Het is ongelofelijk hoe een fractie van een seconde je hele leven kan veranderen. In 2017, een dag nadat ik 30 was geworden, was ik onderweg naar huis, vanuit mijn werk, en ben ik betrokken geraakt bij een verkeersongeval. Ben linksachter aangereden en dacht aanvankelijk dat er niet veel aan de hand was…. totdat ik mijn weg weer kon hervatten en me warrig begon te voelen en enorm veel last kreeg van mijn nek. De diagnose whiplash was snel gemaakt door de artsen en een tijd van rust brak aan met hulp op alle vlakken. Na enkele weken mocht ik met fysiotherapie beginnen en het advies was verder rustig aan te doen. Na 3 maanden werd me verteld; zo, dan mag je nu alles weer doen.

Nou, dat moet je vooral tegen mij zeggen! Dus ik ging ook weer alles doen; fulltime werken, sporten, huishouden, etc. Het duurde niet lang of alles kwam tot stilstand en mijn lijf stopte er gewoon letterlijk en figuurlijk mee… Op den duur sliep ik 20 uur per dag en de pijn was constant. Het is niet te bevatten hoe waardeloos je je dan voelt, niet alleen fysiek, maar juist ook mentaal. Je bent zo gewend om veel te werken (40 tot 60 uur per week), je eigen huishouden te doen, te gaan sporten, niet te hoeven nadenken als je even met vrienden of familie wilt afspreken voor een kop koffie of een etentje.

Heb bij mijn toenmalige werkgever 1,5 jaar aan lopen tobben met continu ups en downs, verschillende behandelmethodes, maar nooit kwam ik terug op mijn oude niveau om fulltime te kunnen werken, te kunnen sporten en mijn eigen huishouden te kunnen doen. Je levert zo ontzettend veel in.

Nou is mijn opvoeding er eentje dat je zelf je schouders eronder zet en doorgaat; niet zeuren en doorgaan! Dus had ik het lumineuze idee om maar als ZZP'er aan de slag te gaan, zodat ik zelf mijn uren in kon delen en op mijn diepste dalen (klachten zijn er namelijk iedere dag, maar de hoeveelheid gaat steeds in golfbewegingen) niet hoefde te werken. Leuk, als je zo'n instelling hebt… maar toch biedt het weinig zekerheid en viel bij mij toch wel weer het kwartje dat in loondienst werken toch beter is qua zekerheid, verzekering en pensioenopbouw. Mijn eerste poging met wat minder uren dan fulltime werd ik binnen een maand snoeihard onderuitgehaald door mijn eigen lijf; 4 lange dagen achter de PC… dat ging um niet worden. Toch weer doorgezet als ZZP'er met hier en daar opdrachten, ook voor mijn oude werkgever, en wat verhuur. En toch gaat het weer knagen en uiteindelijk een baan gevonden voor nog wat minder uren, maar wel de mogelijkheid om alles ‘uit te smeren’ over meerdere dagen, rustmomenten tussendoor en een afwisseling in beweging en werk achter de PC. Maar toch werden de klachten weer flink erger waardoor ik eigenlijk alleen nog maar aan het werk was en de rest van de tijd plat lag met pijn en er zo'n 20 tot 30 tabletten ibuprofen in gingen per week om mezelf overeind te houden.

