijn laatste hoop om uit deze nachtmerie te raken en met een mooie lijn terug opnieuw te beginnen....