Jij en ik, veilig, droog en warm. In huizen voorzien van stroom, water en een zacht bed. Wij zijn druk met onze dagelijkse “zorgen,” ons niet bewust van hoe het voelt om die stabiele basis te verliezen.

Glucholazy is een charmant historisch stadje aan de Tsjechische grens. Het is mijn geboortestad. Voor velen slechts een naam op de kaart, maar voor mij de plek waar mijn wortels liggen, waar mijn leven begon, en waar mijn oma, moeder en vader tot op de dag van vandaag wonen. Deze plaats heeft niet alleen voor mij, mijn familie en mijn gezin een bijzondere betekenis, maar ook voor de ruim 14 duizend inwoners die er wonen.

Afgelopen weekend werd dit stadje zwaar getroffen door catastrofale regenval en overstromingen. Het is onbeschrijfelijk om te zien hoe de meedogenloze natuur Glucholazy in een oogwenk heeft omgetoverd tot een rampgebied. En het is onmogelijk om onder woorden te brengen hoe de angsten van mijn dierbaren weerklonken in mijn hart, terwijl ik me machteloos voelde in het veilige Nederland.

De ramp is voorbij en Glucholazy is vernield, maar het is niet verloren. Want de mensen daar dragen harten vol liefde, hoop en vertrouwen. Jong en oud verlangen naar huis, naar warmte en veiligheid. De handen en voeten die daar nu staan, zijn sterk genoeg om te (her)bouwen, om samen de kracht te vinden en elkaar te helpen.

Deze mensen hebben slechts een beetje hulp nodig. Er wordt niet veel gevraagd, want de wederopbouw zal nog jaren duren. Maar elke stap, hoe klein ook, is zo ontzettend welkom.

Met dit bericht hoop ik je hart te bereiken. Ik hoop dat je het deelt, en als het binnen je mogelijkheden ligt, dat je helpt. Want daar zijn mensen zonder veilige, droge slaapplaats, die in één nacht alles verloren hebben. Ze hebben vandaag onze hulp nodig. Wij hebben zoveel – laten we delen met hen die nu niets meer hebben.

Help je mee?