Lieve mensen allemaal, ik wou hier ganse boeken schrijven maar ik ga het niet doen, ik ga het kort schetsen want het is teveel om hier neer te schrijven en ook pijnlijk voor mij om dit weer terug boven te halen. hier onder zie je een foto van mij en mijn broer (rechts) met een oprechte glimlach zoals een kind zou moeten lachen, dit is een van de laatste foto’s die van hem genomen zijn (ondertussen word hij dit jaar 32) mijn broer Steven heeft autisme en is daardoor doorverwezen naar het bijzonder onderwijs maar daar is het fout gelopen, mijn broer was al een verlegen en stille jongen op dat moment en is daar volledig verkeerd terecht gekomen in zijn nieuwe school, waar hij dag in dag uit gepest is geweest en het zo uit de hand gelopen is dat hij meerdere keren in elkaar is geslagen en telkens stiller en stiller werd, tot die fatale dag dat ze hem met een metalen staaf hebben toegetakeld, waar hij tot op vandaag nog zowel fysiek als mentaal de gevolgen van draagt.. sinds die dag is mijn broer volledig gestopt met praten, zowel op school als thuis, het is ondertussen 14 jaar geleden dat ik zijn stem gehoord heb en hij is volledig in zichzelf gekeerd door al deze afschuwelijke trauma‘s die hij ondergaan heeft in zijn volledige schooltijd, nu is 2 jaar geleden het noodlot helemaal toegeslagen en is hij op intensieve zorgen beland na dat hij in shock is gegaan, bleek hij al 10 jaar aan de ziekte van Crohn te lijden, die nu in het eindstadium stond omdat dit niet gekend was en hij was zowaar aan het leegbloeden.. waardoor er een zware operatie volgde ,door dat hij niet spreekt is dit heel moeilijk om te weten wanneer er iets scheelt met hem. Tot vandaag neemt hij nog steeds zware medicatie waardoor hij bijna dagelijks misselijk is. ocharme, was allemaal al niet genoeg.. Wel is in de ziekenhuisperiode iets wonderlijk gebeurd. Hij heeft daar na 12 jaar van nul communicatie met met één verpleegster een heel kort gesprek gehad waar hij in heeft verteld dat hij later heel graag naast mij zou wonen, dit is iets dat geen moment meer uit mijn gedachte is gegaan en iets is wat ik voor hem wil waarmaken. ik heb 7 jaar geleden een rijwoning gekocht in Lier, heb hier enorm hard voor gewerkt en vaak 60 uur per week gedraaid. Nu recent vertelde mijn buurvrouw dat ze haar woning in de toekomst gaat te koop zetten.Dus dit is echt mijn kans, zo voelt dat, ik ben hier constant mee bezig en aan het denken hoe en wat… ik zou zo graag mijn broer nog is zien lachen zoals vroeger, oprecht lachen, hem blij maken met iets dat hij heel graag wil, ook al kan hij het niet zeggen . Ik zou hem zo graag tonen dat ik eindelijk voor hem is iets zou kunnen waarmaken, hij heeft amper lichtpuntjes gekend in zijn leven, ik herinner mij hem als kind als zo een lieve opgewekte jongen. Hij verdient dit zo hard. En ik hoop oprecht dat Karma bestaat voor die monsters die hem zo gepest hebben en hem gemaakt hebben tot wie hij nu is.. ik denk dat deze mensen geen flauw besef hebben van wat ze hebben aangericht..   ik wil alvast dankuwel zeggen, ook al lees je gewoon mijn verhaal, ik heb niks te verliezen, en dit weegt zo zwaar op mij al sinds ik nog heel klein was, zou voor mij zo een rust geven, mocht dit mij lukken en hij naast mij zou kunnen komen wonen en hij daar rust zou vinden die hij meer dan wie verdiend ♥️ veel liefde, mercie..