Ik ben een alleenstaande mama van 46 die invalide is door een spierziekte met 2 geweldige kinderen eentje van 17 en eentje van 16 waarvan de papa niet meer in beeld is. 
we zij alles kwijt geraakt door omstandigheden als alleenstaande is het zo moeilijk om alle knoopjes aan elkaar te knopen. In doe zo mijn best maar toch heb ik gefaald en zijn we op straat terecht gekomen waar ze de kinderen hebben afgenomen en geplaatst in een crisisopvang en internaat. Mijn hart en hun hart brak toen dit gebeurde. 
Het doet mij als mama zo pijn dat mijn kinderen dit moeten meemaken dit heb ik nooit voor hun gewild. We hebben dringend terug een woning nodig waar we terug gelukkig samen kunnen zijn als gezin en waar we een nieuwe start kunnen maken en alles terug kunnen opbouwen. Iets van nul terug opbouwen kost heel veel geld en heel veel moeite  de meeste mensen kunnen dit wel beamen. Ik vrees dat het me alleen niet lukt maar ik geef niet op en alle hulp is welkom. 
De kinderen missen mij en ik mis hun enorm. Alle mogelijke momenten dat ik kan ga ik mijn kinderen bezoeken wat mij veel geld kost aan gezien ik geen vervoer heb gaat alles via openbaar vervoer trein en bus. Een hele dag gaat er aan (want ze zitten ettelijke kilometers ver) om mijn kinderen 4 uurtjes te kunnen zien maar geloof mij dat heb ik er voor over want zij houden me recht en voor hun blijf ik vechten. Het vertrekken blijft altijd moeilijk ook al zijn het tieners er vloeit altijd wel een traan zowel bij hun als bij mij. Ze houden hun sterk maar een moeder ziet dat als haar kinderen ongelukkig zijn. Ze vragen wanneer ze terug naar mij kunnen komen en blijven. 
Ik blijf zoeken naar een woning alleen is het heel moeilijk om als alleenstaande een woonst te vinden die betaalbaar is.

Ik kan alleen maar blijven zoeken en blijven vechten voor de kinderen en voor die nieuwe start. 
Dit is zo een beetje ons verhaal