Ik ging op mijn zestiende op mezelf wonen. Sindsdien heb ik alleen gewoond en overleefd, zelfs toen ik kinderen had, met of zonder partner.

Ik werkte meer dan tien jaar als afwasser, keukenhulp en later als schoonmaakster en huishoudster in hotels.

Helaas had ik geen stabiel thuis of gezin, maar ik probeerde er altijd voor te zorgen dat mijn kinderen in ieder geval een dak boven hun hoofd hadden, een veilige thuissituatie, een schooltas en warm eten. Het maakte me niet uit of ik geen kleren of iets anders had, zolang ze maar alles hadden wat ze nodig hadden.

Ik vertrouwde erop dat het na verloop van tijd beter zou gaan.

Helaas gebeurde dat niet.

Intussen raakte ik met ziekteverlof en kreeg ik COVID, wat steeds meer gezondheidsproblemen met zich meebracht – wat weer leidde tot meer rekeningen en schulden.

Het fysieke werk dat ik sinds mijn vijftiende deed, gecombineerd met tien jaar schoonmaakwerk in hotels en COVID, veroorzaakten zulke ernstige gezondheidsproblemen dat ik vandaag de dag 100% arbeidsongeschikt ben. Ik kan al meer dan 3 jaar niet werken. Depressie, paniekstoornis, lichamelijke beperkingen, longproblemen... en meer.

Nu heb ik weer het gevoel dat alles voorbij is.

Er is geen uitweg.

Mijn volwassen kinderen helpen nog steeds waar en hoe ze kunnen, maar dat verwacht ik natuurlijk niet – ze hebben hun eigen leven, hun eigen problemen en gezinnen.

Ik denk er vaak over na: wanneer en waar heb ik de fout ingegaan, of wat nu?

Wat kan ik laten zien van mijn leven? Wat heb ik bereikt? En hoe?

Ik heb 5 volwassen kinderen en 4 prachtige kleinkinderen.

Toch voelt mijn leven als niets – lasten, worstelingen, en ik zie geen uitweg.

Ons appartement is tijdelijk.

We hebben nu zelfs huurachterstand, bovenop de andere schulden.

Mijn grootste probleem is dat ik niet kan werken.

En met de arbeidsongeschiktheidsuitkering is het onmogelijk om de maandelijkse uitgaven te dekken.

Mijn jongste kind is net afgestudeerd van de middelbare school en is toegelaten tot de universiteit – softwareontwikkeling. Maar ik ben wanhopig, want alleen al de basisbehoeften om naar school te gaan, bedragen € 2500.

Natuurlijk hebben we alle beschikbare steun aangevraagd, maar die wordt pas achteraf uitbetaald – en hij heeft het aan het begin van het schooljaar nodig.

Ik probeer een uitweg te vinden, al is het maar iets kleins waarmee we de dag kunnen overleven.

Ik zou graag een klein bedrijfje beginnen dat op de lange termijn een stabiel inkomen kan opleveren – maar zelfs daarvoor zou ik € 4000 tot € 5000 moeten investeren.

De bank wil me geen lening verstrekken.

Ik heb schulden.

Onze woning staat op het spel.

En ons dagelijks bestaan ​​staat ook op het spel.

In mijn ultieme wanhoop schrijf ik deze brief waarin ik om hulp vraag.

Niet eens voor mezelf, maar voor mijn kind.

Zodat hij naar school kan.

Als iemand kan helpen, al is het maar een paar euro, alstublieft.

Ik zie geen andere oplossing meer.

Er is geen uitweg.