Een crowdfunding voor mezelf… Inderdaad… voor mezelf… om toch maar mijn strijd naar de zin van mijn leven verder te zetten… Ik schaam me dood dat het zover is gekomen om dit voor mezelf te doen. Want eerlijk, ik zou dit voor een ander doen, maar voor mezelf? Nooit! Maar de waarheid is dat dit mijn noodkreet naar mijn laatste uitweg is…

Ik ben zeker geen perfecte persoon, maar ik doe mijn best dit zo goed mogelijk te benaderen. Sinds kinds af aan heb ik altijd geprobeerd mijn familie zo goed als mogelijk te helpen. Als kind door voor hen op te komen, later door hen financieel te steunen. Maar liefde is blind. Stekeblind! De liefde voor mijn familie werd uitgebuit. Dom zou je zeggen en achteraf gezien geef ik je gelijk. Ik wou dat ze gelukkig waren, dat ze alle mogelijke kansen kregen om hun geluk te vinden. En dus investeerde ik o.a. in de opstart van de zaak van mijn broer, ik betaalde kleine en grotere gelukjes die mijn familie niet kon betalen, ik hielp hen financieel met renovaties voor hun huis, enz enz. Terugbetalen mochten ze doen wanneer ze het terug wat breder hadden. Ik werkte hard, heel hard omdat ik zeker wou zijn dat zij niks tekort hadden. Tot ik ziek werd. De geldkraan ging nagenoeg toe en mijn ziekte zorgde er voor dat ik zelf mijn laatste spaarcenten hiervoor moest gebruiken. De liefde die ik voor mijn familie had bleek duidelijk niet wederzijds… Ze leefden blijkbaar op grote voet en mijn financiële hulp was blijkbaar een financiering voor hun onnodige uitgaves… De geleende bedragen zal ik nooit meer terug zien. (We spreken hier over meer dan €50.000)

Een kind was altijd mijn grootste wens… Maar door de zware manipulaties en het zware, harde werken liep ik mijn leven voorbij. Tot ik crashte met een zelfmoordpoging als gevolg… Nu 2 jaar later probeer ik de zin van mijn leven terug te vinden. Ik ben opnieuw gaan studeren (verpleegkunde) en mijn kinderwens is nog steeds aanwezig…

Doordat ik zelf geen eicellen (meer) heb en ook geen partner, zou mijn broer donor worden zodat ik toch nog een kind met een deel eigen genen zou hebben. Maar u kan het al raden, mijn broer heeft me 2 jaar aan het lijntje gehouden en ik werd 43jaar… Wat in België gelijk staat aan: geen eiceldonor meer te krijgen na 43jaar. Ik bleef zoeken naar mijn geluk en die zou kunnen waargemaakt worden in het buitenland via eiceldonatie. Maar dat kost geld… veel geld…

Maandag reed ik naar een examen voor mijn studies en vermits ik blijkbaar niet voor het geluk geboren ben, heb ik een accident gehad. Ohja, ook dit komt er nu bij. Een auto die redelijk wat herstellingen nodig heeft… Nog een financiële kost erbij, want geen auto is niet naar de les kunnen. Niet naar de les kunnen is niet kunnen kiezen voor een betere toekomst…

Zoals u kan lezen ben ik de wanhoop nabij… Met een klein bang hartje, gloedrode kaken en grenzeloze schaamte vraag ik je wat ik altijd heb proberen te doen voor mijn familie: een beetje geluk en financiële hulp.

Ik strijd hard tegen donkere gedachten om mijn leven weer wat zin te geven. Maar doodgewone dingen zoals een vervulde kinderwens en een diploma voor in de zorg lijken na alles zo mijlenver weg. Hetgeen ik altijd voor een ander gunde, lijkt voor mij precies niet gegund te zijn.

Dit is dus mijn laatste smeekbede naar hulp… Hoe klein je hulp ook mag zijn, alles is een stap dichter naar dat kleine beetje geluk in mijn leven…

Ik dank u met heel mijn hart…

Liefs,

Véronique