Lieve mensen,

Na lang, héél lang twijfelen, wil ik via deze weg proberen om met mijn gezin uit een vicieuze cirkel te komen.

15 jaar geleden is mijn man zelfstandig begonnen, om ons inkomen te versterken, zeg maar … om zo snel mogelijk uit de schulden te komen die hij meedroeg van voor onze relatie. Dit ging goed, we konden een maandelijks grote afbetaling aan, waardoor hij na vele jaren van de ‘zwarte lijst’ kon geschrapt worden. Dit was voor ons als koppel een grote stap vooruit, want dit betekende dat we eindelijk ons eigen huis konden kopen, een huis om te verbouwen, zo ‘goedkoop’ mogelijk zodat onze maandelijkse afbetaling niet té hoog was. Later leenden we bij om te verbouwen. We deden zo goed als alle werken zelf, om de kosten te drukken, alleen werden alle materialen bijna dubbel zo duur, waardoor we véél minder werken konden doen dan uiteindelijk voorzien was.

Het zelfstandig zijn bracht ook zijn nadelen mee … ik vertelde daarnet dat de zelfstandigheid goed ging, alleen was dit niet zonder een zure nasmaak. De belastingen … Hoe meer je werkt, hoe meer je gestraft wordt. Dit bracht ons in een vicieuze cirkel terecht, maandelijks zware afbetalingen van de belastingen van minstens 1200€ tot zelfs een jaar van maandelijks 2500€/maand … aan afbetaling, tegen dat de ene belastingen afbetaald waren, kwamen de volgende al binnen.

3-maandelijks sociale bijdragen van om en rond de 3.000€ … en ga maar verder. Dit betekende dat wij nooit in staat waren om voorafbetalingen te doen op belastingen, want je kan maar het een of het ander. Dan mochten we nog geen tegenslag hebben, want een financiële buffer was er niet, ahnee want we waren steeds aan het afbetalen van het verleden.

Uiteindelijk werkt mijn man terug voor een werkgever, aangezien de situatie uitzichtloos was, en er waren ook geen positieve vooruitzichten. Met ons loon als werknemer zijn wij maandelijks bovenop onze vaste kosten, 1100€ kwijt aan afbetaling van de belastingen. De volgende betaling die op komst is, is weer zoveel.

Het huis dat voor onze kinderen zoveel betekent, het huis waarvan we hen beloofd hebben dat het hun thuis is, is nog verre van af, het moet niet geschilderd zijn, er moeten geen lichtarmaturen of deurlijsten hangen, ik moet geen ingemaakte kasten hebben, maar wat ik WEL wil, dat is dat mijn kinderen van 8 en 12 jaar eindelijk, na al die tijd met mama en papa op 1 kamer te slapen, eindelijk hun eigen slaapkamer hebben, hun eigen ruimte. 

Onze kinderen weten helemaal niet hoe moeilijk het is voor ons, wij proberen altijd wel dingen te verzinnen als ze een vraag stellen waar we niet eerlijk kunnen op antwoorden, dat is dan ook hun zorg niet. Net om die reden plaats ik dan ook geen foto van hen of van ons, want mensen kunnen hard zijn, vooral kinderen onder elkaar.

Lieve mensen, ik hoop dat ik met de steun van jullie, dat wij hier snel een punt kunnen achter zetten en onze kinderen kunnen geven waar zij recht op hebben. 

Enorm bedankt allen om minstens ons verhaal te lezen!