Hi! Mijn naam is Emma.

Sinds september vorig jaar is mijn leven volledig op zijn kop gezet door een opeenstapeling van lichamelijke klachten, pijn, ontstekingen, ziekenhuisbezoeken en uitputting. 

Daar bovenop kwam een burn-out, angst&paniekaanvallen - door een inbraak een intens gevoel van onveiligheid in mijn eigen huis. 
 

Ik heb alles geprobeerd om het zelf op te lossen. Maar ik ben op. Echt op. Mijn lichaam kan niet meer. Mijn reserves zijn op. Ik red het niet meer alleen.

Daarom vraag ik – met tegenzin, maar vanuit noodzaak – om hulp. Om even ademruimte te krijgen.

Het gaat om de meest basale dingen: vaste lasten, boodschappen, noodzakelijke medische verzorging. Niet voor extra’s. Alleen om te kunnen blijven bestaan.

Wat deze periode intens veel zwaarder maakt, is dat veel mensen in mijn omgeving zich terugtrokken.

Van vrienden kreeg ik na geen woord of gezicht na 6 maanden  zinnen als “ik weet wist hoe ik moet helpen” – en daarna bleef het stil.

Van mijn ouders vooral onbegrip. In plaats van vragen hoe het met míj ging, ging het over hoe zwaar zíj mijn situatie vonden. Ik kreeg verwijten hoe erg ik hen belastte, dat zij het er moeilijk mee hadden. Dat raakte me diep.

Toen ik huilend, wanhopig na al een nacht wakker mijn moeder om 19.30 om hulp vroeg – omdat ik niet kon douchen door een kapotte wasmachine en tevens schoon beddengoed nodig had om te kunnen slapen– kreeg ik “nee, ik ben moe en moet morgen werken”. Dat moment zal ik nooit vergeten. Alles wat ik vroeg was een schone handdoek 15 minuutjes hiervandaan brengen. 

Die afwijzing, dat onbegrip, en onverschilligheid — dat doet meer pijn dan mijn lichamelijke klachten.

Ik voel me onzichtbaar, of nog erger waardeloos en alleen maar als een last voor ze, alsof ik moet vechten om te mogen bestaan.

 Toch ben ik er nog. En ik wil blijven geloven dat mensen wél om elkaar geven. Dat hulp vragen geen teken is van zwakte, maar juist van moed.

Ik vraag dit niet licht.

Ik heb dit uitgesteld, gewacht, geprobeerd op te lossen. Maar nu is er geen ruimte meer.

Wat ik vraag is geen medelijden — maar empathie.

Misschien herken je dit gevoel. Of ken je iemand die ooit op zo’n plek zat. De mate van onbegrip voor angst&paniek, depressie en burn-out heeft me overdonderd. Maar ik ben hier niet alleen in. Misschien weet je hoe diep het gaat als je lichaam en geest letterlijk op is en je nergens op terug kan vallen of ontlasten.

Elke bijdrage – hoe klein ook – betekent op dit moment letterlijk ademruimte.

En mocht je niets kunnen geven, maar wel iets willen betekenen – een berichtje, een klein gebaar, een gedeeld verhaal – voel je vrij om me een privébericht te sturen. Alles wat uit het hart komt, telt.

Dank je wel dat je de tijd nam om dit te lezen. En voor mensen die dit herkennen: ook jij bent niet alleen! 

Warme knuffel, 

Emma