Daar zit je dan, 32 jaar, de knoop doorgehakt om alleenstaande moeder te worden en in de menopauze, wtf!? En nu? 

Met een bang hartje, want “wat gaan de mensen daarvan denken?” En, “is het niet wat raar om hier een bijdrage voor te vragen?”. Maar ook met goeie hoop op begrip voor mijn situatie en na veel twijfelen deel ik mijn verhaal en heb ik deze steunactie opgestart. 

Mijn verhaal: Die kinderwens, het is me wat, ik heb altijd geweten dat ik kinderen wou. In die 6 jaren dat ik nu vrijgezel ben, heb ik vaak nagedacht over hoe ik mijn kinderwens wou vervullen.

Een eigen kindje of een kindje adopteren of een pleegkindje een thuis geven, of toch geen kindje. Ondertussen ben ik zeker, ik wil een eigen kindje. Ik wil niet alleen een moederfiguur zijn voor iemand, ik wil ook echt iemands moeder zijn. Dus alleenstaand moederschap it is.

In najaar 2023 veranderde ik van job in functie van het toekomstige alleenstaande moederschap, zodat ik beter werkuren zou hebben en ben ik gestopt met de pil om mijn cyclus te leren kennen. In januari 2024 ging ik naar de gynaecoloog om informatie te vragen, of het normaal was dat ik nog steeds geen menstruatie had en ook om informatie te vragen over hoe ik kon starten aan het traject om alleenstaande moeder te worden. 

Na een echo en bloedonderzoek was het al snel duidelijk, ik zit in de menopauze. Nu al, op amper 32 jaar, eicelreserve 0. Onvruchtbaar dus. Een donderslag bij heldere hemel. 

In theorie kan mijn lichaam wel een embryo grootbrengen, met andere woorden zou ik via een icsi-behandeling wel zwanger kunnen worden en een kindje kunnen krijgen. En dat was een opluchting waardoor ik eigenlijk vrij snel zeker was dat ik nog steeds een kindje op de wereld wil zetten. Al heb ik daar dan wel een zaadcel- én een eiceldonor voor nodig.

Hoe dan? Nu al in de menopauze? 

Ik had er al van gehoord dat het kon, maar zo vroeg? En wat is dat dan precies, hoe uit zich dat? Gewoon hetzelfde als bij menopauze bij vrouwen op leeftijd. 

Alle clichés zijn waar, geen maandstonden meer, vapeurs, pijnlijke spieren en gewrichten, hoofdpijn, moodswinges. Ik heb ze allemaal gehad toen ik stopte met de pil om mijn eigen menstruatiecyclus te leren kennen. Maar aan de menopauze, nee daar dacht ik niet aan. 

Zo’n fertiliteitstraject is jammer genoeg duur. Alle onkosten van consultaties bij psycholoog, gynaecoloog en consulenten, vooronderzoeken, echo’s, bloedafnames, hormonen, inspuitingen, en de aankoop van de zaad- en eicellen zijn voor mijn rekening. Alsook de onkosten van de kruisdonor zijn voor mij; consultaties, onderzoeken, medicatie, inspuitingen, echo’s, bloedafnames, ingreep die ze doen voor de pick-up van de follikels/eicellen,…

Kruisdonor = een vriendin die eicellen doneert voor een andere onbekende wensouder, waardoor ik ook eicellen krijg van een anonieme donor én vooraan in de eiceldonatie wachtlijst van ongeveer 200 wensmoeders terecht kom (+\- 2jaar). 

Alles samen goed voor zo’n dikke €6000 onkosten die niet terugbetaald zijn. Voor één onderdeel van het traject is er een terugbetaling, de terugplaatsing van het embryo. 

De kinderwens blijft, ook al raak ik moeilijk zwanger. Ik kan hem alleen vervullen als ik er duizenden euro’s voor betaal. Moest ik geen eiceldonor nodig hebben dan had ik deze steunactie niet op poten gezet, maar helaas heb ik het wel nodig. Ik zou het dus heel erg fijn vinden en appreciëren als je een bijdrage zou willen storten voor mij (en m’n toekomstig kleintje). Ik vind het gewoon zo oneerlijk dat ik door een kutstreek van moeder natuur mezelf blauw moet betalen om mijn kinderwens te kunnen vervullen. 

Dus ja, ik durf te vragen. En ik ben dankbaar voor alle beetjes.

Indien je nog een kinderwens hebt, raad ik u aan om uw eicelreserve toch eens te laten checken bij de gynaecoloog. Ge weet maar nooit, bij mij kwam het ook zonder aanleiding of verklaring en het zit ook niet in de familie. Moeder natuur is gewoon een bitch geweest.