verhaal van mijn goeie vriendin

Alleen, maar sterker dan ooit

Ik ben 24. En ik wil mijn eerste huis kopen. Alleen. Niet omdat ik geen mensen om me heen wil, maar omdat ik het leven heb leren dragen op mijn eigen schouders – al veel te vroeg.

Toen ik vier was, verloor ik mijn papa. Zelfmoord. Een woord dat te zwaar is voor een kind van die leeftijd om te begrijpen, laat staan te verwerken. Maar zijn afwezigheid heeft me gevormd. Niet met liefde, maar met leegte.

Mijn mama was er fysiek, maar emotioneel? Onbereikbaar. De band die je als kind nodig hebt om te groeien en te bloeien, die had ik niet. Mijn broers en zussen waren geen veilige haven. Integendeel. Eén van hen duwde me ooit bijna onder een bus. Dat zegt genoeg over hoe mijn jeugd eruitzag. Ik werd gepest, gekleineerd, alsof ik niet bestond – of als ik wél bestond, dan was het om de verkeerde redenen.

Toch stond ik elke dag op. Ging ik werken. Want als niemand in je gelooft, dan moet je het zelf doen.

Mijn werk was mijn ontsnapping. Daar vond ik iemand die als een moeder voor me was – mijn baas. Ze zag me. Ze geloofde in me. Ze gaf me warmte die ik nooit eerder had gevoeld. En toen ze overleed, viel ik. Hard. Alsof ik voor het eerst écht rouwde – niet alleen om haar, maar om alles wat ik in mijn leven gemist had.

Ik raakte zó diep dat ik niet eens meer naar buiten kon. De wereld voelde te groot, te luid, te gevaarlijk.

En nu? Nu sta ik bijna op straat. Mijn huurhuis, ooit mijn schuilplaats, glipt door mijn vingers. Maar weet je wat? Ik ben er nog. En ik wil méér dan overleven. Ik wil leven. Op mijn manier.

Ik wil een plek waar ik voor het eerst écht thuis ben. Geen huis vol herinneringen aan angst, pijn en gemis. Maar een huis dat ik zelf heb gekozen. Zelf heb opgebouwd. Zelf heb gevuld – met rust, met stilte, met kracht.

Ik wil mijn eerste huis kopen. Alleen. Omdat ik heb geleerd dat alleen zijn niet betekent dat je zwak bent. Het betekent dat je sterk genoeg bent om op jezelf te bouwen.

En dat is precies wat ik nu ga doen.