Uiteindelijk heb ik bij mijn huisarts aangeklopt, omdat ik wilde weten of ik nog iets kon behalen met extra behandelingen en een aanspreekpunt wilde hebben waar ik mijn klachten en problematiek op alle fronten mee kon bespreken. Zij heeft me doorverwezen naar de revalidatie met begeleiding van een casemanager en een arts. Dat was oprecht het beste wat me was overkomen sinds het ongeluk. Werd door hun keihard met mijn neus op de feiten gedrukt en kreeg echt te horen; waar ben je in vredesnaam mee bezig! Dit kun je niet blijven volhouden op deze manier! Fysiek heb ik aan mijn revalidatie niets gewonnen, behalve inzicht en methodes om mijn dagen beter in te delen en een erkenning dat ik door de aanhoudende pijn, die inmiddels als chronisch is bestempeld, in nek, rug, ed volledig afhankelijk ben van mijn behandelingen. Ook hebben ze mij meer geleerd over mijn autonome zenuwstelsel, dat mijn lijf constant aanstaat; fight flight modus, en dat dit ook bepaald hoe mijn dag eruit ziet; ben ik om 8.00 's morgens al klaar of om 11.00uur of om 16.00uur. Toen mijn werk wegviel, in combinatie met de behandelingen en oefentherapie, ging er werkelijk een wereld voor mij open; ik kon aan het einde van de middag een maaltijd klaarmaken, ik kon weer structureel en zelfstandig met de hond gaan lopen, ik kon mij voor het eerst in 7 jaar weer zo concentreren dat ik een stuk in een boek kon lezen - het is zo bizar hoe je kunt genieten van de basis dingen in het leven, als je die weer terugkrijgt. Avonden heb ik nog steeds niet, dan moet ik nog steeds rust houden, maar ben wel aanspreekbaar… voorheen lag ik iedere avond met knallende koppijn plat en kwam er geen woord meer uit. Je wordt toch echt even met je neus op de feiten gedrukt en je leert luisteren naar je lijf en vooral heb ik geleerd om er openlijk over te spreken. In het verleden deed ik dat nauwelijks; het voelde als een zwakte, iets wat je niet uit naar andere mensen. Als iemand dan weleens vroeg of ik even langs wilde komen dan zei ik vaak; nee, heb het druk… maar eigenlijk lag ik dan plat met alle klachten van dien. Je staat er oprecht van te kijken hoeveel mensen met dit soort problematiek en belemmeringen te maken hebben en dat het eigenlijk ook goed doet om erover te spreken. Heb onlangs zelfs met Slachtofferhulp gesproken, die schijnbaar een verkeersdivisie heeft. Wellicht dat ik in de toekomst wel iets kan betekenen als ambassadeur, al is het een uurtje per week, aangezien ik inmiddels zoveel stappen heb doorlopen… zo kan je iets voor een ander betekenen en het blijft ook goed voor jezelf om erover te blijven spreken.

Vanuit de revalidatie heb ik inmiddels de overstap gemaakt naar re-integratie vanuit de ziektewet. Ben hier zo dankbaar voor. Helaas moet ik wel weer opnieuw 2 jaar ‘uitzitten’ en telt de historie niet mee. Maar ze hebben inmiddels bij het UWV ook wel door wat voor ‘vlees ze in de kuip’ hebben, want heb een coach toegewezen gekregen die mij enkel helpt met het langzaam opbouwen van mijn uren, om tot een gezonde balans te komen qua werk, behandelingen/ oefeningen en privé. Ze snappen dat mijn aard mij nog steeds verteld dat ik alles wil en het liefste fulltime werk, dus wordt regelmatig tot de orde geroepen en mijn rem ingetrapt. Bij mijn voormalige werkgever ben ik nu mijn re-integratietraject begonnen, vanuit huis, en het is werkelijk waar genieten dat je weer wat mag doen. Ik werk weer als bedrijfsanalist en dat wil ik blijven doen. Het enige waar ik nu heel hard mee geconfronteerd word, is dat mijn revalidatie en de daarbij behorende behandelingen en oefentherapie, waar ik me veel beter bij voelde, toen werd vergoed vanuit mijn verzekering (eerst mijn aanvullende verzekering en vervolgens de rest vanuit mijn basisverzekering). Nu ik niet meer in de revalidatie zit moet ik alles, na mijn aanvullende verzekering, zelf betalen. En hoe dankbaar ik ook ben dat ik dit traject mag volgen, de ziektewetuitkering is enkel afdoende voor mijn vaste lasten. Heb dit met het UWV besproken en er zijn twee opties uitgekomen; mijn spullen verkopen en crowdfunding… Spullen verkopen heb ik de laatste tijd al gedaan en dat is leuk voor even, maar dekt geen periode van 2 jaar. En eigenlijk druist deze crowdfunding in tegen mijn principes, omdat je altijd zelfstandig bent geweest en je eigen broek op wilt houden…. Maar mijn drive om mijn re-integratietraject en ziektewet zo succesvol mogelijk te doorlopen wint het dan toch. Op dit moment heb ik nog maar een vierde over van mijn behandelingen en is mijn oefentherapie volledig gestopt, puur omdat je daar de financiële middelen niet voor hebt. En de gevolgen zijn nu al merkbaar; heb weer meer pijn, iedere dag, en slaap steeds meer, op het moment zo'n 14 uur per dag (overdag + nacht). Deze klachten hebben tot gevolg dat ik straks minder uren ga overhouden voor de toekomst en dat wil ik echt niet. Die uren gaan ervoor zorgen dat ik kan blijven werken, mentale uitdaging heb en dat ik de kosten in de toekomst weer zelf kan gaan betalen, nadat het traject is afgerond. Op dit moment heb ik er drie maanden opzitten met mijn re-integratie en zit pas op 3 uur…. Als ik wil blijven opbouwen, dan moet ik echt handelen en vandaar deze crowdfundingsactie… want ik wil ECHT blijven werken, maar om wat over te houden aan uren moet ik echt weer terug naar mijn oude niveau met behandelingen en oefentherapie. Ik werk nu iets meer dan 20 jaar, maar moet er ook nog 30… en zie mezelf, figuurlijk gezien, niet nu al ‘met pensioen gaan’… want het succes van de re-integratie gaat uiteindelijk een flinke input leveren op mijn eindevaluatie bij het UWV; voor hoeveel uur ik word ‘afgekeurd’ en voor hoeveel uur ik nog mag blijven werken. 

