Beste mensen,

Mijn mama haar droom is voor de laatste keer nog samen met het hele gezin plus kleinkinderen eens naar Disneyland Parijs te kunnen gaan. 
 

Mijn mama (Christelle) was altijd een harde werkster. Wij zijn een nieuw samengesteld gezin sinds al vele jaren en mama was de kostwinner. Doordat papa invalide was ging mama in alle ploegen werken die ze maar kon. Tot op een dag dat mama krachtverlies had in de benen. Dokter schreef haar thuis om te rusten. Echter werd het er niet beter op en verloor mama meer en meer kracht waardoor ze zelf niet meer recht kon staan uit de zetel. Hier zijn we dus verder op mee geweest. Eerst via Sintjozefskliniek izegem en de neurologie. Na vele onderzoeken kwam er aan het licht dat mama een spierziekte geeft, welke mevrouw dat kunnen we niet toelichten u zal verdere onderzoeken moeten doen bij UZ Gent. Eenmaal doorgestuurd naar Gent krijg mama te horen dat ze eigenlijk veel te laat werd doorverwezen. Uiteindelijk zit mama al in een rolstoel en kan ze niet meer wandelen. Verdikt valt en mama heeft Late ongetwijfeld menaline myopatie.

Nu moet ze een bepaalde kuur hebben met eiwitten en vitamines om de spierkracht die er nog is niet meer te laten verzwakken. Deze kost heeeel veel geld die niet word terugbetaald. De behandelende arts die vraagt aan mama, mervouw mogen wij wat beenmerg afnemen dan kunnen we het in principe op een andere ziekte plaatsten waardoor die kuren wel worden terugbetaald. Mijn mama die overal heel veel schrik geeft stemt uiteindelijk toe om wat beenmerg af te nemen. Maar dan komt de uitslag…..

We moeten u terleurstellen mevrouw we hebben toch terug slecht nieuws. Ze vonden niet wat het moest zijn maar nog erger, mama had er beenmergkanker erboven op. 
 

Mama moest direct opstarten met chemo. Eerst was die wekelijks, op en af naar Gent. De huisarts waar we ook goed contact mee hadden kwam wekelijks tot 2wekelijks op huisbezoek. Dit zelf soms op zondagen. Tot op een moment waarbij de ganse familie aanwezig was en mijn zus vroeg. Dokter laten we eerlijk zijn welke tijd rest ons nog met onze moeder. Al snel zagen we zijn gezicht veranderen. Wat toen werd gezegd zag niemand aankomen. Ongeveer 5 jaar…..

Ondertussen zijn we bijna 4 jaar verder.

De chemo sloeg aan en alles was stabiel.Nu moet mama nog maandelijks naar Gent voor de chemokuur en bij de laatste afspraak was de uitslag eigenlijk dat ze de chemo eigenlijk zouden moeten verdubbelen. Maar…. Altijd die maar. Mama zou dit niet aankunnen, haar lichaam is te verzwakt. Alsook zou ze een stamceltransplantatie kunnen krijgen als optie maar ook deze zou fataal kunnen zijn. Maar dan is er ook nog de spierziekte… Niet alleen de kanker maakt haar zwak, maar de spierziekte eigenlijk nog erger. Ondertussen is mama van iedereen afhankelijk en werken enkel nog haar armen en hoofd voor ongeveer laat ons zeggen 40 procent. Armen en hoofd kan ze dus nog bewegen maar sinds die 3jaar zien we dus ook hoe slechter het allemaal geworden is.

Sinds dit gesprek zijn we in de vakanties heel veel dingen samen gaan doen met mama. Zo gingen we allemaal samen naar plopsaland, bellewaerde, dolfinarium, waterparken, dierentuinen, enz….

Nu mama haar grootste droom is om eens  naar Disneyland te gaan. Samen met haar kinderen, schoonkinderen en kleinkinderen. 
Dit is natuurlijk een grote kost, aangezien we al vele facturen enz moeten betalen zoals ziekenhuisfacturen, medicatie, vervoer, enz…

We zijn dan ook geen klein gezin en zijn met 6 kinderen. Plus 2 schoonkinderen en 11kleinkinderen. 
 

Ik heb heel lang getwijfeld om dit hier te plaatsen. Maar moest het kunnen lukken dan zou mijn mama echt de gelukkigste persoon zijn op aarde. Onze familie is echt heel dicht en we hebben al heel veel moeten doorstaan, alsook financieel. Zou het niet mooi zijn zouden we dit aan onze moeder kunnen schenken. 
 

Ik wil jullie alvast bedanken om ons verhaal te lezen. 
 

En alvast heel erg bedankt voor elke donatie die binnenkomt! 
Dikke kus, Christelle, En kinderen!