Mijn naam is Melissa. Ik ben mama van twee fantastische kinderen: een dochter van 14 en een zoontje van 10. Daarnaast ben ik plusmama van twee schatten van kinderen – een plusdochter van 14 en een pluszoon van 11. En drie jaar geleden hebben we ook het neefje van mijn man Bert in huis genomen via pleegzorg, toen hij in een moeilijke situatie zat. We zijn een warm, hecht gezin, en ik vecht elke dag om er voor hen te zijn.

Sinds 2017 sukkelen we van de ene medische crisis in de andere. Alles begon met klachten aan de maag, maar al snel volgden zware diagnoses. In 2017 werden er plekken gevonden op mijn longen, werd de helft van mijn lever verwijderd, en ook mijn baarmoeder. In juli 2024 werden mijn eierstokken weggehaald. En toch bleef ik hopen. Tot het begin van 2025 alles opnieuw misging.

Maandenlang kon ik niet meer eten of drinken. Sinds februari krijg ik dagelijks voeding via een baxter, toegediend door de thuisverpleging – elke ochtend en avond. Mijn lichaam was op. En dan ging het plots mis. Vorige week woensdag werd ik met spoed geopereerd. In mijn maag zat een grote, terugkerende zweer die intussen zowat de volledige maag innam. Er was al een perforatie, en maagzuur lekte in mijn buikholte. De chirurg zei ons eerlijk: “Als we nu niet hadden ingegrepen, had je het einde van deze zomer niet gehaald.”

Deze operatie was mijn derde aan de maag, maar ook mijn laatste. Mijn lichaam kan niet meer geopereerd worden. We hopen nu dat de ziekte niet opnieuw opflakkert. Binnen drie weken proberen we voorzichtig opnieuw vloeibaar te eten en begint een lange revalidatie.

Daarbovenop toonden scans recent ook kleine gezwelletjes in mijn borsten. Alles moet nog onderzocht worden. De toekomst is onzeker. Alles voelt broos. Mijn leven hangt aan een zijden draadje.

Wat het nog moeilijker maakt, is dat onze verzekering weigert tussen te komen. Na het faillissement van onze bakkerij – de zaak van mijn man – moest ik overstappen naar een nieuwe verzekering. Omdat ik in het verleden al ziek was en dit een herval betreft, willen ze nu geen medische kosten meer terugbetalen. Alles komt op onszelf terecht: ziekenhuisopnames, voeding, baxters, verpleging, medicatie…

Gelukkig sta ik er niet alleen voor.
Mijn ouders zijn onze helden. Ze helpen op elk vlak: praktisch, financieel, emotioneel. Ze zijn onze rots en reispartner. Dankzij hen kunnen we in januari 2026 nog eens met het gezin op reis, iets om naar uit te kijken na een jaar vol pijn en verdriet.
Ook de ouders van Bert zijn goud waard. Zijn mama zorgt voor het strijkwerk, vangt de kinderen op, en helpt waar ze kan.
Hun liefde en steun dragen ons.

En dan is er Bert, mijn man.
Hij werkt elke dag keihard om ons gezin draaiende te houden. Hij is mijn steun en toeverlaat. Tijdens de ziekenhuisopnames was hij elk moment dat het mocht aan mijn zijde. Hij doet alles met liefde, zonder klagen, en is er altijd. Zijn aanwezigheid betekent alles voor mij.

Ik ben op. Fysiek en emotioneel.
Maar ik wil niet opgeven. Ik wil blijven vechten. Voor mijn kinderen. Voor Bert. Voor ons gezin. Voor mezelf.

Daarom vraag ik jullie steun. Met een klein hartje.
Elke euro, elke boodschap, elke vorm van hulp maakt een wereld van verschil.
Dankjewel om dit te lezen. Dankjewel voor je warmte, je steun, je hart.

Liefs,
Melissa