Ben hier heel open in, heb ook nog een letselschadedossier lopen, maar dit kan nog wel, zoals de meeste juridische aangelegenheden, een behoorlijke tijd gaan duren en mijn re-intergratietraject loopt nu en moet ik nu proberen succesvol te doorlopen. Tot de dag van vandaag heb ik zo'n 75.000 euro aan extra kosten gehad, puur door het ongeluk, en er is pas voor zo'n 12.000 aan voorschotten betaald. En uiteraard blijft de letselschadeadvocaat, welke ik gelukkig niet zelf hoef te betalen, hieraan trekken en gaan we stap voor stap door het proces heen… dit duurt alleen erg lang. Wel heb ik al de erkenning dat ik volledig afhankelijk ben van mijn behandelingen en dat er geen discussie is dat dit niet door het ongeluk komt en is blijvende invaliditeit geconstateerd… maar die verzekeringsmaatschappijen kijken alleen maar naar hun eigen portemonnee en blijven rekken… is een lang traject, maar ook dat moet ik volhouden.

Naast de letselschade, heb ik ook diverse fondsen aangesproken, maar de meesten hebben geen budget meer of bellen niet eens terug…. Tevens bezig met opbouw en onderzoeken voor een chronische status, echter is dat wellicht pas voor volgend jaar een optie, indien de regels bij de overheid niet worden gewijzigd… en die informatie is er helaas nog niet. Maar zou wel een deel van de kosten kunnen drukken. 

Mijn drive om er een succes van te maken is echt heel groot, want ik wil ECHT werken…. maar doordat ik geen bijverdiensten mag hebben, is dit mijn enige uitweg geworden, ook al druist het in tegen mijn principes.

Op dit moment kosten de therapie, behandelingen en hulp, na vergoeding van de verzekering, mij EUR 6.870 euro per jaar, maw EUR 572,50 per maand. En hoewel ik al mijn vaste lasten heb geminderd; 1 a 2 keer per maand boodschappen doen van een laag budget, geen abonnementen los van basis internet en telefoon (ook nodig voor mijn re-integratie), verwarming op 10 graden in de winter (er is niks mis met een trui of een dekentje), geen uitjes of terrasjes etc, gewoon basis leven, daar heb ik geen enkel probleem mee… het biedt gewoon niet de ruimte die ik nodig heb. Pas na deze 2 jaar (nog 20 maanden te gaan), kan ik weer een baan aannemen voor de uren die beschikbaar komen en deze kosten weer volledig zelf gaan dragen. Maar dan moeten er wel echt uren overblijven en dat is nu afhankelijk van mijn traject met behandelingen en oefentherapie.

Al mijn kennissen, (oud)collega's, vrienden en familie kennen mij als een zeer gedreven persoon en misschien toch echt wel een lichtelijke workaholic ;-) Toch is dit traject er om een gezonde balans te vinden en tot uren te komen die ik duurzaam, voor de komende 30 jaar, kan blijven volhouden. En ben in goede handen bij het UWV, mijn coach en leidinggevende, die allemaal mijn rem intrappen en mij goed begeleiden en daar ben ik ze heel erg dankbaar voor. En geloof het of niet…. ook ik word op dit vlak een beetje meer volwassen en begin het zowaar te leren; dat als ik me nu niet aan de uren houd van mijn opbouwtraject, dat ik er nooit achter ga komen hoeveel echt haalbaar en gezond is. Maar omdat het in de toekomst mogelijk is om de kosten weer zelf te dragen, wil ik hier toch om hulp vragen om deze 20 maanden nog door te komen.

Ivm afdracht aan deze site is het bedrag iets hoger, dan 20 maal de maandelijkse kosten, maar wel een veilige en makkelijke manier om dit te arrangeren. En volgend jaar zullen de kosten allemaal wel weer gaan stijgen op gebied van zorg, maar zolang daar nog geen inzicht in is, kan ik dit nog niet mee calculeren in het geheel.

Blijf vooruitkijken…. Stap voor stap

Judith